«Είδατε Βουλή χθες;», ρώτησε ο ταξιτζής ενοχλημένος με την κατάντια του Κοινοβουλίου, όπως το τόνιζε. Νέο παιδί. «Αλλο σπούδασα, μαζί με το μεταπτυχιακό», σπεύδει να εξηγήσει. Και αν για τους οδηγούς ταξί είχε μέχρι τότε ο ίδιος τη χειρότερη εντύπωση, η ανεργία τον έριξε εκεί και τώρα μπορεί να κάνει συγκρίσεις. «Οι σημερινοί πολιτικοί μιλούν χειρότερα κι από τους νταλικέρηδες», έλεγε και ξανάλεγε, και δεν είχε άδικο. Μπορεί την περασμένη Κυριακή η συζήτηση του πολυνομοσχεδίου και η ψήφισή του να έβγαλε τον χειρότερο εαυτό κάποιων πολιτικών μας, όμως σταθερότερος και πιο αποκαλυπτικός μάρτυρας από το Κανάλι της Βουλής δεν υπάρχει για το πώς φέρονται στις συνεδριάσεις πολλοί απ’ όσους μας εκπροσωπούν.
Από τις εκρήξεις οργής του Ευάγγελου Βενιζέλου για το «παρών» του Απόστολου Κακλαμάνη και την αρνητική ψήφο που έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου στη διάταξη για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, τις όλο και αυξανόμενες ύβρεις των εκπροσώπων της Χ.Α., την αμετροέπεια κάποιων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια το «τσογλάν boy» της Λιάνας Κανέλλη στην εκπομπή του Πρετεντέρη, όλα δείχνουν ότι πολλοί από αυτούς που μας εκπροσωπούν έχουν ξεφύγει από τα όρια. Και όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο αποκαλυπτικά, αν δεν υπήρχε η τηλεόραση να βγάζει στη φόρα τη βαριεστημάρα πολλών σε κάποιες συνεδριάσεις, τη λαιμαργία άλλων για τα επιπλέον της συμμετοχής τους σε επιτροπές, τα σεξιστικά σχόλια στις γυναίκες, την αγοραία συμπεριφορά.
Πολλά τα παραδείγματα που μαρτυρούν τη μετάλλαξη -ή μήπως την αποκάλυψη- της αγωγής και της αισθητικής των πολιτικών, οι οποίοι από την ξύλινη μεταπολιτευτική γλώσσα των πασοκικών δεκαετιών και τα αριστερά στερεότυπα, οδηγήθηκαν στη χυδαιότητα της μετα-λαϊφστάιλ περιόδου και της χουλιγκανικής παρεκτροπής στην Ελλάδα της κρίσης.
Γιατί μας εκπλήσσει η ηχογραφημένη και οπτικοποιημένη συνομιλία μεταξύ του Τάκη Μπαλτάκου και του χρυσαυγίτη βουλευτή Ηλία Κασιδιάρη; Μια κοινωνία που αλληλοηχογραφείται, φωτογραφίζεται με κινητά και κάμερες από τα σχολεία και το Facebook ώς το Κοινοβούλιο, στέλνει ιδιωτικές στιγμές πολιτικών σε εφημερίδες και κανάλια όπως στην περίπτωση Ζαχόπουλου – Τσέκου, αποκαλύπτει τη φασιστική της πλευρά με τα αλλεπάλληλα βιντεάκια των πρωτοπαλίκαρων της Χ.Α., δείχνει κάτι χειρότερο. Ολο και σπανιότερα αναλύουμε την πολιτική ουσία όσων γίνονται γύρω μας και συχνά εις βάρος μας. Ολο και συχνότερα περιγράφουμε μόνο όσα κλέβουν, καθημερινά σχεδόν, ο φακός και η κάμερα, την επιφάνεια των πραγμάτων.
Μια κοινωνία «Μεγάλος Αδερφός» που ξεμπροστιάζεται ανενδοίαστα ακόμη και στα κοινοβουλευτικά έδρανα, μπροστά σε ένα αμήχανο, καταταλαιπωρημένο κοινό, που καταναλώνει άφθονα επεισόδια παρακμής. Και αναρωτιέται μουδιασμένο πώς θα σωθεί από αυτούς που έχουν αναλάβει να το σώσουν…