Με το που μπήκε ο Απρίλιος, όλο και περισσότεροι παρουσιαστές της ψυχαγωγικής, κυρίως, ζώνης έγιναν μπρονζέ στην ελληνική τηλεόραση. Είναι αστείο να ξυπνάς ένα πρωί και να τους βλέπεις βαμμένους ή τεχνητά ηλιοκαμένους, να έχουν όλοι πάρει το χρώμα τους. Σαν να έδωσαν το σύνθημα για το πότε μπαίνει το καλοκαίρι, αρκετοί απέκτησαν μια μόνιμη γυαλάδα.
Και μένεις να αναρωτιέσαι, πόσο κακόγουστη ακόμη θα γίνει στην Ελλάδα της κρίσης η τηλεόραση. Η Μαρία Μπεκατώρου στριμώχνεται σε διάφορες ενδυματολογικές υπερβολές, που τη «φοράνε» και δεν τις φοράει, και δεν είναι βέβαια η μόνη. Η Δούκισσα Νομικού έχει τέτοια ομορφιά που δεν χρειάζεται τόσα στολίδια και φτιασιδώματα. Κάποιος πρέπει να διδάξει τη στυλιστική αφαίρεση στην Ελένη Μενεγάκη και τη φυσικότητα στη Ζέτα Μακρυπούλια. Σε κάθε της βραδινή τηλεοπτική εμφάνιση τα τελευταία χρόνια μοιάζει να ξεσπούν ανελέητα στα μαλλιά της αμέτρητα μπουκάλια λακ. Και μέσα σε όλη αυτή την μπουζουκλερί αισθητική, η επιστροφή της πρώτης διδάξασας Ρούλας Κορομηλά σε φέρνει τουλάχιστον σε αμηχανία. Μια διαρκής αγωνία να μη την ξεχάσει το κοινό, και συνάμα ο μάταιος πόθος να τη λησμονήσει ο χρόνος.
Υστερα είναι και τα τακούνια στις γυναίκες της μικρής οθόνης (ακόμη και τις εγκύους), που μας κάνουν να αγωνιούμε καθημερινά. Νιώθεις ότι βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο να γκρεμοτσακιστούν από κει ψηλά. Είναι όμως αυτό που ενώνει «ποιοτικές» και «εμπορικές», για να θυμηθούμε και τα παλιά ξεχασμένα σύνορα του τραγουδιού.
Είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος δεν θέλει να βλέπει στην τηλεόραση αυτό που ζει στη ζοφερή καθημερινότητά του. Αναζητεί το φανταχτερό και το ψεύτικο, συχνά μόνο και μόνο για να το ειρωνευτεί, ακόμη και για να κατεδαφίσει το είδωλό του.
Η έλλειψη μέτρου έχει φθάσει και σε κάποια δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές, με τις απαστράπτουσες παρουσιάστριες και δημοσιογράφους που προκαλούν με τα κοσμήματα και τα επώνυμα ρούχα τους, όταν σε έγκυρα ξένα κανάλια οι συνάδελφοί τους έχουν εξοστρακίσει κάθε τι που λαμπυρίζει πάνω τους.
Με ένα χαρακτηριστικό επαρχιωτισμό, η ελληνική τηλεόραση στήνεται ολημερίς σαν παγώνι μπροστά μας, ακόμη και την ώρα που μας τρομοκρατεί με την ενημέρωση. Η ανάγκη του φανταχτερού συνδέεται με τη νεολαγνεία. Και με την παρεξήγηση ότι νιάτα σημαίνουν οπωσδήποτε ελαφρότητα και επιφάνεια. Πολλοί ξεχνούν ότι μεγαλώνουν όπως όλοι μας. Είναι μια νοοτροπία που βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά της τηλεόρασης. Και καθώς η οθόνη όλα τα μεγεθύνει, συχνά γίνονται αξιολύπητοι, όσο και αν λάμπουν δανεικά.