Είναι μερικές φορές που ένα τραγικό συμβάν φέρνει στην επιφάνεια όλη την παθογένεια του κρατικού μηχανισμού. Το πώς αντιλαμβανόμαστε τους ελέγχους, τις άδειες, τη σωστή λειτουργία των χώρων. Το τραγικό περιστατικό στο λούνα παρκ του Ελληνικού και η εικόνα των εγκαταστάσεων όπως μας την παρουσίασε σοκάροντάς μας η τηλεόραση: με τους πλαστικούς φράχτες τσαπατσούλικα τοποθετημένους, παιχνίδια με πατέντες στερεωμένα και στο επικίνδυνο σημείο της φουσκωτής πισίνας – μια ανάσα από τη λεωφόρο, ούτε ένα εμπόδιο να σταματήσει κάποιο κακό, μας έκανε να προσέξουμε αυτό που τις περισσότερες περιπτώσεις προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας. Αποκάλυψε μεταξύ άλλων το μέγεθος της εγκληματικής προχειρότητας με την οποία συναρμολογούνται, στήνονται, λειτουργούν αλλά και υποστηρίζονται από μας και τα παιδιά μας πολλοί παρόμοιοι χώροι.
Διάβαζα πως για τα παιχνίδια αυτά η Consumer Product Safety Commission – CPSC εφιστούσε την προσοχή του κοινού από το 2011 στο εξωτερικό, ακριβώς για να μη συμβούν περιστατικά όπως το τραγικό συμβάν στο Ελληνικό. Ομως, ας προσέξουμε τι άλλο προσπερνάμε. Οσο φεύγουμε έξω από το κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου το επιτρέπει η άπλα της εξοχής, ξεφυτρώνουν μαζί με τη χαρά της άνοιξης όλο και περισσότερα πρόχειρα λούνα παρκ, τα παιχνίδια των οποίων, συχνά, μοιάζουν με ξεχασμένα ρετάλια παρά με σύγχρονους τρόπους ψυχαγωγίας.
Συγχρόνως ας ρίξουμε μια καλύτερη ματιά δίπλα μας. Στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Αφημένες στην τύχη τους οι περισσότερες, αυτή την εποχή συνήθως δέχονται το προεκλογικό λίφτινγκ των υπηρεσιών του δήμου για τα μάτια της κάλπης. Μαζί με πολλές ξεχασμένες πλατείες και χώρους πρασίνου, καταφύγια χρηστών σε αρκετές γειτονιές από τα Πατήσια, το Μεταξουργείο ώς τη Νέα Μάκρη, εκεί όπου σκουπίδια, χόρτα και σύριγγες γίνονται ένα.
Η διαδρομή του ΚΤΕΛ από τη Ραφήνα στην οδό Μαυρομματαίων ήταν δυσάρεστη αποκάλυψη πριν από λίγες ημέρες για το Πεδίον του Αρεως. Το άλλοτε ανέμελο «Green Park» μοιάζει παραδομένο πια στην ασχήμια κάθε μουντζούρας και του καυσαερίου, ενώ μια βόλτα στον κήπο αποκαλύπτει ξεδιάντροπα πού τρυπώνουν όσοι εξαφανίζονται από την ντροπή της οδού Τοσίτσα. Γερασμένοι 25άρηδες με χαμένη ελπίδα, απογευματινά φαντάσματα για τα μάτια των πιτσιρικάδων που τους βλέπουν μέσα στις φυλλωσιές ή σε απόλυτη παραίτηση στα παγκάκια του πάρκου.
Μια επικίνδυνη κατάντια που οφείλει να καταγράψει η τηλεόραση, να μας τη θυμίσει, με την εικόνα που είναι το δυνατό της σημείο. Να δούμε τότε τι θα λένε όλοι αυτοί οι φλύαροι υποψήφιοι που τσακώνονται για μας στην καθημερινή τους πασαρέλα στην οθόνη. Για την ασχήμια της καθημερινότητας, για την οποία είναι συνυπεύθυνοι, δεν μιλάει κανείς.