Μόλις λίγα χρόνια πριν, η τηλεόραση για τους ανθρώπους της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια μεγάλη πόρτα, στην κορυφή της οποίας αναγραφόταν είτε η λέξη «είσοδος» είτε η λέξη «έξοδος». Μεγάλοι σταρ του Χόλιγουντ όπως ο Τζορτζ Κλούνεϊ («Στην Εντατική») ή ο Γουίλ Σμιθ («Ο πρίγκιπας του Μπελ-Ερ») ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη δόξα και τους ποταμούς των χρημάτων από κάποια τηλεοπτική σειρά. Από την άλλη, η συμμετοχή ενός ήδη καταξιωμένου ηθοποιού στην τηλεόραση θεωρούνταν μάλλον σημάδι παρακμής, πισωγύρισμα ή στην καλύτερη περίπτωση ευκαιρία για «αρπαχτή». Σε κάθε περίπτωση σηματοδοτούσε την αποχώρησή τους από το κεντρικό πάλκο της προβολής. Το ίδιο ίσχυε πάνω-κάτω και με τους υπόλοιπους κινηματογραφικούς συντελεστές, όπως οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι και κυρίως οι παραγωγοί.
Εξαιρετικές ερμηνείες
Περίπου την τελευταία πενταετία, αυτή η κατάσταση τείνει να αλλάξει άρδην. Η αμερικανική τηλεόραση έχει πλέον περάσει σε παραγωγές άλλου επιπέδου, τέτοιου που προσεγγίζει -και πολλές φορές ξεπερνά- αυτό των κινηματογραφικών αντίστοιχών τους. Ταυτόχρονα, η ατολμία και η έλλειψη πρωτοτυπίας από την πλευρά του Χόλιγουντ ωθούν όλο και περισσότερους σημαντικούς ανθρώπους της βιομηχανίας να δραστηριοποιηθούν στον πιο απελευθερωμένο χώρο της τηλεόρασης. Οταν βλέπει κανείς στην τηλεοπτική παραγωγή ονόματα όπως του Μάρτιν Σκορσέζε («Boardwalk Empire») ή του Ντέιβιντ Φίντσερ («House of Cards»), τα λόγια είναι περιττά. Και βέβαια, τέτοιοι δημιουργοί όπως είναι φυσικό τραβούν την προσοχή και των καταξιωμένων ηθοποιών, όπως για παράδειγμα του δις βραβευμένου με Οσκαρ Κέβιν Σπέισι ο οποίος ερμηνεύει έναν αδίστακτο πολιτικό στο εξαιρετικό «House of Cards», του οποίου ο τρίτος κύκλος αναμένεται, ενώ όσο η ποιοτική άνοδος συνεχίζεται, είναι φανερό πως ακόμα περισσότεροι θα ακολουθήσουν. Και μόνο το ότι η φήμη για πιθανή συμμετοχή του Μπραντ Πιτ στην επόμενη σεζόν του «True Detective» δεν θεωρήθηκε καθόλου παράλογη είναι χαρακτηριστικό της κοσμογονίας που συντελείται στη μικρή οθόνη.
Η συγκεκριμένη σειρά αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο καθαρό παράδειγμα όσων αναλύθηκαν παραπάνω. «Να συνειδητοποιείς ότι όλη σου η ζωή -ξέρεις, όλη σου η αγάπη, όλο σου το μίσος, όλη η μνήμη, όλος ο πόνος σου- ήταν όλα το ίδιο πράγμα. Ηταν όλα στο ίδιο όνειρο. Σε ένα όνειρο που είδες μέσα σε κάποιο κλειδωμένο δωμάτιο. Ενα όνειρο για το ότι είσαι άνθρωπος. Και όπως σε πολλά όνειρα, υπάρχει ένα τέρας στο τέλος του», παρατηρεί δυσοίωνα ο μηδενιστής ντετέκτιβ Ραστ Κόουλ, ερμηνευμένος άψογα από τον Μάθιου Μακόναχι. Ο πρόσφατα βραβευμένος με Οσκαρ ηθοποιός και με τον επίσης εξαιρετικό Γούντι Χάρελσον στο πλευρό του δημιούργησαν δύο ενδιαφέροντες και κυρίως πειστικούς χαρακτήρες απόλυτα ενταγμένους στο πνεύμα του σεναρίου.
Αυτό, πολύ προσεγμένο, ανήκει στον συγγραφέα Νικ Πιτσολάτο και στέκεται άνετα στο βάθρο μαζί με εκείνα των καλύτερων ταινιών του αστυνομικού είδους. Χειρουργικός χειρισμός του χρόνου τόσο σε κυριολεκτικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο («Ο θάνατος δημιούργησε τον χρόνο για να μεγαλώσει τα πράγματα που εκείνος θα σκοτώσει», εξηγεί ο Κόουλ) με δύο παράλληλες αφηγήσεις που συναντώνται λίγο πριν από το τέλος.
Συνεχείς ανατροπές
Φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες, οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο μιας αγωνίας που είναι πότε σχετική με τη δράση και πότε καθαρά υπαρξιακή. Αδιαφορία, τέλος, για το τετριμμένο μοτίβο των «συνεχών ανατροπών», το οποίο αν και πολυδιαφημισμένο, αποτελεί μάλλον δείγμα σεναριακής αδυναμίας παρά αρετής. Μπορεί το αμερικανικό κανάλι HBO να χτύπησε φλέβα χρυσού με το «Game of Thrones», όμως με το «True Detective» πιθανότατα θα αλλάξει οριστικά το πρεστίζ της τηλεόρασης.