Αν κάποιος ήθελε να μάθει κάτι περισσότερο για τη Λέιντι Γκάγκα τις ημέρες πριν από τη συναυλία που έδωσε στο Ολυμπιακό Στάδιο, θα νόμιζε ότι είναι αυτό και μόνο που υποδύεται μπροστά στις κάμερες. Μια πλευρά που έτσι κι αλλιώς περιέχει ή τουλάχιστον υιοθετεί για τους ρόλους τους οποίους εναλλάσσει, όπως κάθε ομότεχνή της που θέλει να λέγεται σταρ στον αφρό της ποπ.
Ολο αυτό το ποπ, συχνά αμφιλεγόμενο θέαμα με τις μεταμφιέσεις, τις περούκες, τις σέξι εμφανίσεις, τις απανωτές αλλαγές σαν να έχουμε απόκριες διαρκείας. Αλλωστε, αυτό αρέσει στο κοινό της, που παραληρεί στις συναυλίες της και «κατεβάζει» τα τραγούδια της.
Ομολογώ ότι ούτε η μουσική της μου λέει τίποτα ούτε η αισθητική της. Και στο Ολυμπιακό Στάδιο δεν είχα τη χαρά και τα αισθήματα ροκ συναυλιών με εντονότερο μουσικό αλλά και κοινωνικό εκτόπισμα, όπως αυτές που έζησα από την εποχή των Κλας και των Κιουρ στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, μέχρι, αργότερα, τον Πίτερ Γκάμπριελ, τον Στινγκ και ασφαλώς τους Ρόλινγκ Στόουνς. Και ακόμη τους Πινκ Φλόιντ, τους U2 και τον Ρότζερ Γουότερς, που υπερθεάματα παρουσίασαν κι αυτοί, όμως άλλης βαρύτητας.
Η Λέιντι Γκάγκα κινείται στον αφρό. Και όμως, κέρδισε πολλούς απ’ όσους την είδαμε με προκατάληψη. Οχι μόνο γιατί παρουσίασε ένα επαγγελματικό σόου με άψογους χορευτές και εντυπωσιακά σκηνικά. Αλλά και γιατί ξετύλιξε μια πλευρά της που διαφεύγει τον αδυσώπητο τηλεοπτικό κανόνα (τον οποίο, βέβαια, παίζει στα δάχτυλα).
Εξω από το ηλεκτρονικό σφυροκόπημα και την αδιάκοπη εναλλαγή πλάνων που μας βομβαρδίζουν στα βίντεο κλιπ, μακριά από τα πλάνα για το ποιες δήθεν celebrities πήγαν και πόζαραν στο ΟΑΚΑ, ξεχώρισε κάτι που διαρκεί. Η Λέιντι Γκάγκα αποκάλυψε φωνητική έκταση και έκφραση, που της επέτρεψαν να είναι πειστικότατη σε ροκ και σόουλ μπαλάντες (όπως θα είναι, προφανώς, και στα ντουέτα της με τον Τόνι Μπένετ). Κινήθηκε με άνεση ανάμεσα σε διαφορετικά είδη, από την ποπ και το φανκ έως την τέκνο, και συνεργάστηκε με εξαιρετικούς μουσικούς που της στάθηκαν με τα αριστοτεχνικά τους σόλο. Τέλος, όσο επιφυλακτικός κι αν ήταν κανείς αρχικά απέναντι στα λόγια της για την Ελλάδα, ήταν εν τέλει αφοπλιστική.
Οπως και να το κάνεις, μια καλή κουβέντα πιάνει τόπο, ειδικά στην εποχή της κρίσης. Σε μια εποχή που μια μεγάλη, άρτια διοργάνωση, όπως αυτής της συναυλίας, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία και δίνει το σύνθημα ώστε να τολμήσουν οι επιχειρηματίες να ακολουθήσουν και με άλλες.
Οσο για την τηλεόραση, πριν και μετά, προτίμησε να εστιάσει στις πόζες. Της γυάλισε μόνο το «Sas agapo, Athens».