Στοιχειωμένα σπίτια, φαντάσματα, νεκροζώντανοι, σατανικά μωρά· πόσο μας τρομάζουν πια όλα αυτά; Η απάντηση είναι μάλλον ελάχιστα. Προφανώς υπάρχει πολύ κόσμος που νιώθει άβολα παρακολουθώντας μια ταινία τρόμου ή ακόμα και να αναπηδά σε μια-δυο σκηνές. Στην πραγματικότητα όμως;Ανθρωποι –και ειδικότερα νέοι– που σήμερα μεγαλώνουν παρακολουθώντας βίντεο αληθινών αποκεφαλισμών (και ένας θεός ξέρει τι άλλο), τα οποία γίνονται viral μέσα σε λίγες ώρες στο Διαδίκτυο, είναι μάλλον αδύνατο να τρομάξουν με το λίγο ή πολύ τεχνητό αίμα του σινεμά.
Η τηλεόραση ωστόσο φαίνεται πως έρχεται εδώ, όπως έγινε και με άλλα κάπως παρηκμασμένα είδη (π.χ. αστυνομικό), να δώσει μια μικρή έστω αλλά καλοδεχούμενη πνοή ποιότητας. Το «American Horror Story» ξεκίνησε το 2011 με την απλή ιδέα να ανθολογήσει τον τρόμο όπως αυτός έχει παρουσιαστεί ανά τις δεκαετίες πολύ επιτυχημένα από τον αμερικανικό κινηματογράφο. Διανύοντας φέτος τον τέταρτο κύκλο, οι παραγωγοί του μπορούν να καυχιούνται πως δημιούργησαν ό,τι πιο αξιοπρεπές και σοβαρό έχει παρουσιαστεί στη συγκεκριμένη θεματολογία την τελευταία, τουλάχιστον, δεκαετία.
Και αυτό ακριβώς γιατί δεν πήραν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά, προσπαθώντας να «πρωτοτυπήσουν». Αντίθετα, αποδεχόμενοι μάλλον πως «όλα έχουν ήδη γίνει», προτίμησαν να μαζέψουν τους γνωστούς και τους λιγότερο γνωστούς μύθους του τρόμου και τοποθετώντας τους προσεκτικά σε καθορισμένα πλαίσια, να μας θυμίσουν τους λόγους για τους οποίους έγιναν δημοφιλείς. Το στοιχειωμένο σπίτι, το τρελάδικο, ο κύκλος των μαγισσών και το τσίρκο των φρικιών είναι οι κεντρικές σκηνές γύρω από τις οποίες στήνονται οι υποθέσεις κάθε σεζόν. Και μπορεί τα πάντα να μην είναι κουρδισμένα στην εντέλεια, όμως αν μη τι άλλο η ατμόσφαιρα και οι μικρές εκπλήξεις (βασικά συστατικά του καλού horror) βρίσκονται εκεί. Τέλος, οι καλές ερμηνείες από ηθοποιούς όπως η Τζέσικα Λανγκ για παράδειγμα, προσθέτουν οπωσδήποτε στο μείγμα, με το οποίο σίγουρα αξίζει κανείς να ασχοληθεί.