Ανοιξα την τηλεόραση το πρωί και έπεσα πάνω σε μια επιδημία μανιταριών. Τρία κανάλια, αντίστοιχες εκπομπές και σε όλες μαγείρευαν μανιτάρια. Η παρουσίαση πανομοιότυπη. Αστραφτεροί πάγκοι, λαμπερά εξαρτήματα, όλα καινούργια και αμεταχείριστα σαν να μην ανήκουν σε έμπειρους σεφ αλλά σε ανθρώπους που δεν μαγείρεψαν ποτέ. Και οι μάγειροι, με την ίδια ταχύτητα στα μαχαίρια να επιδεικνύουν τη σβελτάδα τους, όσο ο θεατής καρδιοχτυπά μη χάσουν κανένα δάχτυλο μαζί με τον μαϊντανό.
Και όλοι μουγκρίζουν. Μουγκρίζουν από ευχαρίστηση σαν δοκιμάσουν μια-δυο πιρουνιές (τα πρωινά κάποιοι τρώνε περισσότερο) αρχίζοντας όλα τα στερεότυπα της κουζίνας. Ολα τα φαγητά είναι «νόστιμα», «καταπληκτικά», «υπέροχα», «μοναδικά» και βέβαια: «Δεν υπάρχει». Κάπως πρέπει να φανεί η αμηχανία, ότι ο θεατής δεν μπορεί να οσμιστεί τις λιχουδιές που του ετοίμασαν στο πλατό πάντα για λογαριασμό του. Και όλα «μοσχοβολάνε».
Δεύτερος κύκλος το απόγευμα, με νέες πάλι συνταγές, «πεντανόστιμες» κι αυτές, με κάποιους παρουσιαστές και παρουσιάστριες να δηλώνουν τον θαυμασμό τους δοκιμάζοντας μικρές μπουκιές, σχεδόν μίζερες, που νομίζεις σαν τους βλέπεις πως περισσότερο βασανίζονται παρά τις απολαμβάνουν. Οι περισσότεροι είναι βιαστικοί, κάποιοι νευρωτικοί, προκαλώντας στον θεατή άγχος παρά αγάπη για την κουζίνα και, κυρίως, την ιεροτελεστία που θέλει το μαγείρεμα σαν το αγαπάς αληθινά.
Υπάρχουν εκπομπές (στο εξωτερικό πολύ περισσότερο) με φαντασία, κέφι, που συνδέουν τη μαγειρική με τις παραδόσεις κάθε κοινωνίας, ταξιδεύουν, στέκονται στο παρελθόν, στους παλιούς δασκάλους, δείχνουν ότι η ιστορία των λαών δεν καθρεφτίζεται μόνο στη μουσική, τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική, αλλά και στον πολιτισμό της καθημερινότητας και στο φαγητό.
Καταγράφουν το παρελθόν των γεύσεων, πώς οι συνταγές αναμειγνύονται ακολουθώντας τις ίδιες τις κοινωνίες εξαιτίας των μεταναστεύσεων κι άλλων μεγάλων αλλαγών. Στο εξωτερικό υπάρχουν εκπομπές που καταγράφουν ακόμη και τις ακρότητες της μαγειρικής (σκουλήκια, σκορπιούς κ.ά.) αλλά όλες με πραγματικό επαγγελματισμό.
Το να περιμένει κανείς τέτοια μεγαλεπήβολα προγράμματα με τους προϋπολογισμούς της σημερινής τηλεόρασης, είναι μάταιο. Μπορεί όμως να έχει εκπομπές οι οποίες καταγράφουν την περιπέτεια που ζει, με ιδέες, χιούμορ, ανάλογες συνταγές και να παρουσιάζονται σωστά, μακριά από άστρα και ζώδια και κάποιες υπερβολικά στολισμένες πρωί πρωί κυρίες που νιώθουν άβολα δίπλα στους σεφ και στις μυρωδιές της κατσαρόλας, ειδικά σαν τις παροτρύνουν να πιάσουν μαχαίρι ή σκόρδο.
Οι περισσότερες εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση υποτάσσονται στους κανόνες του τηλεοπτικού χρόνου και της ρηχής λάμψης του λαϊφστάιλ της κουζίνας.