Δεν είναι ότι του λείπει το ταλέντο. Εχει αμεσότητα, έχει λαϊκότητα κι αυτό που λέμε στην επιθεώρηση «ατάκα», ξέρει να αρπάζεται από την καθημερινότητα, να αυτοσχεδιάζει, είναι ετοιμόλογος. Το θέμα είναι ότι Μάρκος Σεφερλής δεν χρησιμοποίησε ποτέ αυτά του τα στοιχεία για κάτι πιο ουσιαστικό από το γαργάλημα του λιγότερου απαιτητικού θεατή.
Η καλή επιθεώρηση είχε πάντα το μεγάλο ταλέντο να λέει τα πιο σοβαρά πράγματα με τον πιο ανάλαφρο τρόπο. Μέσω της πολιτικής κριτικής και της ηθογραφίας, οι πιο λαμπεροί της συγγραφείς προσέφεραν επί δεκαετίες μια χαμογελαστή ιστορία ακόμη και της πιο συνοφρυωμένης ελληνικής πλευράς. Ομως άλλο Ελεύθερο Θέατρο – Ελεύθερη Σκηνή κι άλλο Μπουρνέλης. Αλλο σοβαρή ελαφρότητα κι άλλο σκέτη ρηχότητα.
Σήμερα που δεν υπάρχει, δυστυχώς, αντίστοιχο σχήμα με εκείνο του «Ελεύθερου Θεάτρου» που ιδρύθηκε το 1970 και συνεχίστηκε το ’80 με τον τίτλο «Ελεύθερη Σκηνή», υπάρχει ο Μάρκος Σεφερλής που αλωνίζει την επιθεωρησιακή σκηνή δίχως τη σύγκριση που θα ήταν για εκείνον αδυσώπητη.
Οπως στο θέατρο (δεν άφησε παράσταση που να μη μας δείξει το Μega), έτσι και στην τηλεόραση (στην πρωινή εκπομπή αλλά και στο One Mark show), όλη τη σεζόν που βαδίζει προς το τέλος της, ο Σεφερλής παίζει με τα στερεότυπα: ο «κοντός», η «αδερφή», η «ξανθιά» κ.ά. υπονοούμενα της κουτσομπόλας νοικοκυράς και του φανατικού οπαδού του γηπέδου. Είναι η πιο μικροαστική αντίληψη για το τι σημαίνει επιθεώρηση.
Ομως άλλο χιούμορ κι άλλο πλάκα. Εκείνος επιλέγει το δεύτερο, ενώ έχει στόφα κωμικού.
Στην τηλεόραση, στην ουσία περιορίζεται σε μια προσαρμογή όσων κάνει στο θέατρο, με λιγότερη προετοιμασία της θεατρικής ευκολίας. Στην αρχή της σεζόν σόκαρε μια ηλικιωμένη κάνοντάς της πλάκα ότι… θα της γκρεμίσει το σπίτι, υποδυόμενος έναν υπάλληλο της πολεοδομίας. Σόκαρε όμως και τους θεατές με την ευκολία που έκανε ένα τέτοιο σαχλό αστείο (αν και δεν είναι ο μόνος) κι ας ζήτησε συγγνώμη. Απολογήθηκε την επομένη, αλλά δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος αν αντιλήφθηκε το απαράδεκτο της επιλογής του.
Βέβαια, η ρηχή επιθεώρηση έχει το αντίστοιχό της και στο λαϊκό τραγούδι. Κι εκεί υπάρχουν στιχουργοί με αμεσότητα που απλώς κολακεύουν την εγωπάθεια του νταλκά, καθώς και τραγουδιστές που αλλοιώνουν λυγμικά τις ωραιότατες συχνά φωνές τους. Εκείνοι κάνουν τα πάντα για την κατανάλωση των πελατών στο μαγαζί. Στην τηλεόραση παρακολουθεί κανείς την αδίστακτη αγωνία των παρουσιαστών της για μεγαλύτερα νούμερα. Κι όσο πλησιάζουν οι ζέστες, τόσο αρχίζουν να γίνονται και πιο ανενδοίαστοι στην αρένα των μετρήσεων.