Ανατρέχοντας τις σελίδες του βρετανικού Guardian εντοπίσαμε ένα θέμα που από καιρό μάς έκανε εντύπωση αναφορικά με την τηλεοπτική απεικόνιση των μιλένιαλς. Γιατί άραγε οι νεαροί πρωταγωνιστές (18-28 χρόνων πάνω-κάτω) είναι συστηματικά τόσο άθλιοι; Μιλάμε για κανονικό ορυμαγδό από νέους που κλέβουν, διακινούν ναρκωτικά, προδίδουν και κακομεταχειρίζονται τους γύρω τους, με ελάχιστους ή καθόλου ηθικούς ενδοιασμούς.
Μεταφέροντας την αίσθηση φιλμ όπως τα «Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες» και «Spring Breakers», οι ξένες τηλεοπτικές σειρές φορτώνουν τους νεαρούς τους χαρακτήρες με τόσο αντιηρωικό βάρος, που μοιάζει σχεδόν να υπακούν σε ένα είδος μόδας. Οι πρωταγωνιστές της αξιόλογης βρετανικής σειράς «Fresh Meat», για παράδειγμα, οι οποίοι βρίσκονται στα πανεπιστημιακά τους χρόνια, συνεννοούνται μεταξύ τους (αποκλειστικά) μέσα από έναν απίστευτο οχετό ύβρεων και προσβολών, όχι πάντα μέσα στο πλαίσιο του χιούμορ. Εκείνοι του αμερικανικού «Girls», από την άλλη, «μαχαιρώνουν» πισώπλατα και προδίδουν ο ένας τον άλλο σε ένα παιχνίδι που περιγράφεται ακριβώς ως ο «θάνατός σου η ζωή μου».
Μπορούν να αναφερθούν δεκάδες ακόμη παραδείγματα τέτοιων σειρών («Broad City», «Not Safe for Work», «Skins», «Workaholics» κ.ά.), όμως η ουσία βρίσκεται στο γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Εδώ δεν πρόκειται για απερίσκεπτους εφήβους ή περιθωριακές μορφές, αλλά για νεαρούς άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι υποτίθεται ότι εντάσσονται σε κάποιου είδους κοινωνική συμβατότητα (με την καλή έννοια) όσο μεγαλώνουν. Η απάντηση είναι πως οι σειρές, σε μεγαλύτερο βαθμό και από τον κινηματογράφο, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, για την πλειονότητα των ανθρώπων αυτών των ηλικιών, ακόμα και στις λεγόμενες «εύπορες» ή ανεπτυγμένες χώρες, είναι γκρίζα.
Τα άτομα αυτά σε όλο και αυξανόμενους αριθμούς αναγκάζονται να κάνουν δουλειές αδιάφορες (κακο)πληρωμένες αγγαρείες επί της ουσίας, προκειμένου να επιβιώσουν, ενώ ταυτόχρονα επιβαρύνονται με υπέρογκα δάνεια και χρέη, ήδη από τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους. Παράλληλα, το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να δράσουν και να δημιουργήσουν είναι τόσο ανταγωνιστικό και απάνθρωπο, ώστε η επιβίωση του ισχυρότερου να γίνεται σταδιακά κανόνας. Οπως είναι φανερό, το να γίνει κάποιος σκληρός, όσο το δυνατόν πιο σκληρός, υπό αυτές τις συνθήκες είναι πλεονέκτημα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι μιλένιαλς είναι «παλιάνθρωποι». Η τάση, όμως, όπως μεταφέρεται και μέσα από την καλή ξένη τηλεόραση, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Σαν υστερόγραφο: Είναι απορίας άξιον πώς ακόμα η ελληνική τηλεόραση δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα…