Περιδιαβάζοντας τις προάλλες την ιστοσελίδα του περιοδικού Rolling Stone, πέσαμε πάνω σε μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση: ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες ο μέσος Αμερικανός απέφευγε να ομολογήσει πόση τηλεόραση παρακολουθούσε (συνήθως… έκοβε και κάτι), πλέον έχει φτάσει να νιώθει ενοχές για όλες εκείνες τις τηλεοπτικές σειρές που δεν προλαβαίνει να δει.
Το «πρόβλημα» είναι απλό. Υπάρχει, πλέον, τόσο μεγάλη πληθώρα καλής τηλεόρασης εκεί έξω, που είναι πρακτικά αδύνατο για οποιονδήποτε να παρακολουθήσει έστω και την πλειονότητα των αξιόλογων σειρών.
Συγκεκριμένα, πάνω από 400 τηλεοπτικές σειρές είναι αυτή τη στιγμή ενεργές, όσον αφορά την αμερικανική παραγωγή, ενώ άλλες 45 καινούργιες προστέθηκαν μόνο αυτό το φθινόπωρο.
Οι αριθμοί ζαλίζουν και το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι πολλά από αυτά τα σόου –πάνω από εκατό στην πραγματικότητα– αξίζουν όντως να τα παρακολουθήσει κάποιος. Σύμφωνα με το κομμάτι του Rolling Stone, αποτελεί πια μάλλον συχνό φαινόμενο να υπόσχεται κανείς μάταια σε φίλους πως θα παρακολουθήσει την τάδε ή τη δείνα σειρά, χωρίς φυσικά να τα καταφέρνει αφού βλέπει ήδη καμιά δεκαριά άλλες. Μήπως όμως αυτό δεν συμβαίνει κι εδώ; Την εποχή της πληροφόρησης, του γρήγορου Ιντερνετ και των συνδρομητικών καναλιών (το βίντεο κλαμπ λειτουργεί συμπληρωματικά) και οι Ελληνες τηλεθεατές δεν περιορίζονται στα όσα (φτωχά) έχει να προσφέρει η εγχώρια παραγωγή. Η συζήτηση με θέμα μια καινούργια σειρά ή το τελευταίο επεισόδιο κάποιας άλλης αγαπημένης είναι πολύ συνηθισμένη, ιδίως όσον αφορά τους νεότερους. Και οι πιο «παλιοί», πάντως, σιγά σιγά μυούνται, έστω και με λίγη… βοήθεια· πρόσφατα άκουσα στο μετρό παππού να λέει με λαχτάρα στον εγγονό του «πάμε σπίτι να δούμε τους Λάνιστερ» (σ.σ. «Game of Thrones»).
Η τηλεόραση ως κατεξοχήν λαϊκή και μαζική ψυχαγωγία είναι φανερό ότι έχει μπει ξανά στη ζωή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, με μια σύγχρονη βέβαια, λιγότερο συμβατική, μορφή. Παρ’ όλα αυτά, λόγω της εθιστικής φύσης του μέσου, όλη αυτή η τηλεοπτική «τρέλα» μπορεί να αποδειχτεί (σχετικά) επικίνδυνη. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα βίντεογκεϊμ, είναι εύκολο για κάποιον να απορροφηθεί τόσο πολύ στην παρακολούθηση των σειρών ώστε να φτάσει να παραμελεί τις υπόλοιπες πτυχές της κοινωνικής, ακόμη και της επαγγελματικής του ζωής. Αυτός ο ιδιότυπος ψυχαναγκασμός –ως Glut TV το ορίζουν οι Αμερικανοί– χρειάζεται και τα κατάλληλα αντανακλαστικά. Την επόμενη φορά που κάποιος φίλος θα σας παρακινήσει να δείτε την τάδε υπέροχη σειρά, ενώ εσείς παρακολουθείτε ήδη αρκετές, πρωτοτυπήστε. Πείτε όχι!