Η παγκόσμια τηλεοπτική κοινότητα κινείται σε ρυθμούς «Game of Thrones» –κι αυτά τα τρέιλερ δεν μας αφήνουν σε ησυχία– και των άλλων σπουδαίων αμερικανικών σειρών που μόλις ξεκίνησαν τους ανοιξιάτικους κύκλους τους. Ωστόσο, η πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική πρόταση, μπορεί και ολόκληρης της χρονιάς, μας έρχεται από τη Βρετανία και το BBC. Το «The Night Manager», βασισμένο σε μυθιστόρημα του σπουδαίου Τζον Λε Καρέ, είναι ο ορισμός της ποιοτικής μίνι σειράς. Εξι χορταστικά επεισόδια της μιας ώρας, στιβαρό σενάριο, ρυθμός που καθηλώνει και, βέβαια, μερικοί εξαιρετικοί χαρακτήρες για να οδηγήσουν το «τρένο» της επιτυχίας.
Να τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ο Τζόναθαν Πάιν (στον ρόλο ο πάντα στυλάτος Τομ Χίντλεστον), πρώην στρατιώτης με θητεία στο Ιράκ, δουλεύει ως νυχτερινός μάνατζερ σε κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο του Καΐρου. Μεσούσης της Αραβικής Ανοιξης, ο Πάιν θα γίνει μάρτυρας μιας δολοφονίας, η οποία θα τον ωθήσει, μερικά χρόνια αργότερα, να συνεργαστεί με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και να αναλάβει θανάσιμο ρίσκο, στο κυνήγι ενός αδίστακτου εμπόρου όπλων. Κι εδώ έρχεται το πραγματικό ατού της σειράς. Ο γνωστός από το «Ηοuse M.D.» Χιου Λόρι κατασκευάζει έναν εξαιρετικό «κακό», χαρακτήρα πάνω στον οποίο κτίζεται όλο το δεύτερο επίπεδο της σειράς. Ο Ρίτσαρντ Ρόπερ είναι ένας Δυτικός που κάνει εμπόριο όπλων, εκμεταλλευόμενος τους πολέμους και την αστάθεια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι μηδενικοί ηθικοί ενδοιασμοί του και οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς (τους επικαλείται συνεχώς) τον έχουν κάνει ζάπλουτο και –προφανώς– ακόμη πιο επικίνδυνο.
Οι αρετές του «The Night Manager», ωστόσο, δεν εξαντλούνται στο σενάριο και στους χαρακτήρες. Με μια παραγωγή την οποία θα ζήλευαν ακόμη και τα κορυφαία αμερικανικά δίκτυα, η σειρά μάς ταξιδεύει από την Αίγυπτο στις Ελβετικές Αλπεις κι από εκεί στη Μαγιόρκα, αποπνέοντας το άρωμα ενός πιο σκοτεινού και πολιτικά φορτισμένου Τζέιμς Μποντ. Επιπλέον, ο βρετανικός χαρακτήρας της βοηθά ώστε αυτή να μη θυσιάζει τη γοητεία της (ακόμη και ο έμπορος όπλων περιγράφεται, από τον ίδιο τον Χιου Λόρι, ως «γοητευτικά σατανικός») προς χάριν ενός σοκαριστικού –δήθεν– ρεαλισμού, πολύ δημοφιλούς, δυστυχώς, σε ανάλογες αμερικανικές τηλεοπτικές παραγωγές.