Με τους καινούργιους «παίκτες» στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου να μεταβάλλουν συνεχώς το τοπίο, το κοινό (αναγκαστικά) αλλάζει τις συνήθειές του. Ο λόγος φυσικά για τις διαδικτυακές πλατφόρμες, όπως το Netflix και η Amazon, τα οποία δεν είναι πια απλώς ιστότοποι που βρίσκουμε αγαπημένες σειρές για να περνάμε τα βράδια μας, αλλά εξελίσσονται σε σημαντικούς παραγωγούς και διανομείς ταινιών. Αυτές τις μέρες, στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, προβλήθηκε η ταινία «22 Ιουλίου» του Πολ Γκρίνγκρας, με θέμα τις δολοφονίες του Αντερς Μπρέιβικ, αποσπώντας μάλιστα εξαιρετικές κριτικές. Το φιλμ θα είναι διαθέσιμο στη χώρα μας από τις 10/10 μέσω του Νetflix. Οπως πληροφορηθήκαμε, πρόβλεψη για προβολή στις αίθουσες δεν υπάρχει.
Ανάλογη πορεία είχαν και άλλες ποιοτικές ταινίες παραγωγής Netflix στη χώρα μας. Στα σινεμά δεν είδαμε ποτέ το εξαιρετικό «Beasts of no Nation» ή το εντυπωσιακό «Okja», για παράδειγμα. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: μας στερούν οι νέοι αυτοί διανομείς τη δυνατότητα να απολαύσουμε καλά φιλμ σπουδαίων δημιουργών στην κινηματογραφική αίθουσα; Οι ίδιοι οι κινηματογραφιστές λένε πως οι πλατφόρμες τούς προσφέρουν δημιουργική ελευθερία και –προφανώς– αρκετά χρήματα για να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θεωρούν όμως ότι αυτή είναι, πρωτίστως, προορισμένη για το σινεμά; Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη. Σε ένα μέσο σπίτι του δυτικού κόσμου, μπορεί πια κανείς να δει μια ταινία του Netflix απευθείας στην τηλεόρασή του, με ανάλυση 4Κ στην 50άρα οθόνη, πολύ καλό σύστημα ήχου, ξαπλωμένος στον καναπέ και με το… ψυγείο σε απόσταση αναπνοής. Χωρίς εισιτήριο. Τα νέα φιλμ των αδελφών Κοέν και του Αλφόνσο Κουαρόν, που παρουσιάζονται επίσης στη Βενετία, είναι και αυτά του Netflix. Μήπως ήρθε η στιγμή ο Χρυσός Λέων να κάνει πρεμιέρα στο… σαλόνι μας;