Η πανδημία του κορωνοϊού προκάλεσε αναταραχή στον κόσμο των διεθνών επιχειρήσεων και με τέτοιο τρόπο ώστε κατέλαβε εξαπίνης τις διοικήσεις τους. Τα παγκόσμια συστήματα που είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί να αποδίδουν τα μέγιστα, όπως λόγου χάρη οι εφοδιαστικές αλυσίδες, ξαφνικά έπαυσαν να λειτουργούν. Το γεγονός πως στερούνταν αντοχής στα κτυπήματα της πανδημίας αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι οι διοικήσεις των εταιρειών να προσεγγίζουν τα πράγματα με διορατικότητα.
Σε συγκεκριμένους κλάδους οι εταιρείες είδαν μια πρωτοφανή κάμψη στη ζήτηση και τώρα βρίσκονται αντιμέτωπες με το θέμα της επιβίωσής τους. Πάντως, όσο και να είχαν προετοιμαστεί, εάν υποθετικά το γνώριζαν, δεν θα μπορούσε να τις είχε βοηθήσει. Εντούτοις, πολλές άλλες εταιρείες θα μπορούσαν να έχουν κάνει περισσότερα σε επίπεδο πρόληψης, ώστε να έχουν προετοιμαστεί για ένα ενδεχόμενο τύπου πανδημίας.
Τα προειδοποιητικά μηνύματα υπήρχαν. Ακόμα και πριν από το ξέσπασμα του ιού, μια μέση εταιρεία βρισκόταν σχεδόν κάθε τέσσερα χρόνια αντιμέτωπη με διακοπή της προμηθευτικής αλυσίδας επί ένα μήνα ή περισσότερο. Το να εστιάζει κανείς στις μακροπρόθεσμες προοπτικές μιας επιχείρησης δεν έχει σημασία μόνο για να την προφυλάξει από τους κινδύνους, αλλά προσφέρει και πλεονεκτήματα. Σε έρευνα της McKinsey σε 600 εισηγμένες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ φάνηκε ότι, κατά μέσον όρο, εκείνες που διοικούνταν με γνώμονα τη μακροπρόθεσμη επίδοσή τους είδαν την κεφαλαιοποίησή τους να αυξάνεται 7 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2001 έως το 2014 σε σύγκριση με όσες προέκριναν τον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό.
Επιπλέον, οι πρώτες δημιούργησαν κατά μέσον όρο 12.000 θέσεις εργασίας περισσότερες από τις άλλες την περίοδο 2001-2015. Παρά ταύτα, ολοένα και περισσότεροι υιοθετούν τη βραχυπρόθεσμη προσέγγιση. Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός FCLTGlobal, ο οποίος αναπτύσσει ερευνητικά εργαλεία για να παρακινήσει τις εταιρείες σε μακρόπνοες επενδύσεις, καθώς και η McKinsey έχουν εντοπίσει μια –στατιστικά μιλώντας– σημαντική αύξηση σε αυτή την προσέγγιση μεταξύ των μεγάλων εισηγμένων αμερικανικών ομίλων την περίοδο 2015-2019. Σε έρευνα που διεξήγαγαν αυτή τη χρονιά, διοικητικά στελέχη εταιρειών ανέφεραν πως δέχονται πιέσεις από επενδυτές ή ακόμα και μέλη του Δ.Σ. να θέσουν σε προτεραιότητα τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Επιπλέον, δήλωσαν ότι τα πακέτα των αποδοχών τους που συνδέονται με τα εταιρικά κέρδη τούς προσφέρουν κίνητρα για να το κάνουν.
Oι περισσότεροι υψηλόβαθμοι των επιχειρήσεων έχουν τη σύνεση να μην δίνουν προτεραιότητα στις βραχυπρόθεσμες επιδόσεις, αλλά ταυτόχρονα αισθάνονται πως δεν έχουν άλλη επιλογή. Κι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει πολύ συχνά με τους διευθύνοντες συμβούλους, οι οποίοι καταρτίζουν αξιόλογα μακρόπνοα σχέδια. Μετά οι εταιρείες τους δεν τα πηγαίνουν καλά και, φοβούμενοι πως οι επενδυτές θα διαμαρτυρηθούν, κατευθύνουν τα κεφάλαια με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχυθούν τα τριμηνιαία κέρδη. Τα δε μακρόπνοα έργα είτε επιβραδύνονται στην εφαρμογή τους είτε «παγώνουν». Οι δε επενδυτές του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού πληρώνουν υψηλό τίμημα για την άσκηση διοίκησης με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Δεν θα έπρεπε, όμως. Οπως διαπίστωσαν οι FCLTGlobal και McKinsey, υπάρχει μια φόρμουλα που εξασφαλίζει μακρόπνοη επιτυχία στην εταιρεία και βασίζεται στους θεμελιώδεις παράγοντες που δημιουργούν αξία.
Λόγου χάρη, οι εταιρείες μπορούν να διασφαλίσουν πως θα έχουν μια βιώσιμη αξία αυξάνοντας τα έσοδά τους και επιτυγχάνοντας αποδόσεις στο επενδυθέν κεφάλαιο που υπερβαίνουν το κόστος κεφαλαίου. Οι διοικήσεις που αποσκοπούν σε μακροπρόθεσμη αξία θα πρέπει να επενδύσουν σε πρωτοβουλίες οι οποίες οδηγούν στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων και αποδίδουν μαζικά.