Ούτε μία ούτε δύο, αλλά 401 τροποποιήσεις, δηλαδή δύο τροποποιήσεις κάθε 3,5 ημέρες, έχει υποστεί το νομοθέτημα 4412/2016, ο βασικός νόμος για τις δημόσιες συμβάσεις, από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 8 Αυγούστου 2016 έως τις 30 Μαΐου 2020. Αν και κάποιες από τις τροποποιήσεις ήταν γλωσσικές διορθώσεις, ο εν λόγω νόμος, η εφαρμογή του οποίου έπαιρνε συνεχώς παρατάσεις ειδικά σε ό,τι αφορά τις συμβάσεις για δημόσια έργα, δεν έχει επιτύχει τον βασικό στόχο του νομοθέτη, δηλαδή τη σταθερότητα στο ρυθμιστικό καθεστώς των δημοσίων συμβάσεων. Λόγω πανδημίας, αρκετοί από τους κανόνες που διέπουν τις δημόσιες συμβάσεις έχουν ανασταλεί, κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις έχει προκαλέσει αντιδράσεις από την Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων, η οποία προχώρησε σε αυστηρές συστάσεις για τις απευθείας αναθέσεις, ενώ υπό κατάρτιση βρίσκεται νέο νομοσχέδιο για τις δημόσιες συμβάσεις.
Το θέμα των συνεχών αλλαγών σε ένα ούτως ή άλλως περίπλοκο καθεστώς, όπως αυτό που διέπει τις δημόσιες συμβάσεις, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η διαΝΕΟσις υπό τον τίτλο «Ο νόμος 4412 και η εφαρμογή του», αν και με το εν λόγω νομοθέτημα ενσωματώθηκαν στην εθνική νομοθεσία οι κοινοτικές οδηγίες 2014/24/ΕΕ και 2014/25/ΕΕ εισάγοντας πολλές καινοτομίες, οι αναθέτουσες αρχές σε σημαντικό βαθμό δεν τις αξιοποίησαν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι πολυδιαφημισμένες συμφωνίες-πλαίσιο, οι συμπράξεις καινοτομίας κ.ά., οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν ταχύτερο αποτέλεσμα στην προμήθεια αγαθών και με χαμηλότερο τίμημα, επομένως εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος. Ωστόσο, σύμφωνα με όσα επισημαίνονται στην έρευνα της διαΝΕΟσις, κατά την εφαρμογή του νόμου 4412/2016 συνεχίστηκε η προτίμηση των αναθετουσών αρχών προς τους παλαιούς τρόπους ανάθεσης έργων, προμηθειών και υπηρεσιών (π.χ., δημόσιος διαγωνισμός, απευθείας αναθέσεις), με τις αιτίες να βρίσκονται στη «διοικητική αδράνεια, δηλαδή στη ρουτίνα και συνήθεια διαδικασιών που παρατηρούνται σε όλες τις μεγάλες σύγχρονες οργανωτικές μονάδες της διοίκησης, όπως είναι τα υπουργεία, καθώς και στην έλλειψη δεξιοτήτων και εμπειρίας του προσωπικού των αναθετουσών αρχών όσον αφορά τη χρήση των παραπάνω νέων εργαλείων του νόμου». Η έρευνα καταγράφει, επιπλέον, έλλειψη ψηφιακών υποδομών και τεχνογνωσίας των αναθετουσών αρχών, αλλά και των υποψηφίων επιχειρήσεων στην αξιοποίηση νέων εργαλείων και διαδικασιών, όπως είναι, για παράδειγμα, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί.
Μεγάλο θέμα, σύμφωνα με την έρευνα, παραμένει η κατάτμηση του αντικειμένου των δημοσίων συμβάσεων από τις αναθέτουσες αρχές. Η κατάτμηση λαμβάνει χώρα είτε με πολλούς μικρούς διαγωνισμούς οι οποίοι όμως λογίζονται ως αυτοτελείς, ώστε να κινείται η ανάθεση της συμβάσεως κάτω των ορίων της κοινοτικής νομοθεσίας δικαίου, είτε με απευθείας αναθέσεις (κάτω από 20.000 ευρώ). Αν και ο νόμος 4412/2016 απαγόρευσε τέτοιες πρακτικές –σημειωτέον ότι το αρχικό νομοσχέδιο περιλάμβανε κάποια «παραθυράκια» που μέχρι την ψήφισή του έκλεισαν–, κάποιες αναθέτουσες αρχές συνέχισαν αυτές τις πρακτικές, προχωρώντας, για παράδειγμα, σε κατάτμηση της κατασκευής ενός δρόμου σε επιμέρους συνεχόμενα τμήματά του.