Φανταστείτε για λίγο ότι η πανδημία τελείωσε, τα ταξίδια που πραγματοποιούνται παντού στον κόσμο συνεχίζονται, οι εστίες μόλυνσης της COVID-19 αποτελούν παρελθόν και οι εταιρείες διατηρούν την υπόσχεση που είχαν δώσει το τελευταίο διάστημα: να επιτρέψουν την εξ αποστάσεως εργασία από οποιοδήποτε σημείο στον κόσμο, για τουλάχιστον κάποιους μήνες του χρόνου. Επειτα, φανταστείτε έναν από το Λονδίνο, έναν άλλον από τη Νέα Υόρκη και έναν τελευταίο από το Χονγκ Κονγκ να μπαίνουν σε ένα μπαρ. Ας πούμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ολοι λαμβάνουν τον ίδιο μισθό, για παράδειγμα 100.000 δολ., και έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται εξ αποστάσεως από τη Βραζιλία για δύο μήνες. Ενώ λοιπόν αφήνουν τα κοκτέιλ τους και επιστρέφουν στη χώρα τους μετά τη «θητεία» τους στο εξωτερικό, ποιος θα οφείλει τους περισσότερους φόρους; Πρόκειται για ένα ακανθώδες ερώτημα το οποίο προσπαθούν να απαντήσουν εργαζόμενοι και εργοδότες, καθώς δρομολογούν τα σχέδιά τους για την περίοδο μετά την πανδημία.
Παρά τη συνεχή αβεβαιότητα αλλά και την ασυνέπεια που παρατηρείται σε επίπεδο απασχόλησης, η αγορά εργασίας έχει αρχίσει να αυστηροποιείται σε πολλές χώρες, με πολλές επιχειρήσεις –κυρίως νεοφυείς– να δείχνουν πρόθυμες να προσελκύσουν νέα ταλέντα προσφέροντάς τους τη δυνατότητα της εξ αποστάσεως εργασίας. Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Σάλτερ της συμβουλευτικής εταιρείας Blick Rothenberg, ο εργαζόμενος από τη Νέα Υόρκη που δύναται να δουλέψει εξ αποστάσεως μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με έναν μεγαλύτερο λογαριασμό, σε σύγκριση με αυτόν από το Λονδίνο, ο οποίος δεν θα πρέπει να πληρώσει τίποτα επιπλέον. Kαι ο ίδιος προειδοποιεί για το χειρότερο σενάριο: να χρειαστεί να υποβάλουν πολλές φορολογικές δηλώσεις σε διαφορετικές χώρες, χάνοντας παράλληλα τα οφέλη που προκύπτουν από τις φορολογικές συμβάσεις που έχουν συνάψει οι χώρες μεταξύ τους.
«Μπορεί να αποδειχθεί καταστροφή», ανέφερε ο ίδιος.
«Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις 4 ή 5 φορολογικές δηλώσεις». Δέκα χρόνια πριν, εταιρείες σαν την Uber, τη Facebook ή το Instagram, προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν από εταιρείες της Wall Street, προσφέροντας δωρεάν γεύματα, μοντέρνες εγκαταστάσεις γραφείων και ένα απλό dress code. Τώρα οι επιχειρήσεις από το Λονδίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη και από το Τορόντο έως και το Βερολίνο διαμορφώνουν και επεκτείνουν τις ευέλικτες επιλογές απασχόλησης που πρόσφεραν στους εργαζομένους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, παρέχοντας πιο ευέλικτους περιορισμούς όσον αφορά τον τόπο απ’ όπου θα δουλεύουν, καθώς και το διάστημα που θα μπορούν να απασχολούνται. Ο Μιότο, από τη Βενετία, προσλήφθηκε πέρυσι από την Droplet. Από τότε έχει δουλέψει σχεδόν απ’ όλα τα μέρη, από την Πούλια μέχρι και τις Αλπεις. Μάλιστα, τους τελευταίους μήνες ταξίδεψε από τις Καναρίους Νήσους, δουλεύοντας από τη Λανθαρότε, την Γκραν Κανάρια και την Τενερίφη. «Πρόκειται περισσότερο για κόλπο», αναφέρει ο Νικ Μπλουμ, οικονομολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, ο οποίος έχει μελετήσει αυτή τη νέα τάση της εξ αποστάσεως εργασίας. «Πρόκειται για έναν πολύτιμο τρόπο ζωής που δείχνει πως ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να προσλάβεις καλούς ανθρώπους».
Η Revolut, μία από τις μεγαλύτερες νεοφυείς επιχειρήσεις της Ευρώπης, ανακοίνωσε νωρίτερα φέτος πως οι 2.000 υπάλληλοί της θα έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν από το εξωτερικό για περίπου δύο μήνες τον χρόνο. Αντίστοιχα η Paddle, νεοφυής επιχείρηση με έδρα το Λονδίνο, η οποία αριθμεί περίπου 130 υπαλλήλους, επίσης σχεδιάζει να επιτρέψει στους υπαλλήλους της να δουλέψουν από οπουδήποτε, ακόμη και από το εξωτερικό. H εταιρεία θα διαχειρίζεται τους εργαζομένους της που είναι στο εξωτερικό μέσα από έναν οργανισμό, του οποίου έργο είναι να ρυθμίζει τα θέματα εργατικού δυναμικού για λογαριασμό των εταιρειών.