Η οικονομική ανάπτυξη θα «παγώσει» μέσα σε μία δεκαετία, τα τρόφιμα θα γίνουν δυσεύρετα και ο ανθρώπιονος πληθυσμός θα συρρικνωθεί. Στα συμπεράσματα αυτά καταλήγει νέα μελέτη της KPMG που επιβεβαιώνει πολύ παλαιότερη έρευνα του ΜΙΤ.
Το 1972, μια ομάδα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) προέβλεψε ότι η –με κάθε κόστος– οικονομική ανάπτυξη, την οποία έχουν θέσει ως πρωταρχικό στόχο οι σύγχρονοι άνθρωποι που «δεν δίνουν δεκάρα» πλέον για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις της ακατάπαυστης εκβιομηχάνισης, θα οδηγήσει σε κατάρρευση της παγκόσμιας κοινότητας μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα.
Μια νέα μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας από την KPMG διαπίστωσε πως το ενδεχόμενο αυτό πιθανώς αργά ή γρήγορα να γίνει πραγματικότητα. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της DailyMail, ο Γκάια Χέριγκτον, στέλεχος KPMG και αναλυτής για θέματα βιωσιμότητας, θέλησε να ελέγξει κατά πόσον είναι βάσιμοι οι ισχυρισμοί της ομάδας του ΜΙΤ. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποίησε ένα παγκόσμιο μοντέλο προσομοίωσης, το οποίο αναλύει πώς ακριβώς έχει εξελιχθεί ο κόσμος σε όλους τους τομείς από το 1972 μέχρι και σήμερα.
Ο Χέριγκτον εξέτασε 10 βασικές μεταβλητές, όπως τον πληθυσμό, τη βιομηχανική παραγωγή και τη συνεχή ρύπανση, και διαπίστωσε πως η επιχειρηματική μας νοοτροπία θα προκαλέσει μείωση της οικονομικής ανάπτυξης μέσα στην επόμενη δεκαετία. Τα δεδομένα έδειξαν και κάτι ακόμη, ίσως πιο τρομακτικό. Ο κόσμος μας θα μπορούσε να βιώσει μια πλήρη κοινωνική κατάρρευση έως το 2040. Η συνολική κατάρρευση της κοινωνίας θα σήμαινε απότομη μείωση της ποιότητας ζωής, της παραγωγής τροφίμων, της βιομηχανικής παραγωγής και, τελικά, ολόκληρου του ανθρώπινου πληθυσμού.
Η ομάδα του MIT οδηγήθηκε στο συγκεκριμένο συμπέρασμα χρησιμοποιώντας ένα πρόγραμμα υπολογιστή που ονομάζεται World1 και ανέλυσε δεδομένα από το 1900 μέχρι το 2060. Σε ένα βίντεο των ευρημάτων του 1972, ο Τζέρι Φόστερ του MIT, ο οποίος ανέπτυξε το πρόγραμμα αυτό, αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε σε αυτό το συμπέρασμα. Ενα άλλο παράδειγμα που χρησιμοποίησε ήταν η ποιότητα ζωής, η οποία αυξήθηκε ταχύτατα μέχρι τη δεκαετία του 1940 και στη συνέχεια μειώθηκε μέχρι το 2020, οπότε βλέπει μια άλλη ανοδική πορεία.
Ωστόσο, το μοντέλο αναγνώρισε επίσης το 2020 ως σημείο αιχμής για τον πολιτισμό. «Γύρω στο 2020 η κατάσταση του πλανήτη γίνεται εξαιρετικά κρίσιμη», είχε δηλώσει τότε ο Φόστερ, ο οποίος διευκρίνιζε πως αν δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, η ποιότητα ζωής μας μπορεί να κάνει στροφή 180 μοιρών». Προειδοποιούσε μάλιστα πως «Η ρύπανση έχει αυξηθεί τόσο που θα αρχίσει να σκοτώνει ανθρώπους, κάτι που με τη σειρά του θα κάνει τον πληθυσμό να μειωθεί. Με αυτά τα δεδομένα, περίπου το 2040 έως το 2050 η ζωή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα θα σταματήσει να υπάρχει».
Ο Χέριγκτον χρησιμοποίησε το ίδιο μοντέλο, αλλά την τρίτη έκδοση της προσομοίωσης που ονομάζεται World3 και εξέτασε 10 βασικές μεταβλητές: πληθυσμός, ποσοστά γονιμότητας, ποσοστά θνησιμότητας, βιομηχανική παραγωγή, παραγωγή τροφίμων, υπηρεσίες, μη ανανεώσιμοι πόροι, συνεχής ρύπανση, ανθρώπινη ευημερία και οικολογικό αποτύπωμα, όπως αναφέρθηκε για πρώτη φορά από το VICE.
Και τα δύο σενάρια δείχνουν ότι η συνεχής ανάπτυξη και η αδιάκοπη οικονομική δραστηριότητα δεν μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον. Αν και η προσομοίωση του 1972 δείχνει ότι η κοινωνία είναι καταδικασμένη, η μελέτη του Χέριγκτον προσθέτει ότι η τεχνολογική πρόοδος και η επένδυση περισσότερων σε δημόσιες υπηρεσίες θα μπορούσαν να μας γλιτώσουν από μια επικείμενη καταστροφή. Ωστόσο, η ανθρωπότητα θα πρέπει να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες την επόμενη δεκαετία για να προλάβει τις εξελίξεις αυτές και να αποτρέψει ένα ζοφερό μέλλον.