Τα σκιρτήματα της αγοράς ακινήτων, παρά την πανδημία, φέρνουν ελπίδα αλλά και πολλά ερωτηματικά. Πού πάνε οι τιμές; Μπορούμε να μιλάμε για διαχρονική ανάκαμψη ή για μια φούσκα ήδη, όπως φοβούνται πολλοί;
Για αρχή, οι τιμές έχουν ανέβει ήδη αρκετά από τα τάρταρα της κρίσης, κάπου 19% πανελλαδικά από τον βυθό του 2017 έως το β΄ τρίμηνο του ’21 (πηγή: σπιτόγατος). Τα ενοίκια 40% πάνω σε σχέση με το ζοφερό 2015. Η πανδημία έφερε μικρή ανακοπή, συνήθως ούτε καν αναστροφή της πορείας (εκτός από το κέντρο που εξαρτάται πολύ από τον πληγέντα τουρισμό). Ήδη πολλοί θεωρούν ότι τέτοια ενοίκια δύσκολα καλύπτονται με έναν κανονικό μισθό, και οι τιμές πώλησης των ακινήτων είναι δυσπρόσιτες.
Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ όμως, είναι ότι οι τιμές των ακινήτων δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι «λογικές» ή «προσιτές». Ρωτήστε οποιονδήποτε κάτοικο Λονδίνου, Νέας Υόρκης ή άλλης διεθνούς μεγαλούπολης τα τελευταία 20 ή και 40 χρόνια. Σε τέτοιες πόλεις, ένας νέος εργαζόμενος με ένα καλό πτυχίο μιας καλής σχολής, ξοδεύει συχνά 1/3 του εισοδήματος για να μείνει σε ένα δωματιάκι 8 μ2, σε ένα μικρό σπίτι που φυσικά μοιράζεται, σε ένα άσχημο κτίριο, μιας κακής συνοικίας, μια ώρα μακριά απ’την δουλειά. Με τέτοια μέτρα σύγκρισης, να πληρώνεις ενοίκιο 400-500 ευρώ για να μένεις μόνος, σε αυτόνομο διαμέρισμα, 20 λεπτά με το μετρό απ’το κέντρο της Αθήνας, θεωρείται μάλλον μεγάλη τύχη.
Διαβάστε περισσότερα στο moneyreview.gr