Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησαν τα επεισόδια ούτε πότε τελείωσαν. Τότε –πριν από τη διάδοση του Διαδικτύου και τη Wikipedia– δεν ξέραμε καν αν ζούσε ή αν είχε πεθάνει. Θυμάμαι όμως το πόσο γρήγορα γέμιζε έναν καμβά με βουνά, λίμνες, δέντρα, τα αφάνα μαλλιά του και την υπνωτιστική φωνή του, στα επεισόδια που κάλυπταν τον τηλεοπτικό αέρα της ΕΡΤ3.
«Προσπαθούσε να είναι και λίγο σέξι», ακούγεται να λέει ένας από τους πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μπομπ Ρος που έκανε πρεμιέρα στο Νέτφλιξ πριν από λίγες μέρες. Ο ήρεμος σαν τον Βούδα ζωγράφος παρέδιδε τηλεοπτικά μαθήματα για δέκα χρόνια (1983-1994) με την εκπομπή του «The joy of painting» (Η χαρά της ζωγραφικής), έναν τίτλο που θύμιζε τον τίτλο του βιβλίου «The joy of sex». Κοίτα να δεις.
Μπορεί οι πίνακες του Ρος –που έβγαιναν μέσα σε ένα ημίωρο επεισόδιο– να μην ήταν υψηλών αξιώσεων, αλλά φαίνεται ότι αυτό ήταν κάτι που δεν τον απασχολούσε και πολύ. Ο Μπομπ Ρος κατάφερε να μπει σε εκατομμύρια σπίτια προτείνοντας τη ζωγραφική για ψυχοθεραπεία, εκτοξεύοντας τις πωλήσεις χρωμάτων, πινέλων και καμβάδων με την επωνυμία του. Ηταν ένας ινφλουένσερ της εποχής του που αγαπούσε τα γρήγορα αυτοκίνητα και φρόντιζε πάντα τα μαλλιά του. Η αφάνα του πάντως ήταν περμανάντ. Ακόμα και εκείνα όμως, τα λεγόμενα «χρυσά χρόνια» της τηλεόρασης δεν ήταν καθόλου αθώα. Από τη μέση της ταινίας του Τζόσουα Ροφέ και μετά, το ντοκιμαντέρ αλλάζει ύφος και επιχειρεί να γίνει πιο ερευνητικό. Το πορτρέτο του Ρος τελείωσε κάπως γρήγορα με τον θάνατό του το 1995 από λέμφωμα και το βάρος δίνεται μετά στη διαμάχη μεταξύ του γιου του, Στίβεν, με την εταιρεία Bob Ross Inc. που διαχειρίζονται οι πρώην συνεργάτες του Ρος. Ωστόσο, το γεγονός ότι η ίδια η εταιρεία δεν συμμετέχει (παρά μόνο με μία δήλωση) ούτε πολλοί από τους άμεσα εμπλεκόμενους (λόγω φόβου μηνύσεων σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ) αποδυναμώνει τα επιχειρήματα της πλευράς που νιώθει αδικημένη. Κάπως έτσι, ο μουσάτος, λίγο χίπι, μονίμως χαρούμενος ζωγράφος πέρασε από το ράφι των νοσταλγικών αναμνήσεων σε αυτό των κανονικών ανθρώπων που είναι κυρίως ατελείς αλλά ενδιαφέροντες. Τον εκτίμησα λίγο περισσότερο.