«Είμαστε κλιματικά ουδέτεροι», ανακοίνωσε η γερμανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ Aldi Süd. «Θα γίνουμε κλιματικά ουδέτεροι έως το 2040», υπόσχεται ο ενεργειακός κολοσσός RWE. «Το αργότερο μέχρι το 2050» και η τσιμεντοβιομηχανία HeidelbergCement θέλει να παράγει μπετόν με διαδικασίες κλιματικά ουδέτερες. Με απλά λόγια, οι επιχειρήσεις αυτές ισχυρίζονται ότι (θα) απορροφούν περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από όσες παράγουν. Είναι η τάση της εποχής. Και είναι λογικό, επισημαίνει η Σαμπίνε Νάλινγκερ, επικεφαλής της πρωτοβουλίας Stiftung2Grad, που δραστηριοποιείται για την υλοποίηση των στόχων της Συνθήκης των Παρισίων για το Κλίμα, όπως αναφέρει η Deutsche Welle. «Οι επιχειρήσεις αντιλαμβάνονται ότι γίνεται μια αλλαγή και όπως πάντα προσπαθούν να τη συνδιαμορφώσουν και όχι να τους διαμορφώσει εκείνη», λέει η κ. Νάλινγκερ. «Εχει σημασία και η δημόσια συζήτηση που πυροδοτεί, για παράδειγμα, το κίνημα Fridays for Future. Και οι επιχειρηματίες έχουν οικογένεια και όταν τρώνε όλοι μαζί, τα παιδιά θα ρωτήσουν τον μπαμπά ή τη μαμά πόσο έτοιμη είναι η επιχείρησή τους να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του περιβάλλοντος στο μέλλον».
Πώς μπορεί να διασφαλιστεί ότι δεν πρόκειται για «πράσινο μακιγιάζ».
Το Ινστιτούτο για το Κλίμα, το Περιβάλλον και την Ενέργεια με έδρα το Βούπερταλ εκτιμά ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον 500 επιχειρήσεις με ετήσιο τζίρο άνω του 1 εκατ. δολαρίων έχουν θέσει συγκεκριμένους κλιματικούς στόχους. Πρόκειται για μια ευχάριστη εξέλιξη, αν και από την άλλη πλευρά, με μια πιο κριτική προσέγγιση αυτής της αυτοδέσμευσης της βιομηχανίας, οδηγούμαστε και σε άλλα συμπεράσματα. Κανείς δεν γνωρίζει πώς ακριβώς ορίζεται η «κλιματικά ουδέτερη δράση», ποια στοιχεία ελέγχονται και από ποιον.
Ο Νίκολας Κράιμπιχ, συνεργάτης του Ινστιτούτου για το Κλίμα, αναφέρει το εξής παράδειγμα: «Ο όρος “κλιματικά ουδέτερος” δεν έχει κάποια νομική κατοχύρωση – μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Μια επιχείρηση θα μπορούσε να εστιάσει σε ένα μικρό κομμάτι της δραστηριότητάς της για να ισχυριστεί ότι είναι κλιματικά ουδέτερη, ενώ την ίδια στιγμή θα αντισταθμίσει τις εκπομπές σε άλλους τομείς, αγοράζοντας μεγαλύτερο μερίδιο στο εμπόριο ρύπων». Για τον Νίκολας Κράιμπιχ, η επιχείρηση βάζει απλώς στο προϊόν της ένα «πράσινο μακιγιάζ» για να το κάνει πιο ελκυστικό, αν και επί της ουσίας δεν υλοποιεί περιβαλλοντικούς στόχους.
Πώς διασφαλίζεται η απαραίτητη διαφάνεια; Για να γίνει αυτό, λέει ο Νίκολας Κράιμπιχ, «μια επιχείρηση θα πρέπει να καταγράφει τους ρύπους σε ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής, να βελτιώνει τις δικές της διαδικασίες και μόνο σε ένα τελευταίο στάδιο, εκεί που δεν μπορεί να αποφύγει τους ρύπους, να καταφεύγει στην αγορά δικαιωμάτων». Διαφορετικά, επισημαίνει στην DW ο Γερμανός ειδικός, η πιστοποίηση «κλιματικά ουδέτερος» δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο.