Σε γενικές γραμμές οι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι οι υψηλοί φόροι για τις εκπομπές ρύπων, που εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο, θα ήταν ο φθηνότερος τρόπος για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικό. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Ηνωμένο Βασίλειο επιβάλλουν υψηλό τίμημα στο διοξείδιο του άνθρακα, αν και αυτό δεν καλύπτει ολόκληρη την οικονομία. Αλλού οι φόροι άνθρακα είναι χαμηλοί και αποσπασματικοί, όπως στην Κίνα, ή ουσιαστικά ανύπαρκτοι, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δεύτερη καλύτερη προσέγγιση είναι οι κυβερνήσεις να επιδοτούν την παραγωγή και την κατανάλωση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτό κάνουν οι οικονομικοί γίγαντες του πλανήτη, Αμερική, Κίνα και Ε.Ε. Η χορήγηση κρατικής βοήθειας συνοδεύεται από προβλήματα. Για παράδειγμα, οι καταναλωτές μπορεί να λάβουν επιδοτήσεις για να αγοράσουν ηλεκτρικά οχήματα, που θα αγόραζαν ούτως ή άλλως. Επιπλέον, οι επιδοτήσεις αυξάνουν τις κρατικές δαπάνες, ενώ οι φόροι ρύπων φέρνουν έσοδα.
Οι επιδοτήσεις μπορεί επίσης να λειτουργούν σε πλαίσιο προστατευτισμού και να στρεβλώσουν την αγορά. Αυτό είναι το πρόβλημα με το πράσινο πακέτο επιδοτήσεων, ύψους 369 δισ. δολ., που έχουν υποσχεθεί οι ΗΠΑ ως μέρος του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού (IRA). Μεγάλο τμήμα των χρημάτων θα διοχετευθεί σε βιομηχανίες που βρίσκονται εντός συνόρων ή σε επιχειρήσεις χωρών με τις οποίες οι ΗΠΑ έχουν συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, όπως ο Καναδάς.
Ως εκ τούτου, το νομοσχέδιο κάνει ελκυστική τη μεταφορά ξένων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ. Ηδη ορισμένες ευρωπαϊκές εταιρείες σε κλάδους από μπαταρίες έως εξειδικευμένα χημικά σχεδιάζουν τώρα να επεκτείνουν την παραγωγή στις ΗΠΑ, προβληματίζοντας την Ε.Ε. Οι ηγέτες των κρατών-μελών της εξετάζουν σχέδιο της Κομισιόν για ανακατανομή κεφαλαίων σχεδόν 270 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είχε αρχικά διατεθεί για σχέδια ανάκαμψης από την πανδημία. Η Επιτροπή θέλει επίσης να χαλαρώσει τους κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να επιδοτούν ευκολότερα τις πράσινες βιομηχανίες τους. Το σχέδιο κινδυνεύει να υπονομεύσει την ενιαία αγορά της Ε.Ε., διότι κανένα από τα κονδύλια δεν θα προέλθει από επιδοτήσεις. Οι κυβερνήσεις με σχετικά μικρό χρέος όπως η Γερμανία θα είναι σε καλύτερη θέση να επιδοτούν τοπικές εταιρείες από ό,τι οι υπερχρεωμένες όπως η Ιταλία.
Ενας αγώνας επιδοτήσεων από τα τρία μεγάλα οικονομικά μπλοκ του κόσμου θα επιταχύνει την ανάπτυξη καθαρής τεχνολογίας και θα μειώσει περαιτέρω το κόστος. Ωστόσο, καθώς οι ισχυρές χώρες θα προσφέρουν επιδοτήσεις, ο κίνδυνος είναι να συνθλίψουν τις αδύναμες χώρες, που δικαίως θέλουν οι πολίτες τους να έχουν καλές ευκαιρίες απασχόλησης στις βιομηχανίες του μέλλοντος και φθηνά προϊόντα.