Με την τύχη της ΛΑΡΚΟ και της πλειονότητας των εργαζομένων της παίζει μια μικρή αλλά ισχυρή μειοψηφία στελεχών και συνδικαλιστών, ανοίγοντας και κλείνοντας συνεχώς την παροχή οξυγόνου που την κρατάει στη ζωή.
Χθες, λίγες ώρες πριν εξαντληθούν τα αποθέματα λατερίτη (η πρώτη ύλη για την παραγωγή νικελίου) στο εργοστάσιο της Λάρυμνας, επέτρεψαν τη φόρτωση του πλοίου με μετάλλευμα από την Εύβοια, που εξασφαλίζει για μερικές ημέρες ακόμη τη λειτουργία της μονάδας, στην οποία απασχολούνται περίπου 650 άτομα. Ελέγχοντας την παροχή μεταλλεύματος, συντηρούν αφενός την πίεση προς την κυβέρνηση, αφετέρου την αγωνία των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας για το μέλλον.
Σήμερα, επίσης, η ειδική διαχείριση θα έχει συνάντηση με τα σωματεία προκειμένου να αρθεί το αδιέξοδο, καθώς η έδρα της επιχείρησης, οι εγκαταστάσεις της Λάρυμνας και τα μεταλλεία της Εύβοιας τελούν υπό κατάληψη. Οι πρωταγωνιστές των αντιδράσεων στο σχέδιο ειδικής διαχείρισης εν λειτουργία διακρίνονται σε κυρίως τρεις κατηγορίες εργαζομένων: οι «παλιοί» κοντά στη σύνταξη, τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη και οι συνδικαλιστές.
Κάποιοι έχουν και τις τρεις ιδιότητες ταυτόχρονα, αφού το πελατειακό σύστημα, στη βάση του οποίου λειτούργησε επί δεκαετίες η ΛΑΡΚΟ, διαμόρφωσε ένα μοντέλο εταιρικής διακυβέρνησης όπου τα σωματεία συναποφάσιζαν για τη στελέχωση, τις αποδοχές και τις προμήθειες από κοινού με την εκάστοτε διοίκηση. Με τη θέση της εταιρείας σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, αυτό το μοντέλο που παράγει ζημιές, όσο η ΛΑΡΚΟ λειτουργεί, εκ των πραγμάτων αμφισβητείται, προνόμια και συμφέροντα ανατρέπονται.
Είναι ενδεικτικό ότι ενώ ακόμη και υγιέστερες επιχειρήσεις του Δημοσίου, όπως η ΔΕΗ, υποχρεώθηκαν στα χρόνια του μνημονίου να προσαρμόσουν το μισθολόγιό τους σε αυτό του στενού δημόσιου τομέα, η ΛΑΡΚΟ έμεινε να αποτελεί μια κατηγορία μόνη της. Οι εργαζόμενοι που βγαίνουν στη σύνταξη παίρνουν αποζημίωση συνταξιοδότησης 80.000 και 100.000 ευρώ, ενώ στη ΔΕΗ, στην οποία η ΛΑΡΚΟ οφείλει 364 εκατ. ευρώ, η αποζημίωση συνταξιοδότησης είναι 15.000 ευρώ. Στη ΔΕΗ, επίσης, κόπηκαν δώρα και επιδόματα αδείας, ενώ η ΛΑΡΚΟ συνέχισε να καταβάλλει 14 μισθούς μέχρι να τεθεί σε ειδική διαχείριση, τον περασμένο Μάρτιο.
Οι αποδοχές στελεχών της, όπως αποκάλυψε η «Κ», μέσω της καταβολής ειδικών επιδομάτων, έφταναν σε εξωφρενικά επίπεδα, όχι μόνο για μια προβληματική επιχείρηση, αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.
Η παροχή κι ο έλεγχος αυτών των επιδομάτων γίνονταν όχι σε κεντρικό, αλλά σε τοπικό επίπεδο, σε συνεργασία με τα σωματεία. Γι’ αυτό, εξάλλου, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η «Κ», τουλάχιστον δύο συνδικαλιστές έφθασαν πέρυσι, από ετήσιες βασικές μεικτές αποδοχές 34.800 και 33.600 ευρώ, να παίρνουν τελικά 54.500 και 51.300 ευρώ αντίστοιχα.
Η ίδια αγαστή συνεργασία σε τοπικό επίπεδο χαρακτήριζε και σημαντικό κομμάτι των προμηθειών, αφού προμήθειες μέχρι 25.000 ευρώ αποφασίζονταν στις κατά τόπους μονάδες της εταιρείας. Προφανώς αυτό γινόταν με την ανοχή της κεντρικής διοίκησης, λόγω της «εκλεκτικής συγγένειας» μεταξύ διορισμένων διοικήσεων, στελεχών και συνδικαλιστών. Για παράδειγμα (ίσως το πιο χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μόνο), από τη Ν.Δ. προερχόταν ο πολιτευτής που διόρισε (το 2008) τη νύφη του (σύζυγο εν ενεργεία υφυπουργού) και τον συμπέθερό του στη ΛΑΡΚΟ, ενώ η ΔΑΚΕ έχει την πλειοψηφία στο σωματείο των εργαζομένων.