Την κινητικότητα που αναπτύσσεται διεθνώς και στους κόλπους της Ε.Ε. γύρω από το υδρογόνο και τις τρεις αποχρώσεις του (πράσινο, γκρι και μπλε) παρακολουθεί και η Ελλάδα και προετοιμάζεται για τη χρήση του. Μεγάλοι ενεργειακοί όμιλοι, όπως τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ, η Mytilineos εντάσσουν στο βάθος της στρατηγικής τους για την ενεργειακή μετάβαση και το υδρογόνο, ενώ σε ρυθμιστικό επίπεδο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας στοχεύει μέσα στο φθινόπωρο να έχει καταρτίσει ένα ολοκληρωμένο ρυθμιστικό πλαίσιο με βασικό άξονα τους στόχους του ΕΣΕΚ και χρονοδιάγραμμα εισαγωγής του νέου καυσίμου στο ενεργειακό ισοζύγιο, με τρόπο που δεν θα επιβαρύνει τον καταναλωτή. Με δεδομένο ότι η τεχνολογία του «πράσινου» υδρογόνου με το οποίο συντάσσεται περισσότερο η χώρα μας λόγω και του συγκριτικού πλεονεκτήματος που προσφέρει η αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας, παραμένει ιδιαίτερα ακριβή.
Ο παράγοντας κόστος εξάλλου εξακολουθεί να διχάζει την Ευρώπη τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και επιχειρηματικά, για αυτό και η συζήτηση περί προώθησης «πράσινου», «γκρι» ή «μπλε» υδρογόνου εξακολουθεί να κυριαρχεί στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. και μετά την ανακοίνωση από την Επιτροπή του ευρωπαϊκού σχεδίου που εδραιώνει το υδρογόνο ως βασικό κομμάτι του παζλ των ανανεώσιμων καυσίμων για την απανθρακοποίηση και τη μετάβαση στην οικονομία των μηδενικών ρύπων. Οι αποχρώσεις του υδρογόνου συνδέονται με το ανθρακικό του αποτύπωμα. Το λεγόμενο «πράσινο» υδρογόνο παράγεται μέσω ηλεκτρόλυσης από την ενέργεια των φωτοβολταϊκών που χάνεται, είτε διότι δεν απορροφάται από το δίκτυο είτε διότι η ζήτηση τις ώρες που παράγεται είναι χαμηλή και εκπέμπει μηδενικούς ρύπους. Το «γκρι» υδρογόνο παράγεται από ορυκτά καύσιμα (φυσικό αέριο) και κατά την παραγωγή του εκλύονται σημαντικές ποσότητες CO2 και το αποκαλούμενο «μπλε» υδρογόνο παράγεται επίσης από ορυκτά καύσιμα, όμως οι εκλυόμενες ποσότητες CO2 δεσμεύονται και αποθηκεύονται. Το κόστος του «πράσινου» ή και ανανεώσιμου υδρογόνου είναι εξαιρετικά υψηλό, πενταπλάσιο του κόστους ενέργειας που παράγεται από αιολικά ή φωτοβολταϊκά γι’ αυτό και μέχρι στιγμής τα όποια σχέδια παραγωγής είναι πιλοτικά. Η ίδια η Ε.Ε., λόγω του υψηλού κόστους, βλέπει τη χρήση του σε τομείς που θα πρέπει να απανθρακοποιηθούν αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον ηλεκτρισμό, όπως στις μεταφορές τα μεγάλα φορτηγά, τα πλοία και τομείς της βιομηχανίας όπως τα χαλυβουργεία και τα τσιμεντάδικα.
Η Ελλάδα, μέσω του ρυθμιστικού πλαισίου, αναμένεται να στηρίξει κατά βάση το «πράσινο» υδρογόνο και αυτό σε χρόνο που η τεχνολογία θα ωριμάσει και το κόστος της δεν θα επιβαρύνει τους καταναλωτές. Το «γκρι» υδρογόνο αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό κι αυτό γιατί οδηγεί σε μεγαλύτερη εξάρτηση από το φυσικό αέριο, κάτι που αντιβαίνει τους στόχους του ΕΣΕΚ. Αυτό που βλέπει η χώρα κεντρικά και σε συνεργασία με τις αντίστοιχες εταιρείες είναι το «πρασίνισμα» υποδομών φυσικού αερίου, στο πλαίσιο σχετικής Κοινοτικής Οδηγίας αλλά και της δημιουργίας ενός «παραθύρου» για τη συνέχιση της χρηματοδότησης έργων φυσικού αερίου και μετά το 2021, αφού αυτό αποτελεί προϋπόθεση για τη χρηματοδότησή τους από την ΕΤΕπ. Σε αυτό το πλαίσιο έχει αποφασιστεί ήδη η μεταφορά και υδρογόνου μέσω του αγωγού Tap, ενώ εξετάζονται και η μεταφορά υδρογόνου μέσω του Εθνικού Συστήματος Μεταφοράς Φυσικού Αερίου από τη διοίκηση του ΔΕΣΦΑ αλλά και η μεταφορά υδρογόνου μέσω των δικτύων των ΕΔΑ και της ΔΕΔΑ. Η ΔΕΠΑ και η Edison βλέπουν επίσης συνεργασίες για τη μεταφορά υδρογόνου μέσω του αγωγού EastMed.