Οι μεγάλες ξένες τράπεζες φαίνεται ότι θα επιλέγουν συστηματικά στο μέλλον να εξαγοράζουν τη στρατηγική συμμετοχή σε μία άλλη, εκτός των συνόρων τους τράπεζα, προκειμένου να αναπτυχθούν στις εθνικές αγορές – μέσω του εγχώριου πιστωτικού ιδρύματος – στον τομέα της λιανικής τραπεζικής. H λιανική πώληση και τα προϊόντα της είναι ένας κολοσσιαίος τομέας της σύγχρονης τραπεζικής (στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά κ.λ.π.) που αποδεικνύεται σήμερα ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει εύκολα σε υπερεθνικό επίπεδο, λένε οι ειδήμονες στην Ευρώπη. Δεν έχει καμία σχέση με την ανάπτυξη της τραπεζικής σε επίπεδο μεγάλων επιχειρήσεων ή την ανάπτυξη της επενδυτικής τραπεζικής που μεγεθύνεται και κινείται ελεύθερα υπεράνω των εθνικών συνόρων.
Τα εμπόδια είναι σχεδόν αξεπέραστα και θα απαιτηθεί μακρύς χρόνος για να αμβλυνθούν. Αυτό επιβεβαιώνεται κι από το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες που εγκαθίστανται σε άλλες χώρες, έχουν πολύ μικρό συνήθως μερίδιο αγοράς στο retail. Γι’ αυτό και θα γίνει όπως λέγεται της «μόδας» η διείσδυση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών στις τοπικές αγορές μέσω άλλων πιστωτικών ιδρυμάτων, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή μέσω ενός εθνικού «οχήματος». Το φαινόμενο αφορά κυρίως τις νέες αγορές της Κεντρικής – Ανατολικής Ευρώπης, αλλά, παράληλα, και τις παλαιές αγορές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα παράδειγμα είναι ίσως η Societe Generale και το μοντέλο με τη Γενική Τράπεζα, η οποία θα υπάρχει και θα λειτουργεί με το δικό της όνομα, θα έχει εγχώριους μετόχους κ.λ.π., αλλά με την ισχυρή πλειοψηφία και τη διοίκηση των Γάλλων που είναι πλέον το μεγάλο αφεντικό της τράπεζας.
Οι παράγοντες που εμποδίζουν μία υπερεθνική ανάπτυξη σε αυτό το επίπεδο είναι δυνατοί και αναφέρονται όλοι στις ιδιαιτερότητες της νομοθεσίας, σε πολλούς μάλιστα τομείς. Για παράδειγμα, όσον αφορά στη στεγαστική πίστη: Αλλο φορολογικό καθεστώς ισχύει στη μία χώρα, άλλο στην άλλη (κίνητρα ή επιδοτήσεις για την αγορά κατοικίας). Κυρίως όμως, άλλη νομοθεσία ισχύει σχετικά με τις απαιτήσεις και τις διασφαλίσεις που επιζητεί μία τράπεζα για τον δανεισμό ιδιωτών προς απόκτηση στέγης, γης κ.λ.π. και άλλο στη διπλανή της. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην Πράγα για παράδειγμα η ιδιοκτησία των ακινήτων ανήκει στο Δημόσιο και ο ιδιώτης κάνει απλώς μακροενοικίαση του ακινήτου. Αντιθέτως στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας (που πριν από δεκαπέντε χρόνια αποτελούσαν ενιαία χώρα και κράτος με την Τσεχία) το καθεστώς των ιδιωτικών ιδιοκτησιών βρίσκεται σε πολύ μεγάλη έκταση.
Επιπλέον, είναι σημαντικός ο ρόλος που παίζουν η συνήθεια, αλλά και η εμπισοσύνη που έχει εμπεδωθεί μεταξύ των εθνικών πιστωτικών ιδρυμάτων και του ευρύτερου συναλλακτικού κοινού. Ακόμη και τα συστήματα αξιολόγησης της πελατείας από τη μία χώρα στην άλλη μπορεί να διαφέρουν (εισοδηματικά στάνταρ κ.λ.π.), στοιχείο που δείχνει πράγματι το ανυπέρβλητο σχεδόν των εμποδίων σε αυτό το κρίσιμο κομμάτι της αγοράς.