Είναι δυνατόν το κράτος να πωλήσει δρόμους με διόδια, σιδηροδρομικές γραμμές, ακίνητα, λιμάνια και άλλα έργα υποδομής; Κι όμως αυτός θα ήταν ένας τρόπος να περιοριστεί άμεσα το δημόσιο χρέος. Να πωληθούν τα έργα σε τράπεζες και άλλους επενδυτές, να μειωθεί το δημόσιο χρέος και όσοι τα χρησιμοποιούν να πληρώνουν το ανάλογο τίμημα. Οσοι χρησιμοποιούν τον ιδιωτικό πλέον δρόμο θα καταβάλλουν διόδια, ο ΟΣΕ θα πληρώνει το τίμημα για την κίνηση που θα έχει στις συγκεκριμένες γραμμές. Οι υπηρεσίες που στεγάζονται στα ακίνητα θα πληρώνουν ενοίκιο, όσοι χρησιμοποιούν τα λιμάνια θα καταβάλλουν το ανάλογο τίμημα. Στην περίπτωση αυτή, το δημόσιο χρέος θα μειωνόταν άμεσα με ανάλογο περιορισμό των κρατικών δαπανών για την εξυπηρέτηση του χρέους. Θα αυξανόταν το κόστος για τους ιδιώτες ή τους οργανισμούς που χρησιμοποιούν έργα υποδομής, τα οποία θα έχουν πωληθεί, και θεωρητικά οι οργανισμοί που θα βρεθούν με μεγαλύτερο κόστος λειτουργίας θα υποχρεώνονταν να λειτουργούν αποτελεσματικότερα.
Ολα αυτά, βέβαια είναι ασκήσεις επί χάρτου, που ακόμα και αν προβληματίζουν κάποιους κυβερνητικούς παράγοντες, δεν φαίνονται εφικτές. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία, ότι το υψηλό δημόσιο χρέος είναι το επόμενο μεγάλο θέμα της ελληνικής οικονομίας και δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για την αντιμετώπισή του. Αλλωστε, σήμερα όλες οι προβλέψεις προαναγγέλλουν το τέλος της μακράς περιόδου χαμηλών επιτοκίων. Εάν τα επόμενα χρόνια, αρχίσει άνοδος των επιτοκίων οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους θα αποδειχθούν και πάλι δυσβάστακτες.
Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, προσβλέπει ότι στο τέλος του 2006, το έλλειμμα του Δημοσίου θα περιοριστεί στο όριο του 3% του ΑΕΠ που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας και συνεπώς θα αρθεί το καθεστώς δημοσιονομικής επιτήρησης στο οποίο βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Ακόμα και αν τελικά το έλλειμμα είναι λίγο πάνω από το 3% μπορεί να υπάρξει σχετικά εύκολη διαχείριση με τη χρησιμοποίηση λελογισμένης… δημιουργικής λογιστικής.
Το υψηλό όμως δημόσιο χρέος, επιβάλλει την εκταμίευση σημαντικών πόρων για τοκοχρεολύσια και μπορεί να μειωθεί μόνον εφόσον πωληθούν μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις ή άλλα περιουσιακά στοιχεία. Η πλήρης ιδιωτικοποίηση μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, δεν περιλαμβάνεται στον χάρτη των κυβερνητικών επιδιώξεων. Για ορισμένες μάλιστα μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, ίσως δεν υπάρχει η δυνατότητα να πωληθούν. Θεωρείται κοινωνικά αποδεκτή μόνον η διάθεση μέσω χρηματιστηρίου μετοχών των επιχειρήσεων αυτών, που όμως δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα του χρέους στο ορατό μέλλον. Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι η κοινή γνώμη, δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα τη σημασία του δημοσίου χρέους. Εχει εθιστεί στην ιδέα ότι το Δημόσιο δανείζεται και αυτό δεν έχει καμιά επίπτωση. Το δημόσιο χρέος έχει επιπτώσεις γιατί απορροφάει ένα σημαντικό μέρος εγχώριων πόρων, αλλά το κόστος αυτό διαχέεται στην οικονομία είτε ως πληθωρισμός είτε ως χαμένη ανταγωνιστικότητα και δεν είναι εμφανές. Γι’ αυτό και οι όποιες ιδέες για πώληση κρατικών ακινήτων, επιχειρήσεων ή έργων υποδομής είναι βέβαιον ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις. Αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά, απλώς θα συνεχίσει η καταβολή ενός σημαντικού και αυξανόμενου μέρους των κρατικών εσόδων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Οπως γίνεται εδώ και πολλά χρόνια.