Από τους πιο κακοπληρωμένους της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου, είναι οι Ελληνες εργαζόμενοι. Ο βασικός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα είναι υψηλότερος σε σχέση με την Ισπανία και την Πορτογαλία, αλλά υπολείπεται αισθητά σε σύγκριση με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρώπης των «15». Σημειώνεται ότι ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός έχει καθιερωθεί σε 18 από τα 25 κράτη-μέλη (Βέλγιο, Ισπανία, Εσθονία, Ελλάδα, Γαλλία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Λεττονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία και Ηνωμένο Βασίλειο), καθώς και στις 3 υποψήφιες χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία).
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ο ακαθάριστος βασικός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα είναι 668 ευρώ για τα έτη 2006 και 2005, έναντι 605 ευρώ στα έτη 2003 και 2004. Σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρώπης των «15» είναι υψηλότερος μόνο του βασικού μισθού σε Ισπανία (631 ευρώ) και Πορτογαλία (437 ευρώ).
Ομως, υπάρχει τεράστια διαφορά με τα άλλα κράτη-μέλη. Για παράδειγμα, ο βασικός μισθός στην Ιρλανδία, που αποτελεί τη χώρα με τον δεύτερο υψηλότερο βασικό μισθό, ανήλθε σε 1.293 ευρώ το 2006, δηλαδή είναι περίπου διπλάσιος σχεδόν σε σχέση με τη χώρα μας. Λίγο πιο κάτω από την Ιρλανδία βρίσκονται η Γαλλία (1.218 ευρώ), το Βέλγιο (1.234 ευρώ), το Ηνωμένο Βασίλειο (1.269 ευρώ), η Ολλανδία (1.273 ευρώ) και στην πρώτη θέση το Λουξεμβούργο (1.503 ευρώ).
Στην Ευρώπη των «25», ο βασικός μηνιαίος μισθός για το 2006 κυμαίνεται μεταξύ 129 ευρώ στη Λεττονία και 1.503 ευρώ στο Λουξεμβούργο. Η Μάλτα αποτελεί τη χώρα με τον υψηλότερο βασικό μισθό στο πλαίσιο των νέων μελών της Ε.Ε. Στις υποψήφιες προς ένταξη χώρες ο ελάχιστος μισθός είναι 90 ευρώ στη Ρουμανία, 82 ευρώ στη Βουλγαρία και 331 ευρώ στην Τουρκία. Στις ΗΠΑ είναι 753 ευρώ, δηλαδή λίγο υψηλότερος από αυτόν στην Ελλάδα και αρκετά κατώτερος από αυτόν στη Γαλλία.
Πραγματικός βασικός μισθός
Σε όρους αγοραστικής δύναμης, ο βασικός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται στις 785 μονάδες για τα έτη 2005 και 2006, έναντι 711 και 774 για τα έτη 2004 και 2003 αντίστοιχα. Σε όλες τις χώρες, πλην των Λουξεμβούργου και Ηνωμένου Βασιλείου, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του ονομαστικού βασικού μισθού είναι μεγαλύτερος έναντι του πραγματικού.
Τα στοιχεία του ονομαστικού βασικού μισθού δείχνουν ότι η μέση ετήσια αύξηση για την περίοδο 2003 – 2006 κυμαίνεται μεταξύ 1% (Ολλανδία) και 12% (Εσθονία), ενώ τα στοιχεία του πραγματικού μεταξύ -3% (Πορτογαλία) και 6% (Ισπανία). Η Ελλάδα εμφανίζει μέση ετήσια αύξηση κατά 3,5% στο πλαίσιο του ονομαστικού βασικού μισθού και 0,8% στους όρους αγοραστικής δύναμης. Η διαφορά αυτή καταδεικνύει τον μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης των τιμών έναντι των μισθών.
Σύμφωνα με στοιχεία της UBS για τα εισοδήματα σε 71 πόλεις στον κόσμο, αλλά και από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το μέσο ακαθάριστο ωρομίσθιο για όλες τις πόλεις και όλα τα επαγγέλματα είναι 10,33 δολάρια, ενώ το μέσο καθαρό είναι 7,85. Στην Αθήνα, το ακαθάριστο ωρομίσθιο είναι 9,70 δολάρια, ενώ το καθαρό είναι 7,60, δηλαδή ελαφρώς χαμηλότερα έναντι του παγκόσμιου μέσου.
Οι πόλεις σε Ελβετία (Ζυρίχη, Γενεύη), Νορβηγία (Οσλο) και Ιρλανδία (Δουβλίνο) διαθέτουν τα υψηλότερα ακαθάριστα και καθαρά ωρομίσθια, τα οποία κινούνται μεταξύ 17 – 20 δολαρίων. Στον αντίποδα, τα χαμηλότερα ακαθάριστα και καθαρά ωρομίσθια εμφανίζονται σε Δελχί, Βομβάη, Τζακάρτα, Μανίλα και Μπανγκόκ σε επίπεδα κάτω των 2 δολαρίων.
Το μέσο ποσοστό των κρατήσεων (φόροι + ασφαλιστικές εισφορές) για τα 14 επαγγέλματα στις 71 πόλεις είναι 23%. Στην Αθήνα είναι ελαφρώς χαμηλότερα, στο 21%. Βρυξέλλες, Κοπεγχάγη και Λιουμπλιάνα εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά κρατήσεων, με 44%, 39% και 37% αντίστοιχα. Στον αντίποδα, τα Ντουμπάι και Μπαχρέιν εμφανίζουν τα χαμηλότερα ποσοστά κρατήσεων με 1% και 2% αντίστοιχα.
Ο πραγματικός μισθός στις πόλεις των προηγμένων χωρών (Λονδίνο, Τόκιο, Νέα Υόρκη) είναι αισθητά υψηλότερος έναντι των πόλεων των αναπτυσσόμενων χωρών (Καράκας, Ναϊρόμπι, Τζακάρτα) όπου κυριολεκτικά απαιτείται μόχθος εργασίας για την αγορά απλών αγαθών διατροφής… Δηλαδή, ο ίδιος χρόνος εργασίας συνιστά την αγορά μεγαλύτερης ποσότητας αγαθών στις προηγμένες χώρες έναντι των αναπτυσσόμενων.
Στην Αθήνα ο χρόνος εργασίας που απαιτείται είναι μικρότερος και για τα 3 αγαθά έναντι του μέσου όρου. Στην Αθήνα απαιτούνται 10, 20 και 26 λεπτά για την αγορά ενός κιλού ψωμιού, ρυζιού, και ενός Big Mac αντίστοιχα. Η διαφορές μεταξύ των 71 πόλεων είναι σημαντικές. Ο μέσος εργαζόμενος στο Λονδίνο με 5 λεπτά μπορεί να αγοράσει ένα κιλό ψωμί, ενώ ο συνάδελφός του στο Καράκας χρειάζεται 76. Για την αγορά ενός κιλού ρυζιού απαιτούνται 5 λεπτά εργασίας σε Λονδίνο, Σίδνεϊ και Ζυρίχη, ενώ 36 λεπτά σε Δελχί, Κωνσταντινούπολη και Τζακάρτα. Στην περίπτωση του Big Mac οι διαφορές μεταξύ των 71 πόλεων είναι θεαματικές. Ο μέσος εργαζόμενος στο Τόκιο χρειάζεται 10 λέπτα για την αγορά ενός Big Mac, ενώ ο συνάδελφός του στην Μπογκοτά 97 λεπτά.