Και χριστουγεννιάτικη ραστώνη στο λιμάνι του Πειραιά
Ηταν στραβό το κλίμα στο λιμάνι… ήρθαν και οι γιορτές και η κατάσταση κατέρρευσε τελείως… Τα φορτία συσσωρεύονται. Οι ξένοι «στραβοκοιτάζουν» πλέον τον Πειραιά, επιβάλλοντας επίναυλο στα φορτία λόγω των καθυστερήσεων. Οι επιχειρηματίες, εισαγωγείς και εξαγωγείς, μετρούν τις οικονομικές απώλειές τους από την κρίση των επτά εβδομάδων… και οι καταναλωτές (μαζί με το υπουργείο Οικονομίας που ενδιαφέρεται για τον πληθωρισμό) αγωνιούν για το ενδεχόμενο αυξήσεων σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Οσο για τους αρμοδίους -διοίκηση ΟΛΠ και Λιμενεργάτες- που υποχρεούνται να βγάλουν το λιμάνι από την κρίση, κάνουν χριστουγεννιάτικες διακοπές! Αναμένοντας, άγνωστο τι ή ποιον, στο ακουστικό τους…
Κοσμοσυρροή στις εφορίες
Το κλίμα της εορταστικής ακινησίας, όμως, έχει χτυπήσει τους πάντες. Οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν, τα πολιτικά πρόσωπα βρίσκονται στις περιφέρειές τους και στους οικείους τους, η αγορά μουδιασμένη από τις αργίες των Χριστουγέννων περιμένει τις τελευταίες μέρες του χρόνου μήπως ξαναζεσταθεί. Εκεί που παρατηρείται ασυνήθιστη ζωντάνια είναι στις… εφορίες, όπου συρρέουν οι ιδιοκτήτες οχημάτων που δεν παρέλαβαν το ειδοποιητήριο για τα τέλη κυκλοφορίας του 2007. Το πρόστιμο για όσους συλληφθούν χωρίς σήμα, από την 1η Ιανουαρίου θα ανέρχεται στο διπλάσιο της αξίας του σήματος ανά κατηγορία. Από πρόστιμα καλά πάμε, από οργάνωση όμως…
Η ανθρώπινη πτυχή
Η ζωή έχει χαρές έχει και λύπες. Η στήλη έμαθε ότι αυτές τις ημέρες παντρεύτηκαν -σε στενό οικογενειακό κύκλο- ο διευθύνων σύμβουλος της Merit ΑΧΕΠΕΥ κ. Εμμανουήλ Βάρσος και η κ. Αλεξία Μπακογιάννη, κόρη της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη και εγγονή του επίτιμου προέδρου της Ν. Δ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Να ζήσουν ευτυχισμένοι. Χθες, όμως, έγινε η κηδεία της μητέρας του προέδρου της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς Αλέξη Πιλάβιου, προς τον οποίο εκφράζουμε και εμείς τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Η… μισή απελευθέρωση
Το 1992, όταν έγινε η πρώτη απελευθέρωση της αγοράς του ψωμιού (υπουργοί τότε ήταν οι Στ. Μάνος και Α. Ανδριανόπουλος), οι αρτοβιομηχανίες επένδυσαν σε δραχμές το ανάλογο των περίπου 50 εκατ. ευρώ προκειμένου να εισέλθουν σε μια αγορά την οποία θεωρούσαν κερδοφόρα. Εκτοτε, η απελευθέρωση «θόλωσε» και άλλες βιομηχανίες έβαλαν λουκέτο και άλλες επιβίωσαν, αλλά κρατώντας τμήμα εκείνων των επενδύσεών τους «παγωμένο».
Σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, η απελευθέρωση της αγοράς άρτου παραμένει το ζητούμενο. Οι αρτοποιοί φοβούμενοι τον ανταγωνισμό πιέζουν -προφανώς- την κυβέρνηση και πετυχαίνουν μια νομοθετική ρύθμιση μεσοβέζικη και εν πολλοίς ανεφάρμοστη. Από την άλλη πλευρά, η βιομηχανία άρτου αδυνατεί να αναπτυχθεί, στερώντας από την εθνική οικονομία ένα ακόμη ισχυρό βιομηχανικό κομμάτι, αλλά και κάμποσες θέσεις εργασίας. Υπό το κράτος της λογικής (όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλαδή) θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί η απελευθέρωση που θα ενέτεινε τον ανταγωνισμό προς όφελος των καταναλωτών, αλλά ταυτόχρονα το κράτος θα έπρεπε να θεσπίσει και να εφαρμόσει αυστηρούς όρους υγιεινής, ασφάλειας και σήμανσης για το ψωμί.