Οι εργαζόμενοι παππούδες στην αλυσίδα λιανικού εμπορίου ASDA (Wal-Mart) στη Βρετανία έχουν και αυτοί πλέον τη δική τους «προγονική» άδεια -μια εργάσιμη εβδομάδα- ευθύς ως αποκτήσουν… εγγόνι. Το μέτρο αυτό ισχύει στο πλαίσιο της πολιτικής της εταιρείας για την προσέλκυση και διατήρηση του ηλικιακά ώριμου εργατικού δυναμικού. Στο πλαίσιο παρόμοιας πολιτικής, αλλά και με στόχο τη σύσφιγξη των διαγενεακών σχέσεων των εργαζόμενων, η ΑΒΒ στην Ελβετία -όπως μας πληροφορεί και πάλι το Ινστιτούτο Adecco- μεταθέτει τους μάνατζερ που έχουν συμπληρώσει το 60ό έτος της ηλικίας τους στην ανεξάρτητη -δική της και ομώνυμη- εταιρεία Συμβούλων προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και την εμπειρία τους στους νεότερους, παρέχοντάς τους έτσι την ευκαιρία να προωθήσουν τη σταδιοδρομία τους.
Και αν οι δυο αυτές περιπτώσεις απαντούν σαφώς στη δημογραφική πρόκληση των καιρών μας, υπάρχει και μια άλλη τάση που έχει γίνει αισθητή και μας έρχεται από τις ΗΠΑ. Οχι ότι δεν συναντάται και αλλού. Αλλά εκεί είχαν την ευφυΐα να τη μελετήσουν και να τη διατυπώσουν δημοσίως. Φανερώνει μια άλλη σύσφιγξη οικογενειακών διαγενεακών σχέσεων που έχει προβληματίσει τα γραφεία ευρέσεως εργασίας για στελέχη και αποφοίτους μεταπτυχιακών σπουδών, τους ειδικούς ανθρώπινου δυναμικού αλλά και πανεπιστημιακά συμβούλια αποφοίτων.
Αφορά τους νέους που ενηλικιώθηκαν κοντά στη νέα χιλιετία -γνωστούς ως millenials- και την έντονη συμμετοχή -την ενεργό ανάμειξη- των γονέων τους όχι μόνο στη φάση της αναζήτησης εργασίας, αλλά ακόμη και με τη φυσική παρουσία τους στα ραντεβού και κατά τη διαδικασία της πρώτης συνέντευξης για την πρόσληψη, όπως και στις Ημέρες Καριέρας των εταιρειών και άλλων φορέων. Τους υπερπροστατευτικούς αυτούς γονείς, το περιοδικό Forbes τους έχει αποκαλέσει «γονείς-ελικόπτερα» γιατί «υπερίπτανται» μονίμως πάνω από τη ζωή των ενήλικων παιδιών τους. Και το ερώτημα που θέτει είναι «μήπως οι γονείς βλάπτουν τη σταδιοδρομία των παιδιών τους»;
Την απάντηση διαμορφώνει η ανταπόκριση των εταιρειών και των συμβούλων ανθρώπινων πόρων στη τάση αυτή. Για παράδειγμα, η Merrill Lynch -και όχι μόνο- έχει αρχίσει να απευθύνει και στους γονείς την πρόσκληση για αναζήτηση προσωπικού. Ακόμη, έξι μήνες αργότερα προσκαλεί τους γονείς των νεοπροσληφθέντων να γνωρίσουν τον χώρο εργασίας των παιδιών τους. Αλλες εταιρείες πάλι ενημερώνουν εγγράφως τους γονείς των υποψήφιων. Αντίθετα, στα περισσότερα γραφεία συμβούλων, η ανάμειξη αυτή των «γονέων-ελικοπτέρων» αντιμετωπίζεται ως ενόχληση και με ανησυχία για τη συγκεκριμένη γενιά των millenials. Διερωτώνται, μάλιστα, αν οι νέοι αυτοί είναι, όντως, τα άτομα που επιθυμούν οι εταιρείες να έχουν για στελέχη τους.
Οι περισσότερο νηφάλιοι κριτές όμως χαρακτηρίζουν το φαινόμενο «ούτε καλό ούτε κακό, απλώς κάτι το διαφορετικό» το οποίο η σημερινή κοινωνία οφείλει να το κατανοήσει. Αλλωστε, φανερώνει την εμπιστοσύνη των παιδιών προς τους γονείς, οι οποίοι από την πλευρά τους είναι και οι φυσικοί «επενδυτές» για το μέλλον τους. Αν λοιπόν η «ανάγκη για επίβλεψη» είναι ένα από τα αρνητικά φορτισμένα χαρακτηριστικά της γενιάς αυτής, το φαινόμενο επιβεβαιώνει απολύτως τα συμπεράσματα της παγκόσμιας έρευνας του Ινστιτούτου Adecco που προαναφέρθηκε και λέει ότι οι νέοι μας «μαθαίνουν γρήγορα, αγαπούν την τεχνολογία, έχουν υψηλού επιπέδου αυτοεκτίμηση, είναι υπέρ της μόρφωσης, προσανατολίζονται σε στόχους, έχουν κοινωνικη συνείδηση και ανοχή σε υψηλά επίπεδα». Παράλληλα όμως «η αφοσίωσή τους είναι βραχυπρόθεσμη, έχουν ανάγκη από επίβλεψη και τα θέλουν όλα δικά τους εδώ και τώρα».