Ενώπιον ενός «αμλετικού» διλήμματος βρίσκεται τις τελευταίες μέρες η διοίκηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (Τ.Τ.). Από το σύνολο των τοποθετήσεων που έκανε κατά το παρελθόν σε «αυθεντικά» subprime προϊόντα, τα οποία υπολογίζονται σε 40 εκατομμύρια ευρώ, ήδη έχει εγγράψει ζημία της τάξης των 29 εκατομμυρίων. Κι αναρωτιέται: να ρευστοποιήσει άμεσα τα 11 -εναπομείναντα- εκατομμύρια, για να περισωθούν τουλάχιστον αυτά ή να περιμένει τη λήξη τους, ευελπιστώντας ότι οι αγορές θα γυρίσουν και μαζί θα σωθεί η «παρτίδα» για το Τ.Τ.; Τι θα γίνει όμως αν συμβεί το αντίθετο και χαθούν κι αυτά τα λεφτά;
Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής πάντως τις αποφάσεις τους τις έχουν πάρει. «Το Ταμιευτήριο», λένε αρμοδίως, «στο εξής θα λειτουργεί κανονικά ως τράπεζα κι όχι ως οργανισμός που επιδιώκει κέρδη κυρίως από επενδυτικές τοποθετήσεις. Γιατί ιδού τα αποτελέσματα». Εως τότε όμως θα πρέπει να καθαρίσουν τις «ουρές» των ζημιών που τους αφήνει ως «κληρονομιά» η τελευταία πιστωτική κρίση. Και μια από αυτές είναι κι ο παραπάνω… γρίφος των 11 εκατ ευρώ. Η κρυφή τους ελπίδα είναι να μην υπάρχουν κι άλλοι, τέτοιοι, πολλοί. Πάντως, απολογισμό της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή το Τ.Τ., δεν κάνουν. Εν αντιθέσει με ό,τι λέγεται στην αγορά. Ο λόγος; Εκτιμούν ότι δεν θα είχε να τους προσφέρει ιδιαίτερα σημαντικές υπηρεσίες. Οπότε συνεχίζουν με τα έως τώρα γνωστά δεδομένα, ευελπιστώντας ότι οι «εκπλήξεις» -κάπου εδώ- τελείωσαν.
Ο τελικός λογαριασμός πάντως θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και η αγορά δεν θα πρέπει να τον περιμένει πριν από το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2008. Τότε υπολογίζεται ότι η έκθεση του Τ.Τ. στα εναλλακτικά δομημένα προϊόντα θα έχει πέσει στα περίπου 175 εκατ. ευρώ. Η προηγούμενη «στάση» θα είναι αυτή των 240 εκατ., τον ερχόμενο Φεβρουάριο, όπως υπολογίζεται. Ηδη, αυτήν τη στιγμή, έχει πέσει στα 315 εκατομμύρια, αφού όμως ενέγραψε τη ζημία που προαναφέρθηκε, των 29 εκατ. Ζητούμενο, βεβαίως, αποτελεί να μειώνεται η έκθεση, χωρίς να αυξάνονται οι ζημίες. Αλλά, αυτό, θα έπρεπε να το είχαν σκεφτεί καλύτερα όταν επένδυαν περί τα 355 εκατομμύρια σε προϊόντα που οι άλλες ελληνικές τράπεζες ούτε που τα πλησίαζαν. Τώρα είναι μάλλον αργά, αν και όπως πληροφορείται η «Κ» κάποια από τα κεφάλαια αυτά είναι επενδεδυμένα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι εξασφαλισμένα. Τα υπόλοιπα όμως;
Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, σχετικά με τη διάρθρωση του χαρτοφυλακίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, υποστηρίζουν ότι πριν από το τέλος του 2009 κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει με σιγουριά την οριστική κατάληξη αυτής της «περιπέτειας» με τα δομημένα προϊόντα. Γιατί κι από τα 175 εκατομμύρια που υπολογίζεται ότι θα απομείνουν, σε περίπου έναν χρόνο από σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι θα είναι εκτεθειμένο στις κατά καιρούς διαθέσεις των αγορών. Απλά, ο κίνδυνος θα είναι σαφώς πολύ πιο περιορισμένος και θα πρέπει να περάσει άλλος ένας χρόνος για να φανεί πως θα έχει διαμορφωθεί οριστικά η όλη ιστορία.
Εννοείται πως όταν λήξει, η ανακούφιση για τον οργανισμό θα είναι μεγάλη. Αλλά απομένει να γίνουν πολλά ακόμα, προκειμένου να αλλάξει συνολικά ρότα, όπως τουλάχιστον προβλέπει ο κεντρικός σχεδιασμός. Μερικά «ψήγματά» του δίνονται ήδη στη δημοσιότητα. Για παράδειγμα, εγκαταλείπεται η προσπάθεια της αύξησης των μεριδίων αγοράς, με βάση τη σημερινή επιτοκιακή πολιτική. Ενδεικτικό στοιχείο: α) Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η διάθεση πιστωτικής κάρτας με επιτοκίο 9% είναι ζημιογόνα, ενώ β) η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη, όταν προσφέρεται η δυνατότητα άντλησης ρευστότητας από αυτή με επιτόκιο και πάλι 9%.
Υπενθυμίζεται ότι το βασικό επιχείρημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε αυτή η πολιτική ήταν της αύξησης των μεριδίων, μέσω της προσέλκυσης νέων πελατών. Μόνο που το πελατολόγιο του Τ.Τ., το οποίο υπολογίζεται σε περίπου 1.500.000 φυσικά πρόσωπα, αποτελεί τη μεγάλη του «προίκα», η οποία όμως τελεί εν υπνώσει.
Προβληματισμός και για τις προσφορές
«Αν ξυπνήσουμε το πελατολόγιό μας, τότε δεν χρειαζόμαστε άλλους πελάτες. Προς τι λοιπόν οι προσφορές που κάνουμε»; είναι ένας από τους βασικούς προβληματισμούς που τίθενται σήμερα στο Τ.Τ. Και προστίθεται: «Προσφορές κάνουν όσοι ξεκινούν τώρα και θέλουν να βάλουν πελάτες στα καταστήματά τους. Στην περίπτωσή μας, ο κόσμος βρίσκεται ήδη μέσα στο δίκτυό μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να του πουλήσουμε ένα προϊόν παραπάνω κι όχι να χρεωνόμαστε για να φέρουμε νέο».
Βεβαίως, υπάρχουν και αντεπιχειρήματα σε αυτήν τη θέση. Οπως για παράδειγμα αυτό το οποίο υποστηρίζει ότι η σύνθεση του πελατολογίου του Τ.Τ. είναι τέτοια -κυρίως από ηλικιακής πλευράς- που η διαδικασία των σταυροειδών πωλήσεων (σ.σ. περισσότερα προϊόντα σε έναν πελάτη) είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Γι’ αυτό και θα πρέπει να επιχειρηθεί η ανανέωση του πελατολογίου. «Σε κάθε περίπτωση», απαντάνε από τον οργανισμό, «δεν μπορεί το σύνολο των πελατών του Τ.Τ. να εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία. Γιατί, αν είναι έτσι, τότε γιατί όλοι ή σχεδόν όλοι, θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στον οργανισμό»; Η απορία είναι εύλογη, αν συνυπολογίσει κανείς το ενδιαφέρον για τη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας, που έχει εκδηλωθεί κατά καιρούς για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Εχει όμως κι ένα «χρονικό όριο». Γιατί δεν θα μπορεί να είναι επ’ αόριστον «πολύφερνη νύφη», εξαιτίας της «προίκας» της, αν η τελευταία περιπέσει σε κατάσταση απαξίωσης.