«Κωδικό εξόδου» από το Χρηματιστήριο Αθηνών (Χ.Α.) χρησιμοποιούν από το 1998 οι πολυεθνικές που διαθέτουν θυγατρική στην εγχώρια αγορά. Με τη δεδομένη έξοδο και της Emporiki Bank (ήδη η Credit Agricole ελέγχει πάνω από το 92% του μετοχικού της κεφαλαίου), θα φθάσουν τις 12 όσες έχουν επιλέξει να φύγουν από το ταμπλό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για τις εξής:
Παπαστράτος, που εξαγοράστηκε από τη Philip Morris, Panafon από τη Vodafone, Χάλυψ από τη Ciment Francais, Παυλίδης από την Kraft Foods, Interamerican από την Eureko, Κωτσόβολος από την Dixons, Φοίνιξ από την Groupama International, Δέλτα Παγωτού από τη Nestl, Ελαΐς από τη Unilever, Ρόκας από την ισπανική Ibedrola, ΑΒ Βασιλόπουλος από τη βελγική αλυσίδα Del Haize και τώρα η Εmporiki Βank.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το επόμενο διάστημα ίσως υπάρχει ανάλογη εξέλιξη και για τη Geniki Bank που ελέγχεται από τη Societe Generale και για την ΑΓΕΤ Ηρακλής που ελέγχεται από τον γαλλικό όμιλο Lafarge.
Ουσιαστικά, τρεις είναι οι λόγοι που οδηγούν τις πολυεθνικές σε διαγραφή των μετοχών τους από το Χ.Α. όλα αυτά τα χρόνια.
Πρώτος λόγος είναι η εξοικονόμηση κεφαλαίων, αφού έρευνα έχει δείξει ότι για εταιρείες μικρής και μεσαίας κεφαλαιοποίησης το κόστος συμμετοχής μπορεί να φτάσει το 1% – 3% του κύκλου εργασιών.
Δεύτερος λόγος είναι ότι σε περίπτωση χαμηλής τιμής, η έξοδος έχει πλεονεκτήματα για τους μετόχους που αγοράζουν μετοχές σε φθηνές τιμές – βραχυπρόθεσμο όφελος.
Τρίτος λόγος είναι αυτός που έχει να κάνει με τη νομοθεσία, που απαλλάσσει την πολυεθνική από την υποχρέωση περιοδικής δημοσιοποίησης στοιχείων, αγοράς ιδίων μετοχών ή αύξησης κεφαλαίου. Το 2011, όπως υποστηρίζουν οι επικεφαλής εισηγμένων με κεφαλαιοποίηση άνω των 300 εκατ. ευρώ, είναι έτος ακόμη μεγαλύτερων περικοπών των λειτουργικών δαπανών και εξόδων, μειώσεων των μισθών για να αποφευχθούν οι απολύσεις, αλλά και επανακαθορισμού των προτεραιοτήτων σε Ελλάδα και εξωτερικό. Σαφέστατα οι επιχειρήσεις με υψηλό δείκτη εξωστρέφειας αισθάνονται λίγο καλύτερα από εκείνες που εξαρτώνται από την εγχώρια κατανάλωση. Ωστόσο, αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα: εάν υποστούν οικονομική αιμορραγία λόγω της εγχώριας ύφεσης, πώς θα υποστηρίξουν τις εξαγωγικές τους επιδόσεις και κυρίως πώς θα διατηρήσουν την επίδοση των παραγωγικών τους μονάδων, όταν θα πρέπει να αφαιρούν ρευστότητα από το εξωτερικό για να ανταποκριθούν στις μηνιαίες υποχρεώσεις τους στην Ελλάδα. Εκείνο που προβληματίζει τους επιχειρηματίες είναι η διακοπή των γραμμών πιστώσεων από τις τράπεζες.
Η διατήρηση επαρκούς ρευστότητας είναι το μείζον θέμα για τις διοικήσεις των εισηγμένων. Ωστόσο, υπάρχουν πλέον αρκετές εισηγμένες οι οποίες πληρώνουν το προσωπικό τους από δανεισμό που έχουν λάβει για να εξυπηρετήσουν άλλες ανάγκες.
Η κάθετη πτώση του περιθωρίου κέρδους έχει ροκανίσει την άντληση φρέσκου χρήματος, όταν ειδικά το λιανεμπόριο «δουλεύει» με επιταγές 180 ημερών.
Αρκετές εταιρείες επεξεργάζονται διάφορα σχέδια για ακόμη μεγαλύτερη περικοπή του κόστους, όπως για παράδειγμα να δοθεί άδεια άνευ αποδοχών τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ενώ σε αρκετές εμπορικές εταιρείες μελετούν την ευέλικτη εργασία των 3 ή 4 ημερών την εβδομάδα.