Εως και πριν από τέσσερα χρόνια, διήγε μέρες δόξας. Οπως άλλωστε το σύνολο της οικοδομικής δραστηριότητας, της οποίας υπήρξε ένας από τους βασικούς άξονες. Σήμερα, περνά δύσκολες ώρες, αν και διείδε ότι υπάρχει «επόμενη μέρα». Πού; Στις εξαγωγές. Ο λόγος για τον κλάδο του αλουμινίου που συνεισφέρει πλέον το 6,4% των συνολικών ελληνικών εξαγωγών και με 416 εκατ. ευρώ είναι ο δεύτερος σε αξία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το α΄ τετράμηνο του 2011.
Ακόμη και σήμερα, μεσούσης της κρίσης, ο κλάδος αποτελείται από 100, σχετικά μεγάλες, επιχειρήσεις και 6.000 μεσαίες και μικρές. Εκτιμάται ότι το 2010 απασχολούσε περί τους 30.000 επαγγελματίες, αριθμός που σήμερα έχει μειωθεί γύρω στο 10%, εξαιτίας κυρίως της δραματικής συρρίκνωσης της οικοδομικής δραστηριότητας. Αυτά είναι τα άσχημα νέα.
Τα καλά νέα έχουν να κάνουν με τις εξαγωγικές επιδόσεις, οι οποίες παραμένουν πολλαπλάσιες της συμβολής του κλάδου στο ΑΕΠ που αγγίζει το 0,5%. Αυτή η εξωστρέφεια αποδίδεται πολύ καλύτερα μέσω του εμπορικού ισοζυγίου, δηλαδή της διαφοράς μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών.
Συγκεκριμένα, για τον κλάδο, το εμπορικό ισοζύγιο του α΄ τετραμήνου φέτος έφθασε στα 156 εκατ. ευρώ, με σημαντική βελτίωση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά (260 εκατ. ευρώ για το σύνολο του 2010). Το γεγονός αυτό, όμως, δεν μπορεί να καλύψει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις του χώρου, καθώς, όπως υπογραμμίζει και η Ενωση Αλουμινίου, η κρίση κλονίζει τον κλάδο, όπως όλη τη χώρα. Γιατί, αν οι εξαγωγές είναι το ένα πόδι του κλάδου, το άλλο -εξίσου σημαντικό- είναι η εγχώρια αγορά. Και εδώ εννοείται κυρίως η ιδιωτική κατασκευαστική δραστηριότητα, μιας και ως κλάδος έχει μικρή εμπορική συνάφεια με τον δημόσιο τομέα. Το γεγονός «χτυπά» από τους αλουμινο-κατασκευαστές μέχρι και τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις που καλούνται να διαχειριστούν ταυτόχρονα τη δραματική συρρίκνωση της εγχώριας κατανάλωσης, τη μεγάλη δυσκολία στη χρηματοδότηση και την έκρηξη των εμπορικών επισφαλειών. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, όσες ανταγωνίζονται στον διεθνή στίβο καλούνται να υπερπηδήσουν και το σημαντικό «country handicap» της χώρας, απόρροια της εφαρμοζόμενης φορολογικής πολιτικής, της τραπεζικής πιστωτικής συρρίκνωσης και της χρόνιας αναποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση.