Οι στενοχώριες και τα όποια προβλήματα μας δημιουργούνται στο εργασιακό περιβάλλον και επιβαρύνουν την ψυχική μας υγεία, όχι μόνο δεν πρέπει να τα θεωρούμε «προσωπική μας υπόθεση» και να τα αποσιωπούμε, αλλά αντιθέτως, οφείλουμε να τα συζητούμε καλοπροαίρετα με τους συναδέλφους και με τον προϊστάμενο, γιατί η εξομάλυνσή τους είναι υπόθεση που, πέρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αφορά και συμφέρει κυρίως τη διοίκηση και την εργοδοσία. Αυτό είναι το –απλοποιημένο εδώ– συμπέρασμα που βγαίνει από την πρόσφατη έκθεση του γνωστού μας Eurofound που μελέτησε τρόπους αντιμετώπισης των όποιων ψυχο-κοινωνικών κινδύνων μπορεί να πλήξουν τους εργαζόμενους στον τομέα μετάλλου σε χώρες της Ευρώπης (www.eurofound.europa.eu).
Χαρακτηρίζει δε την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων για τη διαχείριση των ψυχο-κοινωνικών κινδύνων όπως και των κινδύνων για την υγεία και την ασφάλειά τους, ως «το κλειδί» για την αποτελεσματικότητα των στρατηγικών που εφαρμόζουν οι εταιρείες προκειμένου να αποτρέψουν τους κινδύνους αυτούς στους εργασιακούς χώρους τους. Αναφέρεται στις πρακτικές τριών εταιρειών: στην ArectorMittal στη Γαλλία, στη Rautaruukki στη Φινλανδία και στη Salzgitter AG στη Γερμανία, οι οποίες, σημειωτέον, δραστηριοποιούνται με διαφορετική εμβέλεια – παγκόσμια, ευρωπαϊκή, εθνική και τοπική.
Οι εταιρείες αυτές καταρχήν αξιολόγησαν και αναγνώρισαν τις αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις –αλλά και, γενικότερα, για την κοινωνία στο σύνολό της– όπως και, ειδικότερα, για την παραγωγικότητα και το ανθρώπινο δυναμικό τους και έλαβαν τα ανάλογα προληπτικά μέτρα.
Επένδυσαν κυρίως σε πρωτοβουλίες από την πλευρά της διοίκησης, όπως και σε προγράμματα ευαισθητοποίησης, εκπαίδευσης των μάνατζερ και με στόχο τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων και την αλλαγή της εργασιακής κουλτούρας. Και οι τρεις αυτές εταιρείες καθιέρωσαν επίσημους και ανεπίσημους διαύλους επικοινωνίας και κοινωνικού διαλόγου, μέσα από τους οποίους οι εργαζόμενοι, η διοίκηση και οι εργοδότες εκφράζουν και ανταλλάσσουν τις απόψεις τους. Και η αλλαγή στη συλλογική αυτή συμπεριφορά θεωρείται το κομβικό σημείο, αλλά και η διαρκής πρόκληση για τους οργανισμούς, για την αποτροπή των αρνητικών επιπτώσεων των συγκεκριμένων κινδύνων.