Το πολυειπωμένο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» δεν χρειάζεται να το συνδέουμε πάντα με την έπαρση ότι οι γεροντότεροι είναι και σοφότεροι, γιατί η επαλήθευσή του ισχύει και στην αρένα της εργασίας. Που σημαίνει ότι όσο περισσότερο κάνω μια συγκεκριμένη εργασία, τόσο περισσότερα διδάσκομαι και μαθαίνω και τόσο περισσότερο γίνομαι επαγγελματικά έμπειρος στον τομέα μου. Με τη διαφορά ωστόσο ότι η πολύτιμη αυτή εμπειρία δεν μετριέται, οι αποκτώμενες δεξιότητες δεν συνυπολογίζονται για την απασχολησιμότητα του εργαζομένου, απλώς κατατίθενται στον εργοδότη, γιατί δεν υπάρχει επίσημος φορέας που να αναγνωρίζει και να πιστοποιεί δεξιότητες που δεν συνοδεύονται από πτυχία, αλλά αποκτήθηκαν εκτός σχολείων και πανεπιστημίων.
Το θέμα ωστόσο βρίσκεται από καιρό στην ατζέντα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όχι μόνο γιατί το φαινόμενο ενδημεί –αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο– στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε., αλλά κυρίως γιατί το μεγάλο κενό που δημιουργεί η έλλειψη δεξιοτήτων και που απασχολεί τις επιχειρήσεις, παρά την υψηλού βαθμού ανεργία στην Ε.Ε., αποδίδεται και σε αυτήν την ανικανότητα, να αξιοποιούνται δεξιότητες, εμπειρίες και ικανότητες που αποκτήθηκαν μεν, αλλά στερούνται πιστοποιητικών εκπαιδευτικών φορέων.
Τον περασμένο μήνα –στις 20 Νοεμβρίου– η Διεύθυνση Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Κομισιόν ανακοίνωσε έκθεση που βασίζεται σε μελέτη που έγινε σε 33 ευρωπαϊκές χώρες και αναγνωρίζει την ανάγκη για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των κατάλληλων «εργαλείων» με τα οποία θα πιστοποιούνται η γνώση και οι δεξιότητες που αποκτώνται κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου των εργαζομένων.
Ως βασικά εμπόδια εντοπίζονται και αναφέρθηκαν το πολύ χαμηλό επίπεδο ενημέρωσης που υπάρχει για την αξία που έχει μια τέτοια πιστοποίηση. Η αυξανόμενη μεν, αλλά ακόμη σε χαμηλά επίπεδα, αποδοχή για μια τέτοια πιστοποίηση εκ μέρους των εργατικών και κοινωνικών φορέων και η γραφειοκρατία, αλλά και το κόστος το οποίο θα συνεπάγεται. Αναφέρεται επίσης ότι και στις χώρες εκείνες που διαθέτουν κάποιο σχετικό σύστημα αναγνώρισης παρατηρείται και έλλειψη συντονισμού μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων.