Σε λίγες ημέρες αποχαιρετούμε το «2014 Ευρωπαϊκό Ετος για τη Συμφιλίωση της Εργασίας με την Οικογενειακή Ζωή» και η πλέον πρόσφατη καλή εξέλιξη είναι ότι επανήλθε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο η συζήτηση για την αύξηση του ελάχιστου ορίου της άδειας μητρότητας σε 18 μήνες, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 11 Δεκεμβρίου 2014 και στο πλαίσιο του εκμοντερνισμού των πολιτικών απασχόλησης για την ανακούφιση της Γενιάς Χ –γεννημένοι μεταξύ 1960 – 1980– από τις πολλαπλές πιέσεις που δέχονται. Αλλωστε αυτό ήταν και το σκεπτικό για την ανακήρυξη του Ευρωπαϊκού Ετους 2014.
Με δεδομένο ότι το παλαιό μοντέλο του κύκλου ζωής με τα στερεότυπα στάδια –σπουδές, αποφοίτηση, εργασία, γάμος, συνταξιοδότηση– δεν ισχύει πλέον, ζητούμενο είναι η νέα πολιτική απασχόλησης, που να λαμβάνει υπόψη της ότι οι άνθρωποι γίνονται γονείς σε μεγαλύτερη ηλικία, έχει αυξηθεί το ποσοστό των διαζυγίων – άρα και των μονογονεϊκών οικογενειών. Επιπλέον, απαιτούν μεγάλες διακοπές από την εργασία τους για να αναπτύξουν νέες δεξιότητες και, τέλος, δεν αποσύρονται από την τυπική είτε την εθελοντική απασχόληση με τη συνταξιοδότησή τους. Στο προσκήνιο βρίσκεται η νέα γενιά των μπαμπάδων οι οποίοι, αφού ξεπέρασαν τη δύσκολη φάση της μετάβασής τους από την πατριαρχία στην πατρότητα, έχουν να αντιμετωπίσουν και τον υπερβάλλοντα ζήλο των ερευνητών που τους ανατέμνουν ως φαινόμενο, τους συγκρίνουν διακρατικά, τους μοιράζουν «ετικέτες» και ίσως τους μπερδεύουν περισσότερο…
Στο ερώτημα αν αλλάζουν, πράγματι, οι ρόλοι του πατέρα και αν συμμετέχουν αρκετά στο μεγάλωμα των παιδιών και στο νοικοκυριό, οι ίδιοι οι ερωτώμενοι νέοι μπαμπάδες παραδέχονται ότι, όντως, είναι διαφορετικοί από τους δικούς τους. Απορρίπτουν το παλιό πατριαρχικό στυλ, ωστόσο εμφανίζονται αβέβαιοι να προσδιορίσουν έναν εναλλακτικό βιώσιμο πατρικό ρόλο. Δηλώνουν ότι αυτό που τους δυσκολεύει περισσότερο είναι να συμβιβάσουν τις θετικές πλευρές του έντονου συναισθηματισμού τους με τις αρνητικές. Οταν δηλαδή δυσκολεύονται να πουν «όχι» γιατί οφείλουν να τηρήσουν τους κανόνες και τις απαγορεύσεις. Οσο για τις μητέρες και τις προσδοκίες που έχουν από τον πατρικό ρόλο των συντρόφων τους, η πρώτη και κυρίαρχη είναι, μόλις γυρίσει από τη δουλειά να νοιαστεί αμέσως για το παιδί. Δεύτερη, να έχει την ικανότητα να αναπληρώσει ό,τι έχει στερηθεί το παιδί του εξαιτίας της πολύωρης απουσίας του στην εργασία. Η μελέτη διαχωρίζει τελικά τους μπαμπάδες σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που είναι «πολύ δοσμένοι στην πατρότητα» και σε εκείνους που είναι μεν «δοσμένοι» αλλά θεωρητικά, δηλαδή είναι οι «μπαμπάδες- επισκέπτες».