«Ενας εργασιακός χώρος μπορεί να χαρακτηρισθεί “συναισθηματικά νοήμων” όταν ο κάθε εργαζόμενος αισθάνεται ότι είναι υπεύθυνος για το πώς η δική του συμπεριφορά επιδρά στους άλλους. Σε έναν τέτοιο εργασιακό χώρο, ο καθένας έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, να τα κατανοεί, να τα διαχειρίζεται, αλλά και να τα δείχνει στους άλλους. Οι εργαζόμενοι έχουν επίγνωση των συναισθημάτων τους όπως και των επιπτώσεών τους στους άλλους. Εχουν ευαισθησία απέναντι στα συναισθήματα των άλλων και ανταποκρίνονται αναλόγως».
Βοήθεια
Το αν ο ορισμός αυτός είναι ακριβής είτε κατά προσέγγιση, δεν είναι το ζητούμενο των ειδικών συμβούλων που δίνουν αυτή την περιγραφή, καθώς αυτό που τους απασχολεί είναι το πώς θα βοηθήσουν ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις στους εργασιακούς χώρους. Το ζητούμενο είναι να απαλλαγούν οι επιχειρήσεις από το κόστος του «συναισθηματικού αναλφαβητισμού», όπως το έχει χαρακτηρίσει ο Ντανιέλ Κόλμαν, «πατέρας» της «Emotional Intelligence», ψυχολόγος, καθηγητής, συγγραφέας και του «Primal Leadership: Learning to Lead with Emotional Intelligence».
Η ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης είναι το ζητούμενο, ιδιαιτέρως στους σημερινούς εργασιακούς χώρους που μπορεί μεν να έχουν απαλλαγεί από τα παλιά ιεραρχικά μοντέλα ηγεσίας –του «αποφασίζομε και διατάσσομε»– ωστόσο δεν έχει αναπτυχθεί παντού ένα επαρκώς συνεργατικό μοντέλο ηγεσίας, που να εμπνέει και να δίνει κίνητρα σε όλους τους εργαζομένους. Ισως γιατί αυτό προϋποθέτει πολλές και διαφορετικές διαπροσωπικές δεξιότητες που γίνονται ιδιαιτέρως αποδοτικές μόνο μέσα από τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Για καλύτερη απόδοση
Αλλωστε ο Κόλμαν σταθερά υποστηρίζει ότι η αυτογνωσία, η συνειδητότητα, η ενσυναίσθηση, η ευελιξία και η εργασία σε ομάδες, πολλές φορές, είναι περισσότερο σημαντικές για την καλύτερη απόδοση απ’ ό,τι είναι οι τεχνικές δεξιότητες και ο υψηλός βαθμός διανόησης. Αλλά και οι ειδικοί σύμβουλοι προκειμένου να ανεβάσουν τον δείκτη της συναισθηματικής νοημοσύνης στους εργασιακούς χώρους δίνουν συγκεκριμένες οδηγίες τόσο προς τους εργαζόμενους και τους ηγέτες, όσο και προς τους οργανισμούς. Με πρώτη, την παραίνεση να σέβονται τη μοναδικότητα του κάθε εργαζομένου, όπως και να «μετράει» η γνώμη του για την εργασιακή ζωή του.