Τελικά, το μεγάλο «βαρίδι» στη ζυγαριά της σχέσης της εργασίας με την προσωπική είτε οικογενειακή ζωή των εργαζoμένων είναι ο χρόνος. Και ο χρόνος γίνεται ακόμη και ο μεγάλος «ένοχος» όταν παραβιάζει τα δεδομένα όρια που δικαιούνται να έχουν οι άνθρωποι στις δύο αυτές σφαίρες της ζωής τους. Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευθεί το συμπέρασμα ευρωπαϊκής έρευνας ότι «η δυσαρέσκεια που νιώθουν οι Ευρωπαίοι επειδή αφιερώνουν λίγο χρόνο στις οικογένειές τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δυσαρέσκεια που τους δημιουργεί η ανάγκη για επιπλέον εργάσιμο χρόνο». Καταγγέλλεται επίσης το γεγονός ότι αντί η οικογενειακή ζωή των εργαζομένων να διευκολύνεται μέσα από τις εργασιακές συνθήκες, αντιθέτως αυτό που συμβαίνει είναι η οικογενειακή ζωή να έχει προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της απασχόλησης.
Υπάρχουν βέβαια σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη ως προς τους λόγους για τους οποίους εκφράζουν δυσαρέσκεια για τη σχέση της εργασίας με την υπόλοιπη ζωή τους. Για παράδειγμα, στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, στις χώρες Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) όπως και στη Γαλλία, η δυσαρέσκεια οφείλεται στο ότι δεν διαθέτουν αρκετό χρόνο στην οικογένεια. Ενώ, στις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης, ο λόγος είναι ότι η σχέση αυτή επηρεάζεται αρνητικά από την κόπωση που νιώθουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας των μη ικανοποιητικών συνθηκών εργασίας, αλλά και των πολλών ωρών εργασίας.
Ευκολότερη φάνηκε ότι είναι η σχέση αυτή στις γερμανόφωνες και στις αγγλοσαξονικές χώρες, γεγονός που αποδίδεται στο ότι στις χώρες αυτές υπάρχει χαμηλότερο ποσοστό ζευγαριών διπλής σταδιοδρομίας όπως και μονογονεϊκές οικογένειες με εργαζόμενες μητέρες. Η «Δεύτερη Ευρωπαϊκή Ερευνα για την Ποιότητα Ζωής» του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας (www.eurofound.europa.eu) που εστίασε στη σχέση «Εργασίας και Οικογένειας», αφού διαπίστωσε ότι η σχέση αυτή παρουσιάζει, όντως, μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και έχει πολλές κοινωνικές επιπτώσεις, θέλησε να
απαντήσει και σε τυχόν ανησυχία για πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στον θεσμό και τον ρόλο της οικογένειας.
«Η οικογένεια παραμένει η πρωταρχική σφαίρα κοινωνικότητας και υποστήριξης στην Ευρώπη» είναι η απάντηση των συμπερασμάτων της. Οι εργαζόμενοι γονείς που μπορούν να βασίζονται στην οικογένεια για υποστήριξη είναι οι πλέον ευτυχείς σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν παιδιά είτε με εκείνους που δεν μπορούν να βασίζονται σε κάποια ηθική είτε οικονομική στήριξη από τους φίλους ή την οικογένεια. Ωστόσο, τα χαμηλότερα επίπεδα ικανοποίησης τα εκφράζουν οι μοναχικοί εργαζόμενοι γονείς.