Μετά μια περίοδο έντονης ανόδου, την περίοδο 2000-2008, το λιανικό εμπόριο στην Ελλάδα συρρικνώθηκε κατά 5% ετησίως σε όρους όγκου, έναντι ανόδου κατά 1% ετησίως στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Παράλληλα ο αριθμός του κλάδου περιορίστηκε σωρευτικά το διάστημα 2008-2013 (σ.σ. διαθέσιμα στοιχεία από την Ελληνική Στατιστική Αρχή υπάρχουν μέχρι και το 2013) κατά περίπου 30.000 καταστήματα, αντιστοιχώντας σε συνολική πτώση της τάξεως του 16%, με το ποσοστό στην Αττική να διαμορφώνεται στο πολύ υψηλό 28%.
Από την καταγραφή που κάνει η Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2010, οπότε άρχισαν να γίνονται αισθητές οι σημαντικές επιπτώσεις της κρίσης στον κλάδο του εμπορίου, προκύπτει σταδιακή αύξηση των «λουκέτων» έως και το 2013. Από τότε υπήρξε μια μικρή αποκλιμάκωση, χωρίς βεβαίως να φτάσει ποτέ στα επίπεδα προ του 2010, για να εμφανιστούν και πάλι αυξητικές τάσεις των κλειστών καταστημάτων το τελευταίο εξάμηνο. Στο σύνολο των αγορών που έχει καταγράψει η ΕΣΕΕ, το ποσοστό των κλειστών καταστημάτων επί του συνόλου ανέρχεται στο 28,1%. Ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται με βάση την καταγραφή του Σεπτεμβρίου 2016 στο 26,4% έναντι 25,9% τον Μάρτιο του 2016.
Σε όλες τις περιοχές στις οποίες έχει γίνει καταγραφή των καταστημάτων προκύπτει μείωση της συμμετοχής του κλάδου του λιανεμπορίου στο σύνολο της ενεργής επιχειρηματικότητας της εμπορικής αγοράς. Στο κέντρο της Αθήνας, η συμμετοχή του λιανεμπορίου έχει μειωθεί κατά 0,8% τον Σεπτέμβριο του 2016 σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 2015, στο κέντρο του Πειραιά έχει μειωθεί κατά 1,3%, στην αγορά του Περιστερίου κατά 2,4%, στην αγορά της Καλλιθέας κατά 0,8%, στην αγορά της Γλυφάδας κατά 1%, στην αγορά της Νέας Ιωνίας κατά 0,2%, στην αγορά της Κηφισιάς κατά 0,3%, στην αγορά του Αμαρουσίου κατά 0,5%, στην αγορά του Χαλανδρίου κατά 0,7%, στην αγορά της Πάτρας κατά 1,3%, στην αγορά της Θεσσαλονίκης κατά 1,2%.
Μεγάλο μερίδιο από αυτό που χάνει το λιανεμπόριο μεταφέρεται συνήθως στον κλάδο της εστίασης, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό με μια βόλτα στους εμπορικούς δρόμους. Συχνά, ωστόσο, οι επιχειρήσεις του κλάδου της εστίασης έχουν μικρή διάρκεια ζωής, συνιστώντας σε μεγάλο βαθμό τη λεγόμενη «επιχειρηματικότητα ανάγκης».