Ισως οι πολύ πλούσιοι έχουν κάθε λόγο όχι βέβαια να αποκληρώσουν τους απογόνους τους αλλά να μεταβιβάσουν ένα μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα και να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους μόνον όσα χρειάζονται για να ζήσουν άνετα, να σπουδάσουν σε καλά πανεπιστήμια και να αναπτύξουν τη δική τους δημιουργικότητα.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατατείνουν σε συνδυασμό τα πορίσματα δύο ερευνών, τα οποία παραθέτει σε σχετικό δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα Financial Times. Δύο έρευνες που αποδεικνύουν ότι η δεύτερη και η τρίτη γενιά πλουσίων συχνά δεν είναι τόσο ευτυχείς όσο υπήρξαν οι αυτοδημιούργητοι γονείς και εξίσου συχνά δεν καταφέρνουν να διαχειριστούν σωστά την περιουσία που τους κληροδοτήθηκε. Ενίοτε οι απόγονοι των αυτοδημιούργητων πλουσίων αποδεικνύονται κυριολεκτικά ολετήρες, καθώς καταστρέφουν τον πλούτο των γονέων ή των παππούδων τους.
Η βρετανική εφημερίδα επικαλείται αρχικά έρευνα που εκπόνησε το τμήμα Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ μεταξύ τουλάχιστον 4.000 βαθύπλουτων και η οποία διαπίστωσε πως «όσοι έχουν κληρονομήσει τον πλούτο τους δεν είναι τόσο ευτυχείς όσο οι αυτοδημιούργητοι πλούσιοι». Παράλληλα, όμως, οι FT παραθέτουν τα πορίσματα μιας άλλης έρευνας, που διεξήγαγε μεταξύ 2.500 πλούσιων οικογενειών και σε βάθος δεκαετιών η Williams Group, αμερικανική συμβουλευτική για τη διαχείριση μεγάλου πλούτου. Από τα πορίσματά της προκύπτει ότι σπάνια διατηρείται ο πλούτος μιας οικογένειας σε βάθος χρόνου και έπειτα από ορισμένες γενιές. Προκύπτει συγκεκριμένα πως σε ποσοστό 70% η δεύτερη γενιά πλουσίων, εκείνη που κληρονομεί δηλαδή από τους αυτοδημιούργητους γονείς, διαχειρίζεται εσφαλμένα τον πλούτο που της κληροδοτήθηκε και χάνει τμήμα του. Το ποσοστό αυτών των απογόνων εκτινάσσεται στο 90% όταν πρόκειται για την τρίτη γενιά.
Και βέβαια οι εφημερίδες είναι συχνά γεμάτες με ιστορίες απογόνων πλούσιων οικογενειών που λοξοδρόμησαν, ή ακόμη και αν έχουν διατηρήσει τον πλούτο τους κάθε άλλο παρά τον αξιοποιούν σωστά. Πόσοι πλούσιοι οι οποίοι υπήρξαν δημιουργικοί επιχειρηματίες θα ήταν ευχαριστημένοι αν οι απόγονοί τους μοιάζουν με την Πάρις Χίλτον; Οι τελευταίες γενιές των αυτοδημιούργητων πλουσίων φαίνεται πως έχουν αντιληφθεί τους κινδύνους και σπεύδουν να λάβουν τα μέτρα τους. Ο Μπιλ Γκέιτς έχει μεταβιβάσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα και όχι στους απογόνους του, γιατί εκτιμά πως «δεν κάνει κανείς χάρη στα παιδιά του όταν τους αφήνει τεράστιο πλούτο, ο οποίος στρεβλώνει ό,τι επιχειρήσουν να κάνουν». Εχει, άλλωστε, τονίσει πως τα παιδιά του «δεν θα είναι ποτέ φτωχά, θα λάβουν εξαιρετική εκπαίδευση και θα κληρονομήσουν κάποια χρήματα, αλλά θα βγουν στον κόσμο και θα φτιάξουν τη δική τους σταδιοδρομία». Παρεμφερείς πεποιθήσεις έχουν εκφράσει άλλοι μεγιστάνες, από τον Αντριου Κάρνετζι και τον Γουόρεν Μπάφετ μέχρι τον Στινγκ, που συγκέντρωσε πολλά χρήματα από τη μουσική του.
Οπως τονίζουν οι FT υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορεί ένας πλούσιος να περιφρουρήσει τον πλούτο του από την κακοδιαχείριση των παιδιών του και να προστατεύσει τα ίδια τα παιδιά του από τις τυχόν ανωριμότητες των πλουσιόπαιδων.
Μεταξύ άλλων αναφέρουν τη σύσταση κάποιου οικογενειακού ιδρύματος με κοινωφελή σκοπό, στο οποίο θα εντάξει ένας πλούσιος τα παιδιά του για να τα εξοικειώσει με το αίσθημα μιας κοινής αποστολής.