Η Κριστίν Λαγκάρντ, η νέα επικεφαλής της ΕΚΤ, ενδέχεται να μετανιώσει για τις επιθυμίες που έχει εκφράσει. Θέλει η Γερμανία και η Ολλανδία να αυξήσουν τις δαπάνες τους. Ακόμη και αν εκπληρωθεί η επιθυμία της, τα οικονομικά οφέλη για τις υπόλοιπες οικονομίες της Ευρωζώνης ενδέχεται να είναι περιορισμένα. Ιδιαιτέρως, αν μια ανάκαμψη της οικονομίας στη Βόρεια Ευρώπη οδηγήσει σε επανεξέταση της χαλαρής νομισματικής πολιτικής. Σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Γερμανία και η Ολλανδία θα έχουν σχεδόν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό του χρόνου. Αν αυξήσουν τις δαπάνες τους, αυτό θα μπορούσε να ενισχύσει τη συνολική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, η οποία σύμφωνα με την Κομισιόν θα είναι μόλις 1,2% το 2020. Ισχυρότερη εσωτερική ζήτηση στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης θα δημιουργήσει αυξημένη ζήτηση για εισαγωγές από άλλες χώρες.
Και, καθώς θα αυξάνονται οι μισθοί στη Γερμανία, οι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες θα γίνουν πιο ανταγωνιστικοί.
Παρ’ όλα αυτά, τα οικονομικά οφέλη για τις υπόλοιπες χώρες ενδέχεται να μην είναι τόσο μεγάλα. Σύμφωνα με μελέτη της ΕΚΤ, που είχε δημοσιευτεί νωρίτερα εφέτος, λιγότερο από το ένα δέκατο της αύξησης της ανάπτυξης που θα προκύψει στη Γερμανία, αν ενισχυθούν οι επενδύσεις της κατά 1% του ΑΕΠ, θα μετακυλισθεί στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Τούτου λεχθέντος, αν βελτιωθούν οι οικονομικές προοπτικές της Γερμανίας ενδέχεται να ενισχυθεί το ευρώ, κάτι το οποίο θα έπληττε τις εξαγωγές σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Επίσης, είναι πιθανό να αυξηθούν οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης από τα σημερινά χαμηλά επίπεδα, χάρη στα οποία η Ιταλία έχει τη δυνατότητα να δανείζεται με 1% για δέκα έτη. Οι επενδυτές είναι ακόμη πιθανό να απαιτήσουν υψηλότερο επιτόκιο για να δανείζουν σε χώρες με μεγαλύτερο ρίσκο, οι οποίες θα βρεθούν αντιμέτωπες με υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης, χωρίς να έχουν τα οφέλη μιας μεγαλύτερης ανάπτυξης.
Μια ισχυρή οικονομική ανάκαμψη στη Γερμανία ενδέχεται ακόμη να αυξήσει την πίεση προς την ΕΚΤ για επανεξέταση της πολύ χαλαρής νομισματικής πολιτικής, δεδομένου πως η γερμανική οικονομία συνεισφέρει περισσότερο από το ένα πέμπτο του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Ο αντίκτυπος της δημοσιονομικής επέκτασης θα ήταν πολύ ισχυρότερος αν η ΕΚΤ διατηρούσε χαλαρή τη νομισματική της πολιτική, ωστόσο οι ψηφοφόροι στον Βορρά είναι πιθανό να εξοργιστούν ακόμη περισσότερο για τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού που τους προσφέρονται και την ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων. Προτιμότερο θα ήταν τότε να επικεντρωθεί η Ευρωζώνη στη δημιουργία κοινού δημοσιονομικού ταμείου, όπως έχει προτείνει ο Πάμπλο Ερνάντες ντε Κος, κεντρικός τραπεζίτης της Ισπανίας. Ενα τέτοιο ταμείο, στο οποίο θα συνεισφέρουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ώστε να διασφαλιστεί ότι οι πιο αδύναμες χώρες θα ωφελούνταν από μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας, τα οποία διαφορετικά δεν θα μπορούν να χρηματοδοτήσουν.