Οι Αμερικανοί φίλοι μου με ειδοποιούν ότι ένα διάσημο και πανίσχυρο think tank με έδρα την Ουάσιγκτον, έχει επεξεργαστεί το «νέο δόγμα» του γερουσιαστή Τζον Κέρι. «O Μπους σπαταλάει τα χρήματά σας για τον Αρη… ο Κέρι θα τα επενδύσει σ’ ένα μέλλον απαλλαγμένο από τον εθισμό του πετρελαίου και τους πολέμους στον Περσικό», υποστηρίζει το «νέο δόγμα». Και πράγματι έχει αρχίσει να επαγγέλλεται με πάθος ο Κέρι την ενεργειακή ανεξαρτησία της Αμερικής από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής. Οντως, ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον…
Αρκεί να ληφθεί υπ’ όψιν η φιλοσοφία και η φιλοδοξία της Αμερικής των Μπους, που ήταν να θέσουν υπό τον άμεσο και διαρκή έλεγχο το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων ενεργειακών πηγών… Και, βεβαίως, οι Μπους και η ελίτ που τους περιβάλλουν, είναι θιασώτες της ισχύος του πετρελαίου. Αυτός που κατέχει το πετρέλαιο, ελέγχει την παγκόσμια οικονομία… H ανατροπή του Σαντάμ ήταν μέρος του σχεδίου αυτού. Μια υλοποίηση που οριοθετεί και οροθετεί κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις. Αξίζει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τη θεωρία Χάντινγκτον, ο πόλεμος του Κόλπου το 1991, ήταν ο πρώτος μεταψυχροπολεμικός πόλεμος μεταξύ των πολιτισμών με αντικείμενο τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Η ιστορία έχει διδάξει ότι για να κερδίσει ένας υποψήφιος τον Λευκό Οίκο, το μήνυμά του πρέπει να είναι σαφές κα ελκυστικό για τους Αμερικανούς, τη δεδομένη εποχή. Το 1976, ο δημοκρατικός Τζίμι Κάρτερ υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να πει ψέματα και ότι θα επαναφέρει την αξιοπιστία στον Λευκό Οίκο. Το 1980, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν υποσχέθηκε μια «ισχυρή Αμερική» με την υλοποίηση της οικονομίας της προσφοράς. Το 1988, ο πατήρ Μπους με την ιδιότητα του αντιπροέδρου του Ρέιγκαν υποσχέθηκε την ίδια πολιτική, όμως λειαίνοντας τις συντηρητικές αιχμές της. Το 1992, ο Μπιλ Κλίντον με την ετικέτα των «Νέων Δημοκρατικών» υποσχέθηκε τη μεταρρύθμιση της συστήματος Υγείας και Ασφάλισης και θεοποίησε τα πιστεύω της μεσαίας τάξης. Το 2000, ο σημερινός πρόεδρος Τζορτζ Μπους πέρασε την εικόνα του «φιλεύσπλαχνου συντηρητικού» που θα λυτρώσει τους Αμερικανούς από το σπάταλο και άσπλαχνο κράτος.
Οντως, για έναν πολιτικό που τρέχει με ταχύτητα πρωτόγνωρη για τα αμερικανικά δεδομένα και από νίκη σε νίκη για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών -δηλαδή, ο γερουσιαστής Τζον Κέρι- το έλλειμμα των ιδεών του είναι αξιοσημείωτο. Δεν έχει εντυπωσιάσει ακόμη τους Αμερικανούς με τις ιδέες του, παρά μόνο με την ετικέτα του αντι-Τζορτζ Μπους. Οχι επειδή έχει αποτύχει να εξηγήσει το γιατί πιστεύει ότι πρέπει να εκλεγεί ή το τι θα κάνει όταν εκλεγεί.
Ο Κέρι υπόσχεται να ακυρώσει τις φοροαπαλλαγές που έχει προσφέρει ο Μπους στους πλούσιους Αμερικανούς και να στρέψει το χρήμα αυτό στην κοινωνική ασφάλιση για τους ανασφάλιστους Αμερικανούς, και να προσφέρει στους σπουδαστές απαλλαγή από δίδακτρα έναντι δωρεάν διετούς υπηρεσίας στο Δημόσιο.
Ωστόσο, τώρα που αισθάνεται περισσότερο βέβαιος για τη διεκδίκηση του Λευκού Οίκου, έχει εγκαταλείψει τη δημαγωγική ατζέντα που ικανοποιεί μόνο τη βάση των δημοκρατικών και αρχίζει να στρέφει το μήνυμά του δειλά δειλά προς το εθνικό ακροατήριο με το «νέο δόγμα»…
Β Οποίος ιδεολογικός εξευτελισμός… Οταν οι επιλογές είναι απογυμνωμένες από την έκφραση βαθύτερων ιδεολογικών αιτημάτων, αυτός ο νεοδεξιός «ρεαλισμός» της σοσιαλδημοκρατίας είναι κάτι περισσότερο από σύνορο, είναι η ουλή. Οι νεοφιλελεύθεροι μαζί με τους νεοκομμουνιστές και τους… λαϊκιστές. Εντάξει, αν ζυγίσεις τα λόγια και την εικόνα τους, δεν βγάζεις ούτε δυο δράμια ενδιαφέρον, όταν επανέρχονται ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις που αντανακλούν κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα της περασμένης δεκαετίας. Ομως, οι γνωστές πένες αναιρούν μία προς μία τις σοβαρές αιτιάσεις, ξεχνώντας και παρακάμπτοντας με άνεση τον πυρήνα των βασικών αιτιών. Ωστόσο, ας μη γίνεται λόγος για την ποιότητα των απόψεων αυτών…
Η αδυναμία του οικονομισμού της παλαιάς σοσιαλιστικής σκέψης να προσφέρει λύσεις στα σημερινά προβλήματα, φυσικά απαιτεί ξάνοιγμα σε ορίζοντες υπερεθνικούς, αλλά ταυτόχρονα και κοινωνικά πολύπλευρους». Ωστόσο, η νεοφιλελεύθερη συνταγή που ευαγγελίζεται ένα κοινωνικό μοντέλο προς το αντίστοιχο αμερικανικό, προκαλεί θλίψη. Και έτσι, η λογική που είχε εξαρχής εναντιωθεί στα πολιτικά σούργελα, έμεινε μετέωρη. H άποψη ότι ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί τομές και ρήξεις για να «μεταλλάξει» το κόμμα και την κοινωνία, προβάλλεται και εντυπωσιάζει…
Πράγματι, δεν τους έφθανε η σύγχυση των αξιών, τώρα μας προέκυψε και η «νεοφιλελεύθερη» ιδεολογία των σοσιαλιστών/σοσιαλδημοκρατών και λοιπών νεοαριστερών. Είναι ανόητοι αν νομίζουν ότι με τα λόγια και με τα δήθεν οράματα, θα τους πιστέψουν οι Ελληνες. Τέτοια «νεοφιλελεύθερη» πρόοδο χάρις στο θρυμματισμό του παπανδρεϊκο-σημιτικού ΠΑΣΟΚ, ούτε εγώ την είχα φαντασθεί. Είναι παντελώς ανέφικτο και ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι θα βρει νέα οράματα που να συνδυάζουν τον κοινωνικό ιδεαλισμό με τον οικονομικό ρεαλισμό, από πολιτικούς που έχει εκβράσει η κοινωνία.
Εκεί όπου η εξουσία έχει υπερβολικά φθαρεί, η κρίση αξιών και ιδεών είναι βαθύτερη, όπως στην Ελλάδα. Πάντως, συνεχής η υποβάθμιση της πολιτικής (ιδεών, λόγου, οραμάτων και στρατηγικής) σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μειώνονται μεν οι εξουσίες των εθνικών κρατών, αλλά διαπιστώνεται ανυπαρξία νέων ιδεών στο φιλοσοφικό, πολιτικό και οικονομικό/κοινωνικό τομέα, με συνέπεια η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται να αδυνατεί να προσφέρει μια πειστικά αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον. H έλλειψη νέων θεωριών θα ενταφιάσει τις προσπάθειες για μια επιτυχημένη πορεία.
Προς το παρόν, πάντως, η E.E. φαντάζει ανίκανη να παράγει τη δική της κοσμοθεωρία.
Η Ευρώπη καρκινοβατεί μέσα στην ασάφειά της, την υποκρισία, την ασυμφωνία για την ταυτότητα και την προοπτική της, την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ. Εχω υποστηρίξει πως τα θαύματα της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της οικονομίας μας δεν καρποφορούν ούτε από «πρώην» ούτε από «μετά» ή από «νέο» κομμουνιστές…
Ούτε, βεβαίως, από όλες τις εκδοχές των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και τους μεταλλαγμένους πρώην κομμουνιστές, που έχει αναδείξει η ONE. O μονεταρισμός όπως ακριβώς πρεσβεύει η Συνθήκη του Μάαστριχτ -δηλαδή η Ευρώπη της ONE- σημαίνει υπόκλιση στον αμερικανικό καπιταλισμό.