H οικονομική ανάπτυξη δεν είναι αυτή που ήταν, υποστηρίζεται σε χθεσινό, κύριο της εφημερίδας The New York Times. Το 2004, αναφέρει ο αρθρογράφος, η αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε στο ικανό ποσοστό του 3,8%. Ομως, για πέμπτη συνεχή χρονιά, το μέσο οικογενειακό εισόδημα διατηρήθηκε, το 2004, σχεδόν αμετάβλητο, στα 44.389 δολάρια, σύμφωνα με τα νέα στατιστικά στοιχεία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη περίοδο στασιμότητας. H οικονομική ανάπτυξη δεν σήμαινε επίσης πολλά για τους 800.000 εργαζομένους, που συμπλήρωσαν πέρυσι τον μακρύ κατάλογο των Αμερικανών που δεν είναι ασφαλισμένοι σε Ταμεία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Εάν δεν αυξανόταν ο αριθμός όσων ασφαλίζονται από τις ένοπλες δυνάμεις και των συνταξιούχων που καλύπτονται από το δημόσιο πρόγραμμα Medicaid, η στρατιά των ανασφάλιστων, που σήμερα απαριθμεί 45,8 εκατομμύρια πολίτες, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Το 2004 προστέθηκαν επίσης στις στρατιές των φτωχών περί το 1,1 εκατομμύριο Αμερικανοί, με το σύνολό τους να φτάνει πλέον στα 37 εκατομμύρια.
Οταν αναφέρεται στην οικονομία ο πρόεδρος Μπους, προτάσσει κατά κανόνα τους υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Δεν κάνει λόγο όμως για εκείνα τα οποία αποκαλύπτονται από τα στατιστικά στοιχεία και κατά βάση για το γεγονός ότι όσο πιο πλούσιοι γίνονται οι πλουσιότεροι, τόσο τα κέρδη τους καλύπτουν τη στασιμότητα και τη χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης και των συνθηκών διαβίωσης όσων έχουν χαμηλότερα εισοδήματα.
Η εισοδηματική ανισότητα, η… ψαλίδα που ολοένα ανοίγει ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, αποτελεί οικονομική και κοινωνική ασθένεια. Ωστόσο, ούτε ο Λευκός Οίκος ούτε η πλειοψηφία των νομοθετών δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Αμα τη επιστροφή τους, τα μέλη του Κογκρέσου, θα ασχοληθούν άμεσα με φορολογικές ρυθμίσεις, που ευνοούν τα υψηλότερα των εισοδημάτων. Την ίδια ώρα, οι νομοθέτες αρνούνται πεισματικά να αυξήσουν το κατώτατο ωρομίσθιο, που παραμένει από το 1997 στα 5,15 δολάρια. Σκοπεύουν επίσης να προωθήσουν στο πλαίσιο του νέου προϋπολογισμού της χώρας, σειρά μέτρων, τα οποία εντείνουν την εισοδηματική ανισότητα, όπως είναι οι περικοπές των δελτίων για την αγορά τροφίμων, μείωση των κονδυλίων για το πρόγραμμα Medicaid, περιορισμό της δυνατότητας χορήγησης δανείων στους φοιτητές με την εγγύηση του Δημοσίου για την κάλυψη του κόστους των σπουδών, κ.ά. Ολα αυτά είναι πράγματι… ντροπή τους!