Την κρισιμότερη μάχη για τη δημιουργία της «νέας Ιαπωνίας» δίνει την ερχόμενη Κυριακή ο Γιουνιχίρο Κοϊζούμι. Επιδιώκει να γκρεμίσει τα χρηματιστικά τείχη που περικλείουν την κύρια δεξαμενή των ιαπωνικών καταθέσεων ύψους 3 τρισεκατομμυρίων(!!!) δολαρίων ιδιωτικοποιώντας τα Ιαπωνικά Ταχυδρομεία (που περιλαμβάνουν και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που ιδρύθηκε το 1875). Φυσικά και αδημονούν τα χρηματιστικά όρνεα της Δύσης να βουτήξουν στο ιαπωνικό μέλι τα δάκτυλά τους. Ωστόσο δεν πρόκειται, απλώς, περί αυτού.
Αν οι δημοσκοπήσεις και η εμπιστοσύνη των επενδυτών αποτελούν ασφαλές κριτήριο, η 11η Σεπτεμβρίου θα ανοίξει τον δρόμο στον Κοϊζούμι για την ιστορική αυτή μεταρρύθμιση, την οποία οι 30 αντάρτες βουλευτές του κόμματός του παρεμπόδισαν καταψηφίζοντας το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή.
Πάντως, ο Γιουνιχίρο Κοϊζούμι ρισκάρει τα πάντα για να πετύχει την εξαιρετικά πολυσύνθετη και πολιτικά επικίνδυνη αυτή μεταρρύθμιση. Μια ιδιωτικοποίηση που θα αποτελέσει δικαίως την κορωνίδα των μεταρρυθμίσεών του. Αν πετύχει, τότε θα καταγραφεί ως ο καλύτερος πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετίων της Ιαπωνίας. H τολμηρή απόφασή του για προσφυγή στις κάλπες χαρακτηρίζεται σαν «επίθεση αυτοκτονίας», καθώς εγκυμονεί τον κίνδυνο το κόμμα του να χάσει τη μονοκρατορία του στην ιαπωνική πολιτική ζωή. Με την εξαίρεση μερικών μηνών στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα κυβερνάει αδιάκοπα την Ιαπωνία από τη λήξη του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ωστόσο, ο Κοϊζούμι απέδειξε για ακόμη φορά ότι έχει το απαραίτητα ισχυρό πολιτικό και προσωπικό κουράγιο, για να αντιταχθεί στους «μανδαρίνους» του κόμματός του προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές. Φυσικά και βλέπει τις εκλογές ως ευκαιρία «εκκαθαρίσεων» για όσους αντιστέκονται στα σχέδιά του.
Η επιδίωξή του είναι σαφής: Ολα ή τίποτα, ένα κόμμα που θα τον υπακούει και μια νέα λαϊκή εντολή ή το τέρμα της πολιτικής του καριέρας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Κοϊζούμι δεν έχει μπροστά του απεριόριστο χρόνο, δεδομένου ότι έχει δεσμευθεί να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος τον Σεπτέμβριο του 2006.
Με τη μεγαλύτερη λαϊκή απήχηση σε ποσοστά που άγγιξαν το 80-90% τον Απρίλιο του 2001, ο Κοϊζούμι με τη γοητευτική προσωπικότητά του εξελέγη πρωθυπουργός για να αντιστρέψει την απογοήτευση της ιαπωνικής κοινωνίας και να αντιμετωπίσει την κρίση της οικονομίας… Και το πέτυχε.
Αρκεί να επισημανθεί ότι ο ένας μετά τον άλλο οι πρωθυπουργοί από το 1989 και μετά, αποδείχθηκαν αδύναμοι(!) και ανίκανοι(;) να αντιμετωπίσουν με τα σωστά μέτρα την εξασθενημένη οικονομία, το καταρρέον χρηματιστήριο και το ευάλωτο και καταχρεωμένο τραπεζικό σύστημα της Ιαπωνίας. Εκτός από την οδυνηρή αποτυχία όλων των κυβερνήσεων και η κεντρική τράπεζα της χώρας παρουσίασε ολέθριες αδυναμίες υπεράσπισης του άρρωστου τραπεζικού συστήματος.
Μιας ολέθριας δεκαετίας που έσβησε την παγκόσμια οικονομική ισχύ της Ιαπωνίας -με τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου- όταν η «φούσκα» του χρηματιστηρίου και της αγοράς ακινήτων έσκασε, οδηγώντας στη χρεοκοπία επιχειρήσεις και τράπεζες. Τώρα, τα εφιαλτικά προβλήματα του deflation και των επισφαλών δανείων που είχαν διαλύσει τον ιστό της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος της χώρας, έχουν ήδη αντιμετωπισθεί. Οι έντονες προσπάθειες της κυβέρνησής του για την έξοδο της οικονομίας από τη 10ετή ύφεση και την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, έχουν αποδώσει πολύτιμους καρπούς.
Ο διάσημος για τη ρεφορμιστική ρητορική του Κοϊζούμι επιδιώκει, επίσης, την τροποποίηση του άρθου 9 του Ιαπωνικού Συντάγματος, με στόχο να σπάσει τα δεσμά της Ιαπωνίας που της απαγορεύουν να χρησιμοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις πέραν της άμυνάς της. H επιδίωξη αυτή του Κοϊζούμι έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Οντως… οι Ιάπωνες έχουν επενδύσει πολλές ελπίδες για τη δημιουργία μιας «νέας Ιαπωνίας» στο πρόσωπο του Κοϊζούμι, απεγκλωβισμένης από τους «μανδαρίνους» της χώρας και τους αναγκαίους συμβιβασμούς στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, η πολιτική «ομηρία» του εκάστοτε πρωθυπουργού στο κόμμα τον καθιστά ανίσχυρο να προωθήσει τις αναγκαίες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η «αιχμαλωσία» στις συστάσεις της Ουάσιγκτον παγιδεύει την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που δεν ταιριάζει στις ανάγκες της χώρας.
Ο Λευκός Οίκος έχει συμπεριφερθεί εξαιρετικά σκληρά στη γεωπολιτικά ηττημένη και οικονομικά ευάλωτη Ιαπωνία, κυρίως επί 8ετίας Κλίντον, ενώ τώρα χαϊδεύει την Κίνα.
Η Ιαπωνία οφείλει να επιλέξει για πρωθυπουργό έναν πολιτικό που να μην εκπροσωπεί ούτε το κομματικό κατεστημένο ούτε τους μανδαρίνους του Τόκιο. Και αυτός είναι ο Γιουνιχίρο Κοϊζούμι.
Αραγε το «Big Bang» που οραματίζεται ο Κοϊζούμι ιδιωτικοποιώντας το ταχυδρομικό σύστημα της χώρας θα γίνει η αφορμή να ανοίξει «το κουτί της Πανδώρας» για την Ιαπωνία; Πελώριο το ερώτημα, καθώς το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα συνεπάγεται ριζοσπαστικές χρηματοοικονομικές μεταρρυθμίσεις ανάλογες με αυτές του «Big Bang» που έγινε στη Βρετανία το 1986 από την κυβέρνηση Θάτσερ, που ωστόσο ανέδειξαν με επιτυχία το Σίτι ως το σπουδαίο χρηματιστικό κέντρο του κόσμου μετά τη Wall Street. Τώρα, ήρθε η ώρα και για τον Γιουνιχίρο Κοϊζούμι….
Αλλωστε, η Ιαπωνία δεν έχει τα περιθώρια να περιμένει, αφού το οικονομικό μοντέλο της χώρας παρουσιάζει επικίνδυνες ρωγμές και εξ αιτίας της ανταγωνιστικής απειλής της Κίνας.
Πιστή η στήλη στον κώδικα των Σαμουράι
Οι Σαμουράι έτρωγαν ρύζι. Ομως, οι Σαμουράι δεν καλλιεργούσαν ρύζι. Οι Σαμουράι έτρωγαν κρέας. Ομως, οι Σαμουράι δεν έβοσκαν πρόβατα. Οι Σαμουράι ήταν φτωχοί. Ομως, οι Σαμουράι υπηρετούσαν τους πλουσίους. Οι Σαμουράι έγραφαν ποιήματα. Οι Σαμουράι δεν υπάρχουν πια. Οι πλούσιοι υπάρχουν. Οι Σαμουράι νόμισαν ότι είχε νόημα ο έντιμος θάνατός τους, ενώ μάλλον δεν είχε νόημα η έντιμη ζωή τους.