Λάτρεις της αυτονομίας δηλώνουν οι μικροί παίκτες των ελβετικών τραπεζών

Λάτρεις της αυτονομίας δηλώνουν οι μικροί παίκτες των ελβετικών τραπεζών

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ζυριχη. H αιφνιδιαστική εξαγορά τριών τραπεζών καθώς και ενός επενδυτικού κεφαλαίου αντιστάθμισης κινδύνου (hedge fund) από την Julius Baer αποτελεί σημείο καμπής γι’ αυτό το πιστωτικό ίδρυμα με ιστορία 115 ετών. Ωστόσο, η πρωτοβουλία αυτή από μόνη της δεν πρόκειται να μεταμορφώσει εν μία νυκτί το χρηματοπιστωτικό τοπίο της Ελβετίας. H ορθολογική προσέγγιση υπαγορεύει ότι οι εκατοντάδες μικρών και παραδοσιακών μη εισηγμένων ελβετικών τραπεζών, οι οποίες διακονούν τους πλούσιους και διάσημους αυτού του κόσμου, θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να συσπειρώνονται πολλά χρόνια πριν. Εντούτοις, το γεγονός ότι πολλοί μικροί παίκτες επιβίωσαν του τελευταίου κύκλου οικονομικής κάμψης, δεικνύει ότι μπορούν να εξακολουθήσουν τη μοναχική πορεία τους. «Δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω την αγορά μέσα στα επόμενα διακόσια χρόνια», τονίζει με έμφαση ο Νικλάους Μπάουμαν της Baumann & Cie, «δεν μετράει το μέγεθος, αλλά το τι κάνεις με αυτό».

Στις αρχές της εβδομάδας η Julius Baer δημοσιοποίησε την πρώτη μεγάλη συμφωνία από μια επί μακρόν αναμενόμενη σωρεία συγχωνεύσεων. H Baer θα εξαγοράσει τρεις μη εισηγμένες τράπεζες από την ανταγωνίστριά της UBS και το επενδυτικό κεφάλαιο αντιστάθμισης κινδύνου GAM και θα καταστεί η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελβετία στη διαχείριση πλούτου. Τόσο η ίδια όσο και άλλες εισηγμένες μεσαίου μεγέθους τράπεζες καταβάλλουν προσπάθειες για να αντιμετωπίσουν το υψηλό κόστος, που απορρέει από το ρυθμιστικό πλαίσιο και την τεχνολογία, καθώς και από την υποχώρηση της αφοσίωσης των πελατών τους. Κι αυτό τις βαραίνει περισσότερο από ό,τι τη UBS και την Credit Suisse, των οποίων τα μεγέθη τους προσφέρουν τεράστιες οικονομίες κλίμακος.

Εντούτοις, δεν σημαίνει ότι για τις μικρές τράπεζες θα είναι εύκολο να αναπτυχθούν απλά και μόνο καταβροχθίζοντας ακόμα μικρότερες, εφόσον, όπως λένε οι ειδικοί, οι αγοραστές ξεπερνούν κατά πολύ τους πωλητές. Οι περίπου 300 μικρές μη εισηγμένες τράπεζες της Ελβετίας δεν αγωνιούν τόσο πολύ για την κερδοφορία, όπως οι εισηγμένες ανταγωνίστριές τους, ενώ συχνά οι πελάτες τους προσμετρούν στα υπέρ τους τα ανθεκτικά στον χρόνο και έγκριτα εμπορικά τους σήματα. «Αναμένουμε ορισμένες συμφωνίες και εξ αυτών κάποιες θα είναι αξιοσημείωτες, αν και η όλη διαδικασία θα αποβεί πολύ αργή τα επόμενα δυο χρόνια», επισημαίνουν αναλυτές. Οι τραπεζίτες από μέρους τους σπανίως εκφράζουν δημοσίως την επιθυμία για συγχώνευση, υπογραμμίζοντας ότι πάντα θα έχει ανάγκη η αγορά τους μικρούς παίκτες. Υπάρχουν και προσωπικοί παράγοντες, που τους κάνουν λάτρεις της αυτονομίας: το γόητρο, οι προσωπικές διασυνδέσεις με τους πλούσιους και διάσημους, καθώς και το ότι η δουλειά τους τους αποζημιώνει με μια ζωή πολυτελείας και χλιδής. Οπότε μόνον μια σοβαρή κρίση, μια παρατεταμένη περίοδος δυσπραγίας, ένα οικονομικό σκάνδαλο ή μια δραστική αλλαγή στις απαιτήσεις των πλουσίων πελατών, θα μπορούσε να αναγκάσει τους ιδιοκτήτες των μικρών τραπεζών να πωλήσουν την επιχείρησή τους σε μεγάλους ομίλους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή