ΟΟΟΣΑ έχει εδώ και καιρό παροτρύνει τα πλουσιότερα, κυρίως, κράτη του κόσμου να προχωρήσουν ταχύτερα σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Στην πρώτη του εκτενή έρευνα που πραγματοποίησε ποτέ για την οικονομία της Κίνας, ο ΟΟΣΑ στρέφει την προσοχή του σε ένα μη κράτος-μέλος που ο ταχύς ρυθμός ανάπτυξης σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα των δημοσίων δαπανών και δανείων θα εξέθεταν πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Στην έκθεση αυτή επιδοκιμάζονται οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις που έχουν συντελεστεί στην Κίνα τα τελευταία 25 έτη, επιτρέποντας στις δυνάμεις της αγοράς να παίξουν ένα μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομία και ανοίγοντας τη χώρα στον ξένο ανταγωνισμό και στις ξένες επενδύσεις. Κανένα κράτος-μέλος του ΟΟΣΑ δεν έχει δρομολογήσει τόσες μεταρρυθμίσεις που συνεπάγονται την αναδιάρθρωση ή το κλείσιμο χιλιάδων ελεγχόμενων από το κράτος επιχειρήσεων, σε ετήσια βάση, οδηγώντας στην απόλυση εκατομμυρίων υπαλλήλων. O αριθμός των κρατικών εταιρειών έχει μειωθεί από τις 300.000 στις 150.000 κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.
Οι επιπτώσεις των μεταρρυθμίσεων αυτών έχουν αντισταθμιστεί από τη ραγδαία εξέλιξη του ιδιωτικού τομέα. O ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η παραγωγή του ιδιωτικού τομέα αναλογούσε το 2003 στο 63% της συνολικής παραγωγής των επιχειρήσεων – ήτοι στο 94% του ΑΕΠ συγκριτικά με το 54% του 1998 και του μηδαμινού, σχεδόν, ποσοστού της δεκαετίας του ’70. Εάν προστεθούν και οι «συλλογικές» επιχειρήσεις -που, επισήμως, ελέγχονται από τις τοπικές κυβερνήσεις αλλά, ουσιαστικά, λειτουργούν σαν εταιρείες ιδιωτικού χαρακτήρα- το μερίδιο του ιδιωτικού τομέα άγγιζε το 2003 το 71%. Μέχρι σήμερα θα έχει φθάσει τα τρία τέταρτα. Παρά ταύτα, το μερίδιο του κράτους στην εγχώρια παραγωγή ξεπερνά αυτό των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ.
Σε συνεργασία με την εθνική στατιστική υπηρεσία της Κίνας, ο ΟΟΣΑ διεξήγαγε έρευνα βασιζόμενος σε μια νέα χρηματοοικονομική βάση δεδομένων που καλύπτει, περίπου, 160.000 επιχειρήσεις. Οπως προκύπτει, λοιπόν, η μέση απόδοση κεφαλαίου του ιδιωτικού βιομηχανικού κλάδου αυξήθηκε από το 8% του 1998 στο 15% του 2003, χάρη στη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας όλων των συντελεστών ή συνολική παραγωγικότητα, δηλαδή της συνδυασμένης απόδοσης κεφαλαίου και εργασίας. Το ποσοστό αυτό ήταν υψηλότερο από τη μέση απόδοση κεφαλαίου των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ που φθάνει το 11%. Ωστόσο, εάν συμπεριληφθούν οι κρατικές επιχειρήσεις της Κίνας τότε η μέση απόδοση κεφαλαίου είναι χαμηλότερη από την αντίστοιχη των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ. Αν και αυξήθηκε από το 5% του 1998 στο 10% του 2003 αυτό αποδίδεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στη μειοψηφία. Δηλαδή, η μέση απόδοση των δύο τρίτων των κρατικών εταιρειών περιορίζεται στο 5% και το υπόλοιπο 35% εξακολουθούν να είναι ζημιογόνες.
Η συνολική παραγωγικότητα στον ιδιωτικό τομέα είναι διπλάσια των κρατικών εταιρειών. Ως αποτέλεσμα, η μεταστροφή των πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα τονώνει την παραγωγικότητα. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας 25ετίας και, ειδικότερα, μέχρι το 2003, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης της συνολικής παραγωγικότητας κυμαινόταν στο 3,7%. Επιβραδύνθηκε στο 2,8% μέχρι τα τέλη της προαναφερόμενης περιόδου αλλά και πάλι ξεπερνούσε το αντίστοιχο ποσοστό των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ κυμαίνεται στο 1% κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.
Κατά την εκτίμηση του ΟΟΣΑ, η Κίνα μπορεί να διατηρήσει αυτόν τον ταχύ ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητητας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι θα συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις. H πιο τολμηρή αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα θα τονώσει την οικονομία και θα αυξήσει το ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητας. Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, ο ΟΟΣΑ προτείνει τη μεταρρύθμιση της εταιρικής νομοθεσίας, της νομοθεσίας περί χρεοκοπίας και αυτής των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας.
Αν και η Κίνα παραμένει μια φτωχή χώρα έχει πολλά κοινά σημεία στα προβλήματά της συγκριτικά με τα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ. Και αυτή έρχεται αντιμέτωπη με το βάρος ενός γηραιότερου πληθυσμού. O δημόσιος τομέας της παραμένει αναποτελεσματικός. O ΟΟΣΑ θα πρέπει να καλέσει την Κίνα να γίνει μέλος του και όχι για να ωφεληθεί η Κίνα από την πείρα του, αλλά για να μη μείνει αυτός εκτός παιχνιδιού, αποκλείοντας από τα «σαλόνια» του τον επικείμενο παγκόσμιο οικονομικό γίγαντα.