Η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να σταματήσει να είναι για την Ευρώπη ταμπού. Θα πρέπει, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- να αλλάξουν την οπτική τους γωνία απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και να συνειδητοποιήσουν ότι το νέο διεθνοποιημένο οικονομικό περιβάλλον, δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες για ανάπτυξη και ευημερία, παρά αρνητικές συνέπειες και ανισότητες εισοδηματικές. Τι έχει να χάσει για παράδειγμα από την παγκοσμιοποίηση η Γαλλία, χώρα κατεξοχήν εξαγωγική, από τη στιγμή που η παγκοσμιοποίηση ανοίγει νέες διψασμένες αγορές για καταναλωτικά αγαθά; Τι έχει να χάσει επίσης η Ελλάδα; Χωρίς την παγκοσμιοποίηση, θα απλώνονταν οι ελληνικές επιχειρήσεις, με τόση ευκολία στις χώρες των Βαλκανίων, την Αίγυπτο, την Τουρκία;
Οι μεταβολές αυτές που καταγράφουμε, δεν είναι άψυχες επί του παγκοσμίου χάρτη κινήσεις. Είναι δυναμικές κινήσεις των εθνικών οικονομιών, που αφομοιώνουν και αξιοποιούν ένα συγκεκριμένο διεθνές περιβάλλον. Για να διαιωνίσουν την ύπαρξη και την ευμάρεια των ανθρώπων τους, πολιτών και καταναλωτών, μετόχων ή εργαζομένων, με όποια ιδιότητα και εάν προτάξει κανείς στα πράγματα. Διότι, οι αλλαγές στις επενδύσεις, στις επιχειρηματικές επεκτάσεις εκτός συνόρων, στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών, στη δημιουργία νέων προϊόντων κ.λπ., πού οδηγούν και τι αναπαράγουν σε τελευταία ανάλυση; Νέα επιχειρηματικά κέρδη για τους μετόχους και τα χρηματιστήρια αναπαράγουν, άρα και νέους φόρους για τα κράτη και τις υποδομές. Νέες θέσεις εργασίας δημιουργούν, νέα αυξημένα εισοδήματα, υψηλότερη συνεπώς κατανάλωση, καλύτερη παιδεία, ποιότητα ζωής κ.ο.κ.
Γιατί, λοιπόν, και ποιον να φοβίζει η παγκοσμιοποίηση; Ούτε τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες θα έπρεπε, ούτε φυσικά και τις μικρές. Οι μεν πρώτες έχουν το πλεονέκτημα της παραδοσιακής δύναμης στη διεθνή οικονομική σκακιέρα, οι δε δεύτερες, έχουν μπροστά τους την πρόκληση να αναβαθμίσουν την τύχη τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ειδικά για τις δεύτερες. Εντός και εκτός Ευρώπης. Από την Ιρλανδία μέχρι τη Νότιο Κορέα… Δεν υπάρχει αμφιβολία… Το θέμα είναι να υποχωρήσουν οι εθνικοί εγωισμοί και να αλλάξουν οι αντιλήψεις των πολιτικών ηγεσιών στην Ευρώπη, όπου ακόμη το παλαιό και το κοντόθωρο κυριαρχούν στις πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Η Ευρώπη θα πρέπει να σταθεί στο ύψος της ιστορίας της. Να γίνει δηλαδή, πάλι, περισσότερο κοσμοπολίτισσα. Να αποβάλει τον φοβικό επαρχιωτισμό, που χαρακτηρίζει σήμερα μεγάλο της ακόμη κομμάτι. Η Ευρώπη θα πρέπει να επανακτήσει και να λειτουργήσει πάλι με την αυτοπεποίθηση της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης.
Προς τον στόχο αυτό, ο οποίος είναι και ο μόνος που διασφαλίζει την ευημερία των λαών της Ευρώπης σε μακροπρόθεσμη βάση, μία απάντηση υπάρχει: Να ενώσει η Ευρώπη τις δυνάμεις της. Τα οφέλη, όλα αυτά που συζητάμε στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, θα πολλαπλασιασθούν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, θα μπορεί να αντιπαρατεθεί και να ανταγωνισθεί οικονομικά, ίσος προς ίσο, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Κίνα, εάν αποτελεί μία συνεκτική δύναμη στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο. Αυτό, ωστόσο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, απαιτεί να αρθούν δύο τρεις βασικές ακαμψίες στην Ε.Ε. Για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, αλλά και για να διευκολύνουν τις διασυνοριακές επιχειρηματικές επεκτάσεις, να ενδυναμώσουν τη διαδικασία της ενοποίησης της ευρωπαϊκής αγοράς ή των ευρωπαϊκών οικονομιών ως τελικό ζητούμενο.
Για παράδειγμα, ενιαία αγορά, δεν σημαίνει μόνο ελεύθερη διακίνηση προϊόντων. Θα πρέπει να υπάρχει και ενιαία αντίληψη τιμών, εξίσου υψηλός ανταγωνισμός και κοινοί κανόνες. Θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη ευελιξία στην αγορά εργασίας και ελευθερία στη διακίνηση του ανθρώπινου δυναμικού από χώρα σε χώρα. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Αλλά πρέπει να γίνει. Οι Βρυξέλλες, δειλά έστω, παίρνουν τις πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Οι πολιτικοί γιατί αντιδρούν; Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει η αναδιάρθρωση των οικονομιών, την οποία όλοι πιπιλάμε, εάν δεν μπορούν τα πιο παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας να αλλάξουν δουλειά και στάτους; Πώς θα ανταγωνισθεί η Ευρώπη τις ΗΠΑ; Στις ΗΠΑ, ετησίως, αλλάζουν δουλειά 30 στους 1.000 εργαζόμενους. Στην Ε.Ε., μόνο ένας στους 1.000!