Η ενέργεια πρόσφερε και φέτος πληθώρα εξελίξεων, που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Ξεκινώντας από τις τιμές του μαύρου χρυσού και το ιστορικό ρεκόρ των 78,40 δολαρίων το βαρέλι, στο οποίο εκτινάχθηκαν στα μέσα Ιουλίου, μεσούσης της κρίσης στον Λίβανο. Οι τιμές υποχώρησαν αργότερα στο ναδίρ έτους, έστω και χωρίς να διατηρηθούν για πολύ κάτω από τα 60 δολάρια. Και αυτό ελλείψει γεγονότων όπως οι περυσινοί τυφώνες Κατρίνα και Ρίτα και κλιμάκωσης της κρίσης στο Ιράν, παρά την απώλεια παραγωγής στη Νιγηρία λόγω επιθέσεων ανταρτών στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, αλλά και χάρις στην επάρκεια των διεθνών αποθεμάτων, που δεν δικαίωσαν τους φόβους για την ασφάλεια της προσφοράς.
Το 2006 χαρακτηρίστηκε από μια πρωτοφανή αλλαγή στάσης των αγορών απέναντι στην πολιτική χειραγώγηση των τιμών από τον ΟΠΕΚ. Τον Οκτώβριο, το καρτέλ αποφάσισε μείωση της παραγωγής του κατά 1,2 εκατ. βαρέλια ημερησίως, για πρώτη φορά μετά το 2004. Οι αγορές αντέδρασαν απλώς με αδιαφορία και οι τιμές έπειτα από μια σύντομη ανάκαμψη… συνέχισαν πτωτικά. Οσο για την πρόσφατη, δεύτερη μείωση, ήταν της τάξης των 500.000 βαρελιών ημερησίως, όμως θα ισχύσει από τον Φεβρουάριο και θεωρήθηκε συμβιβαστική λύση ανάμεσα στη «σκληροπυρηνική» άποψη περί ανάγκης διατήρησης των υψηλών τιμών και στους φόβους των καταναλωτριών χωρών, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ότι μια άμεση μείωση θα ωθούσε ξανά τις τιμές ανοδικά, προκαλώντας πλήγμα στις οικονομίες τους. Οι αγορές παρέμειναν ως επί το πλείστον ανεπηρέαστες.
Ομως, η χρονιά που σε λίγο φεύγει σημαδεύτηκε από την ανάδυση του νέου όρου «οικονομικός πατριωτισμός». Βασική πρωταγωνίστρια υπήρξε η Ρωσία, αποφασισμένη να ανακτήσει τον έλεγχο των στρατηγικής σημασίας ενεργειακών πόρων της. Το κατορθώνει, αν κρίνουμε από τις πρόσφατες εξελίξεις στην έριδα με τη Royal Dutch Shell, η οποία υπέκυψε στις πολύμηνες πιέσεις και εκχώρησε προ ημερών τον έλεγχο του τεράστιου προγράμματος ανάπτυξης υγροποιημένου φυσικού αερίου Σαχαλίνη-2 στον ρωσικό κολοσσό Gazprom. Το Κρεμλίνο ζητεί τα κεφάλαια των ξένων επενδυτών, χωρίς ωστόσο να προτίθεται να εκχωρήσει «αμαχητί» δικαιώματα. Απειλεί τις γειτονικές χώρες -όχι μόνο τη Γεωργία, αλλά και τη Λευκορωσία- με επανάληψη της περυσινής κρίσης με την Ουκρανία για τις τιμές του φυσικού αερίου (οι τιμές πώλησης προς τη Γεωργία ανακοινώθηκε προχθές ότι διπλασιάστηκαν στα 235 δολάρια τα 1.000 κυβικά μέτρα). Και συνεχίζει απτόητο τις προσπάθειες με στόχο να αποκτήσει την πολυπόθητη άμεση πρόσβαση στους καταναλωτές της Ευρώπης, μεταξύ άλλων με τις πρόσφατες συμφωνίες με την Gaz de France για αγορά φυσικού αερίου.
Και σε μια παραλλαγή του μύθου της «ρωσικής αρκούδας», στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, Βολιβία και Βενεζουέλα ενώνουν τις δυνάμεις τους εν είδει «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ», προχωρώντας σε εθνικοποίηση των κοιτασμάτων φυσικών πόρων τους, φυσικού αερίου και πετρελαίου, αντίστοιχα, στα οποία δραστηριοποιούνταν ελεύθερα, έως πρόσφατα, κολοσσοί χωρών όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Βρετανία, έχοντας επενδύσει τεράστια ποσά.
Μιλώντας για επιχειρηματικούς κολοσσούς, το 2006 έφερε ρεκόρ κερδοφορίας ως αποτέλεσμα των υψηλών πετρελαϊκών τιμών. Ανέδειξε, ωστόσο, και τις αδυναμίες τους, που συνοψίζονται στη γηράσκουσα υποδομή τους, μεγάλο μέρος της οποίας είναι ηλικίας έως και 30 ετών. Μετά τη Shell, το 2003, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα μιας από τις μεγαλύτερες πλήρως εισηγμένες πετρελαϊκές του κόσμου, της ΒΡ, η οποία υποχρεώθηκε να διακόψει τη δραστηριότητά της στον κόλπο Προυντό της Αλάσκας, λόγω διάβρωσης και διαρροής σε διαμετακομιστικό αγωγό.
Στις σχετικές κατατάξεις, οι τρεις στις 10 μεγαλύτερες συγχωνεύσεις για το 2006 αφορούν ενεργειακούς κολοσσούς. Ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το τοπίο παρέμενε θολό για τη μια εκ των τριών. Η συγχώνευση των νορβηγικών Norsk Hydro και Statoil προχωρεί κανονικά, εκείνη των Gaz de France και Suez μόλις πρόσφατα εγκρίθηκε, ενώ η εξαγορά της ισπανικής Endesa από τη γερμανική Ε.ΟΝ τελεί ακόμα υπό τη σκιά ρυθμιστικών και νομικών κωλυμάτων. Διόλου τυχαίο ότι η μόνη «προβληματική» είναι εκείνη που δεν αφορά ομοεθνείς εταιρείες…