Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι μαχαραγιάδες της Ινδίας ανακάλυψαν στο Παρίσι έναν σχεδιαστή με το όνομα Λουί Βουιτόν και έσπευσαν να… πλημμυρίσουν το μικρό του εργοστάσιο με εντολές για επί παραγγελία εσωτερικά Rolls-Royce, δερμάτινα καλάθια πικνίκ και μοντέρνες θήκες για μπαστούνια του πόλο. Μετά την ανεξαρτησία, όταν οι Ινδοί πρίγκιπες έχασαν μεγάλο μέρος του πλούτου τους, οι παραγγελίες σταμάτησαν. Επειτα, το 2002, η LVMH, υπ’ αριθμόν 1 όμιλος πολυτελών αγαθών του κόσμου, επέστρεψε θριαμβευτικά στην Ινδία, ανοίγοντας μια μπουτίκ στο Δελχί και άλλη μια στο Ντουμπάι, το 2004. Στόχος της ήταν η νέα γενιά μαχαραγιάδων που παρήγαγε η απελευθερωμένη ινδική οικονομία: μια γενιά πλούσια, αστραφτερή και διαρκώς αυξανόμενη.
Ακολούθησαν και άλλοι, από τη Chanel ώς την Bulgari. Τους τελευταίους μήνες, σειρά πασίγνωστων εταιρειών εξαγγέλλουν σχέδια ίδρυσης καταστημάτων στην Ινδία. Μεταξύ αυτών, οι Dolce & Gabbana, Hermes, Jimmy Choo και Gucci. Και οι Ινδές δεν θα αργήσουν να κληθούν να δαπανήσουν περισσότερα απο 100 δολάρια σε στηθοδέσμους της ιταλικής La Perla. Μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών, βεβαίως, θα το κάνει. Ομως, οι μελλοντικές προοπτικές της Ινδίας είναι εκείνες που συναρπάζουν τους κολοσσούς της πολυτέλειας.
Σύμφωνα με υπολογισμούς, η Ινδία διαθέτει λιγότερους από 100.000 εκατομμυριούχους (σε δολάρια) επί πληθυσμού ενός δισεκατομμυρίου και πλέον. Η εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών American Express προβλέπει ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί με ρυθμούς της τάξης του 12,8% ετησίως, την ερχόμενη τριετία. Στο μεταξύ, με την ανάδυση της ινδικής μεσαίας τάξης, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, προβλέπεται από το ινστιτούτο McKinsey ότι ο μέσος όρος των εισοδημάτων θα έχει τριπλασιαστεί ώς το 2025, συμβάλλοντας στην έξοδο 300 εκατομμυρίων Ινδών από τη φτώχεια και δεκαπλασιάζοντας τον αριθμό εκείνων που ανήκουν στη μεσαία τάξη, στα 583 εκατομμύρια.
Η ζήτηση για κάθε λογής καταναλωτικά προϊόντα πρόκειται, εν ολίγοις, να αυξηθεί αλματωδώς. Και παρότι οι περιορισμοί στις ξένες επενδύσεις αποτρέπουν την απευθείας είσοδο σε κολοσσούς της λιανικής όπως η Wal-Mart και η Tesco, διαφορετικοί κανόνες ισχύουν για εταιρείες που πωλούν δικά τους προϊόντα υπό ένα και μόνο εμπορικό όνομα, όπως συνηθίζουν οι εταιρείες πολυτελών αγαθών. Από τον Ιανουάριο του 2006, τους έχει επιτραπεί να συμμετέχουν ώς και κατά 51% σε κοινοπραξίες με Ινδούς. Η Ινδία είναι ελκυστική αγορά για τα πολυτελή αγαθά και γιατί -σε αντίθεση με την Κίνα- δεν διαθέτει ακμάζουσα βιομηχανία προϊόντων-«μαϊμούδων». Και οι πιστώσεις είναι πιο εύκολες.
Οι φραγμοί στην ανάπτυξη δεν έχουν, ωστόσο, πάψει να υφίστανται. Οι υψηλοί δασμοί εισαγωγών καθιστούν ακριβά τα πολυτελή αγαθά. Οι πλούσιοι Ινδοί ταξιδεύουν αρκετά και μπορούν απλώς να αγοράσουν τα ίδια αγαθά στο εξωτερικό. Πρόβλημα αποτελεί και η εξεύρεση κατάλληλου χώρου για λιανικές πωλήσεις. Προς το παρόν, οι περισσότερες ακριβές μπουτίκ στεγάζονται σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Η κατάσταση, πάντως, αλλάζει. Αρκεί -όπως επισημαίνουν ειδικοί του χώρου- το κοινό να εκπαιδευθεί και «να ξεχωρίζει τη διαφορά ανάμεσα σε μια επώνυμη τσάντα που κοστίζει 400 δολάρια και σε μια πολύ φθηνότερη δερμάτινη που κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά».