Σ υνήθως οι σελίδες του Harvard Business Review δεν κατακλύζονται από συγγραφείς και -όπως και να το κάνουμε- πολύ σπάνια ένας συγγραφέας θα επέλεγε το συγκεκριμένο έντυπο για να δημοσιεύσει απόσπασμα του νέου του έργου. Ωστόσο, ο Τζόζεφ Φάιντερ αποτελεί την εξαίρεση. Την προηγούμενη εβδομάδα το Harvard Business Review στην ηλεκτρονική του έκδοση δημοσίευσε μία ιστορία του εν λόγω συγγραφέα. Οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να τη σχολιάσουν και οι πιο ενδιαφέρουσες από τις παρεμβάσεις τους, καθώς και εκείνες στελεχών από μεγάλες εταιρείες, θα καταχωρισθούν μαζί με την ιστορία στην έντυπη έκδοση του περιοδικού τον Οκτώβριο.
Στο αφήγημά του ο κ. Φάιντερ περιγράφει το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Σέριλ Τόμπιν, η νεοτοποθετηθείσα διευθύνουσα σύμβουλος μιας ισχυρής εταιρείας αεροναυπηγικής. Αρχίζει να υποψιάζεται ότι οι συνεργάτες της είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και τα σκάνδαλα για να μπορούν να εξασφαλίζουν συμβάσεις για έργα. Θα αποτολμήσει άραγε να ξεκινήσει εσωτερική έρευνα, η οποία, όμως, ενδέχεται να αποδιοργανώσει την εταιρεία της; Σημειωτέον ότι η κ. Τόμπιν αποτελεί την κεντρική ηρωίδα στο νέο βιβλίο του κ. Φάιντερ «Παιχνίδι εξουσίας», το οποίο εκδόθηκε προσφάτως. Σε αυτό το βιβλίο το βασικό της μέλημα δεν είναι τόσο η διαφθορά όσο η απόσυρση ενός υψηλόβαθμου στελέχους σε μακρινό νησί με ολέθρια αποτελέσματα.
Το δέλεαρ να χρησιμοποιήσει το Harvard Βusiness Review για να προβάλει το βιβλίο του είναι απλό. Τα τρία τελευταία του μυθιστορήματα διαδραματίζονται σε μεγάλες εταιρείες και του εξασφάλισαν πολλούς αναγνώστες από το συγκεκριμένο χώρο. Ο επικεφαλής της General Electric, Τζεφ Ιμελντ, είναι ένας από τους θαυμαστές του, ενώ ορισμένοι από τους κορυφαίους επιχειρηματίες σε όλον τον κόσμο τον βοήθησαν στην έρευνά του, μεταξύ αυτών και αρκετοί πρώην επικεφαλής στις 500 κολοσσιαίες εταιρείες της λίστας του Fortune.
Εχοντας αποφοιτήσει και από το Γέιλ και από το Χάρβαρντ ο Τζόζεφ Φάιντερ κατέφυγε στη συγγραφή, έχοντας αποχαιρετήσει μια βραχύβια σταδιοδρομία στη CIA και στη δημοσιογραφία. Αρχικά είχε γράψει ένα βιβλίο πολιτικο-επιχειρηματικό, το οποίο αναφέρεται διεξοδικά στις διασυνδέσεις των αμερικανικών επιχειρήσεων με την πρώην Σοβιετική Ενωση. Τελικώς δεν κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει μέρος του εντυπωσιακού υλικού, που συνέλεξε, γιατί οι πηγές του ήθελαν να μείνει αδημοσίευτο. Ετσι ο συγγραφέας επέλεξε ορισμένα στοιχεία και συνέγραψε ένα πολιτικό θρίλερ. Υστερα από τρία τέτοια βιβλία με πολιτική θεματολογία, αποφάσισε επιτέλους το τέταρτο πόνημά του να εκτυλίσσεται στον κόσμο των επιχειρήσεων.
«Πολλοί από τους ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών σήμερα εργάζονται ως στελέχη ασφαλείας σε μεγάλες επιχειρήσεις», επισημαίνει ο Τζόζεφ Φάιντερ. «Θα τους ρωτούσα λοιπόν: «Τι μπορεί να κάνει ένας κακός σε μία εταιρεία;» Το τελευταίο του μυθιστόρημα βασίστηκε εν μέρει στις απαντήσεις τους. Στο πρώτο του επιχειρηματικό θρίλερ με τον τίτλο «Παράνοια», που κυκλοφόρησε το 2004, ένα στέλεχος σε εταιρεία πληροφορικής εμπλέκεται σε βιομηχανική κατασκοπεία. Στο επόμενο βιβλίο του με τίτλο «Ο άνθρωπος της εταιρείας», ένας επικεφαλής προβληματικής εταιρείας αποδεικνύεται πολύ μπροστά από την εποχή του – το 2005 εντοπίζει ότι ο κακός της υπόθεσης είναι ένας επενδυτής από εταιρεία ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων. Πέρυσι, ο συγγραφέας εξέδωσε το «Φονικό ένστικτο». Μια ιαπωνική εταιρεία κατασκευής τηλεοράσεων πλάσμα διατηρεί σύστημα ασφαλείας, το οποίο χρησιμοποιείται με στόχο να προαγάγει την καριέρα του κεντρικού ήρωα και να καταστρέψει τους εχθρούς του.
Βέβαια, πολλά μυθιστορήματα διαδραματίζονται σε γραφεία και αίθουσες διοικητικών συμβουλίων. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Φάιντερ έγκειται όχι στο μεγαλείο του λόγου του -τα μυθιστορήματά του είναι για να μας συνοδεύουν στο αεροπλάνο-, αλλά στην αληθοφάνεια της πλοκής και στην ακριβή αποτύπωση της καθημερινότητας μέσα σε μία μεγάλη εταιρεία.
Το οικονομικό ρεπορτάζ, όπως επισημαίνει ο κ. Φάιντερ, μπορεί να προσφέρει πλήθος στοιχείων και δεδομένων από τον κόσμο των επιχειρήσεων, αλλά σπανίως μπορεί να μεταφέρει το κλίμα και την ατμόσφαιρα της ζωής σε μία επιχείρηση. Κατά την άποψή του, η λογοτεχνία μπορεί να αποτυπώσει μία ακριβέστερη εικόνα απ’ ό,τι η δημοσιογραφία. Ούτως ή άλλως, ο συγγραφέας είναι πεπεισμένος ότι οι άνθρωποι των επιχειρήσεων μιλούν με πολύ περισσότερη ειλικρίνεια σε αυτόν παρά στους δημοσιογράφους.