Οι πρωτοφανούς έκτασης καταστροφικές πυρκαγιές που σημειώθηκαν φέτος, δεν κατέδειξαν μόνο ότι η Ελλάδα είναι μία ανοχύρωτη χώρα. Αποκάλυψαν παράλληλα ότι η πολιτική ελίτ του τόπου είναι κατώτερη των περιστάσεων. Οτι αναπαράγει βαριές παθογένειες του κοινωνικού και πολιτικού μας συστήματος, ότι κινείται σε αναντιστοιχία με τις αντιλήψεις που προϋποθέτουν σήμερα η κοινωνική πρόοδος και η οικονομική ανάπτυξη. Η πολιτική ελίτ του τόπου, έγινε περισσότερο φανερό -και με τραγικές συνέπειες- τούτη τη φορά, ότι στερείται ευρωπαϊκής κουλτούρας, όσον αφορά την ενόραση, τους μηχανισμούς και τους τρόπους διακυβέρνησης. Τις πολιτικές της προτεραιότητες, την ποιότητα άσκησης της εξουσίας, τους νέους στόχους τους οποίους χρειάζεται η χώρα για να επιβιώσει στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Η υπόθεση των πυρκαγιών, που αυτή τη φορά κατέκαψαν τα πάντα, κατέδειξε όχι μόνο την απίστευτη ανεπάρκεια της διοίκησης και της διοικητικής μηχανής στην πρόληψη και την αντιμετώπιση μεγάλων κρίσεων, αλλά και τις δραματικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει ένα παρωχημένο πολιτικό σύστημα, όπου τα κόμματα τα οποία αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, λειτουργούν πάντα ως μηχανισμοί άλωσης και νομής της εξουσίας. Δεν τους ενδιαφέρει το καινούργιο, το καλύτερο, που συνιστά πάντα την εξέλιξη και την αναβάθμιση των κοινωνιών, αλλά το παλαιό, που παρέχει την εύκολη απομύζηση των προνομίων, νωχελικά, αναξιοκρατικά, βυθίζοντας τη δημοκρατία και την κοινωνία στο τέλμα (βλέπε την έξαρση της διαφθοράς, τα ρουσφέτια παντός τύπου κ.ο.κ.). Η πολιτική ελίτ του τόπου, βολεμένη σε ένα σύστημα πρωθυπουργικοκεντρικό, στη βάση μιας κομματικής μονοκρατορίας, βρίσκεται μακράν, πολύ μακράν, των αντιλήψεων που διέπουν τις νέες ευρωπαϊκές ηγεσίες.
Τι σχέση μπορεί να έχει για παράδειγμα ο Κ. Καραμανλής με τον Νικολά Σαρκοζί, τον οποίο τόσο αρέσκεται να αξιοποιεί προπαγανδιστικά το κυβερνών κόμμα; Στη Γαλλία η νέα κυβέρνηση διορίζει υπουργούς και επικεφαλής των μεγάλων μεταρρυθμίσεων στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος, ενώ στην Ελλάδα δεν μπορεί να προσληφθεί του αντιπολιτευόμενου κόμματος ούτε στέλεχος σε κρατική τράπεζα! Στη Γαλλία η νέα κυβέρνηση έβαλε στην κορυφή της ατζέντας της το μείζον ζήτημα του περιβάλλοντος και το σχετικό υπουργείο κατέλαβε την πρώτη θέση της ιεραρχίας. Στην Ελλάδα (και να θυμίσουμε ότι Ελλάδα σημαίνει πολιτισμός και περιβάλλον) ακόμη μαίνεται ο πόλεμος των επιχειρημάτων, εάν χρειάζεται ή όχι υπουργείο Περιβάλλοντος ή εάν η προστασία του περιβάλλοντος αντιστρατεύεται την οικονομική ανάπτυξη και άλλα τέτοια απίστευτα! Για όνομα του Θεού… Αντανακλούν αυτά όλα πολιτικές σύγχρονες, ευρωπαϊκές; Ικανές να αναβαθμίσουν τη χώρα; Να ανταποκριθούν στις νέες προκλήσεις της παγκοσμιοποιημένης εποχής; Στα νέα προβλήματα; Οταν οι άλλοι αλλάζουν τα πράγματα τρέχοντας με 200, εμείς παραμένουμε σε ένα πολιτικό καθεστώς, περασμένων δεκαετιών, που βοά από μόνο του ότι έφαγε ήδη τις σάρκες του. Αυτή είναι η αλήθεια.
Σε τι πιστεύουν, διαφορετικά, οι πολιτικοί μας ηγέτες; Τι εν πάση περιπτώσει τους συγκινεί, αυτούς τους νέους ηγέτες των κομμάτων; Γιατί είναι και νέοι στην ηλικία! Ας μας το πουν… Γιατί μας φαίνεται ότι δεν τους συγκινεί τίποτε. Τίποτε καινούργιο, τίποτε συναρπαστικό, τίποτε σπουδαίο για τη χώρα. Για το μέλλον της στο διεθνές περιβάλλον. Ο τρόπος που πολιτεύονται, δείχνει ότι δεν έχουν στόχο, δεν έχουν όραμα. Ο Γ. Παπανδρέου για παράδειγμα, θα μπορούσε να απαντήσει αύριο, εάν είναι υπέρ ή κατά των ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Υπέρ ή κατά των ιδιωτικοποιήσεων των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων; Οχι βέβαια… Ο Κ. Καραμανλής τι έχει να πει, έπειτα από όλα όσα συνέβησαν, γι’ αυτή την περιβόητη επανίδρυση του κράτους; Μήπως είναι άλλο πράγμα η Ευρώπη και η δημοκρατική της κουλτούρα και η πολιτική ελίτ της χώρας θα πρέπει πρώτη τώρα να θέσει στον εαυτό της το θέμα της πραγματικής ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης; Διότι όλα τα άλλα τριτοκοσμικά είναι…