Ενα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο νεοεκλεγείς Γάλλος πρόεδρος τον Μάιο ήταν να επισκεφθεί τα κεντρικά γραφεία της Airbus στην Τουλούζη – στόχος ήταν να συμφωνήσει με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Αγκελα Μέρκελ, να απλουστεύσουν το διττό σύστημα διοίκησης της EADS, της μητρικής εταιρείας της Airbus. Το σύστημα, όντως, απλοποιήθηκε, και την Airbus διοικεί ένας Γερμανός, ενώ την EADS ένας Γάλλος. Προσφάτως έλυσε έναν ακόμη γόρδιο δεσμό, που σχετίζεται με τις γαλλικές επιχειρηματικές δραστηριότητες και το αγγλοσαξονικό μοντέλο του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Στις 30 Αυγούστου έγινε ο πρώτος πρόεδρος που απευθύνθηκε στον σύνδεσμο βιομηχάνων της χώρας, τη Medef. Εχοντας ήδη προωθήσει ορισμένες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας για πιο ευέλικτη απασχόληση με στόχο να μειώσει την ανεργία από το 8% στο 5% το 2012, χρησιμοποίησε την ομιλία του για να προβάλει τη δεύτερη φάση των οικονομικών αλλαγών, όπως την αναθεώρηση του φόρου χονδρικών πωλήσεων και των ασφαλιστικών εισφορών. Ωστόσο, όσο κι αν επιδιώκει να αλλάξει την έξωθεν εικόνα της Γαλλίας ως χώρας δύσκαμπτης και προστατευτικής προς τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους της, έχει μακρύ δρόμο να διανύσει.
Προ ημερών εκλήθη να διευκολύνει την επί μακρόν καθυστερούμενη συγχώνευση της κρατικής Gaz de France (GdF) με την ιδιωτική Suez, μια γαλλο-βελγική εταιρεία ενέργειας και περιβαλλοντικής διαχείρισης. Οι επικεφαλής των δύο εταιρειών επί πέντε χρόνια οργάνωναν τη συγχώνευση, αλλά τα συνδικάτα έπεισαν τους πολιτικούς να την εμποδίσουν.
Επισήμως η προσέγγιση άλλαξε, όταν η Εnel, ο ιταλικός ενεργειακός όμιλος, προέβη σε εχθρική πρόταση για τη Suez. Ο τότε πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν και ο Σαρκοζί, ως ο ύψιστος πολιτικός του αντίπαλος, είχαν δεχθεί τη γαλλική συγχώνευση για να αποτρέψουν τον ξένο δάκτυλο. Τελικώς, η συμφωνία καθυστέρησε και λόγω εκλογών.
Σήμερα επανέρχεται στο προσκήνιο, και ο νέος Γάλλος πρόεδρος πλέον επιθυμεί η Suez να απαλλαγεί των δραστηριοτήτων περιβαλλοντικής διαχείρισης για να ισοφαρίσει με το μέγεθος της GdF και να διατηρήσει το γαλλικό Δημόσιο το μερίδιό του ανέπαφο. Τελικώς, η συγχώνευση επετεύχθη, με το γαλλικό Δημόσιο να ελέγχει το 35,6% στον νέο όμιλο έναντι 80% αρχικά, ενώ οι περιβαλλοντικές δραστηριότητες θα εισαχθούν στο χρηματιστήριο.
Το γιατί οι Γάλλοι πολιτικοί εμπλέκονται στις επιχειρήσεις δεν χρειάζεται πολλές εξηγήσεις. Η μακρά χειρ του κράτους εκτείνεται μέχρι τις ζωτικής σημασίας βιομηχανίες. Το κράτος της εθνικοποιημένης οικονομίας και η διάδοχη κατάσταση με το κράτος της ιδιωτικοποιημένης οικονομίας εξελίσσονται στο κράτος των συμμετοχών. Η γαλλική προσέγγιση στην ιδιωτικοποίηση συνίσταται στο να μετατρέπει τις κρατικές εταιρείες σε εταιρείες περιορισμένης ευθύνης και σε εισηγμένες, αλλά με το Δημόσιο να διατηρεί μεγάλα μερίδια σε στρατηγικές επιχειρήσεις και μικρότερα σε άλλες.
Ως αποτέλεσμα και παρά τα δυο κύματα των ιδιωτικοποιήσεων στα τέλη του ’80 και στα μέσα του ’90, οι γαλλικές κρατικές εταιρείες σε συσχετισμό με την οικονομία εξακολουθούν να έχουν το μεγαλύτερο μέγεθος στη δυτική Ευρώπη. Η αξία τους ανέρχεται σε 400 δισ. δολάρια, όταν στη Βρετανία φθάνει μόλις τα 30 δισ. Οι γαλλικές κρατικές εταιρείες απασχολούν το 5% του συνολικού εργατικού δυναμικού έναντι του 1% στη Βρετανία. Σήμερα στο γαλλικό Δημόσιο εργάζονται 200.000 άνθρωποι περισσότεροι από ό,τι στη μεταπολεμική περίοδο των μεγάλων εθνικοποιήσεων του 1945-1946.