Προ ημερών η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα τις ετήσιες στατιστικές για τη φτώχεια και τα εισοδήματα των νοικοκυριών. Ως συνήθως, κοινό, Τύπος και πολιτικοί δεν προσέξαμε κάτι: ότι η φτώχεια παραμένει εκτεταμένη και συνδέεται όλο και περισσότερο με τη μετανάστευση. Οσο περισσότεροι ισπανόφωνοι εισέρχονται στη χώρα, τόσο περισσότερη φτώχεια έχουμε.
Η στατιστική υπολογίζει τι ποσοστό των Αμερικανών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, που το 2006 ορίσθηκε στα 20.614 δολάρια για μια τετραμελή οικογένεια. Πέρυσι το ποσοστό αυτό ανερχόταν στο 12,3% σημειώνοντας ελαφρά υποχώρηση από το 12,6% του 2005, αλλά άνοδο από το 11,3% του 2000. Ηταν, άλλωστε, υψηλότερο από τον μέσο όρο του 11,8% για τη δεκαετία του 1970. Αν, όμως, εξετάσουμε εκ νέου τους αριθμούς θα διαπιστώσουμε τα εξής. Το 2006 οι φτωχοί ανέρχονταν σε 36,5 εκατομμύρια άτομα και αντιστοιχούσαν στο 12,3% του πληθησμού. Το 1990 ο πληθυσμός ήταν μικρότερος και οι φτωχοί ανέρχονταν σε 33,6 εκατομμύρια άτομα, ποσοστό 13,5%. Από το 1990 ώς το 2006 ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε κατά 2,9 εκατομμύρια άτομα. Δηλαδή όσος ακριβώς ήταν ο αριθμός των ισπανόφωνων που εισήλθαν στη χώρα.
Από το 1990 ώς το 2006 ο αριθμός των φτωχών ισπανόφωνων αυξήθηκε κατά 3,2 εκατομμύρια, από τα 6 στα 9,2 εκατομμύρια. Στο μεταξύ, ο αριθμός των μη ισπανόφωνων λευκών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας μειώθηκε από 16,6 εκατομμύρια το 1990 σε εννέα εκατομμύρια το 2006. Μετά το 2000 αυξήθηκαν κάπως οι φτωχοί τόσο οι μαύροι όσο και οι λευκοί. Χρειάζεται φιλότιμη προσπάθεια για να αρνηθεί κανείς τον συσχετισμό ανάμεσα στη μετανάστευση και τη φτώχεια. Η αύξηση της φτώχειας μεταξύ των ισπανόφωνων πρέπει να περιορίζεται στους μετανάστες, νόμιμους και παράνομους. Κάτι, όμως, που σπανίως αναφέρεται. Στελέχη της κυβέρνησης δεν ανέφεραν πολλά περί της μετανάστευσης όταν έδιναν στη δημοσιότητα τα στοιχεία της φτώχειας. Το ίδιο έκαναν και τα δύο ερευνητικά ινστιτούτα, το συντηρητικό American Enterprise Institute και το πιο προοδευτικό Center on Budget and Policy Priorities στις σχετικές συνεντεύξεις τύπου που παραχώρησαν. Δεν ανέφεραν τη μετανάστευση.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Πρώτα απ’ όλα για λόγους ειλικρίνειας. Ακούγεται συχνά ότι δεν κάνουμε πρόοδο στη μείωση της φτώχειας. Δεν αληθεύει. Το ποσοστό της φτώχειας μεταξύ των λευκών τείνει να ελαχιστοποιηθεί και να περιορισθεί σε εκείνους των οποίων οι προσωπικές συνήθειες, η έλλειψη δεξιοτήτων, οι οικογενειακές σχέσεις ή ακόμη και η κακή τύχη είναι οι αιτίες της περιθωριακότητάς τους. Το ποσοστό των φτωχών μεταξύ μαύρων παραμένει αβυσσαλέο, αλλά έχει σημειώσει πτώση από τη δεκαετία του 1980. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι οι συντονισμένες προσπάθειές μας για τη μείωση της φτώχειας δεν απέφεραν καρπούς.
Ενας άλλος λόγος είναι ότι η μετανάστευση επηρεάζει την κυβερνητική πολιτική. Η υφιστάμενη πολιτική μας είναι να εισάγουμε φτωχούς. Κι αυτό θέτει περιορισμούς στα σχολεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και το σύστημα υγείας. Από το 2000 ώς το 2006, το 41% της αύξησης των ανασφάλιστων οφειλόταν στους ισπανόφωνους. Παραδόξως πολλοί ισπανόφωνοι προοδεύουν γρήγορα. Η αφομοίωσή τους, όμως, που θα έπρεπε να είναι στόχος μας, θα προσκρούσει σε εμπόδια αν εξακολουθήσουμε να προσθέτουμε νέους φτωχούς στη χώρα. Οι καινούργιοι θα ανταγωνίζονται τους παλαιότερους. Μολονότι ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν διαφορετική άποψη, κατά την γνώμη μου ο ανταγωνισμός των ανειδίκευτων ισπανόφωνων πλήττει τους ανειδίκευτους μαύρους.
Χρειαζόμαστε μια συνετή μεταναστευτική πολιτική. Πεποίθησή μου είναι ότι η νόμιμη μετανάστευση πρέπει να ευνοεί τους ειδικευμένους έναντι των ανειδίκευτων καθώς οι πρώτοι είναι που θα αφομοιωθούν ταχύτερα και θα βοηθήσουν περισσότερο την οικονομία. Σε ό,τι αφορά τους ήδη υπάρχοντες παράνομους μετανάστες, πρέπει να νομιμοποιήσουμε περισσότερους τόσο για πρακτικούς όσο και για ηθικούς λόγους. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται εδώ επί πολλά χρόνια και έχουν παιδιά Αμερικανούς πολίτες. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να αναχαιτίσουμε την παράνομη μετανάστευση εφαρμόζοντας αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα και επιβάλλοντας βαρύτερες κυρώσεις στους εργοδότες.
Μια συνετή συζήτηση επί του θέματος απαιτεί ακριβή ενημέρωση. Μεταξύ αναλυτών, δημοσιογράφων και πολιτικών, είναι πολιτικά και ψυχολογικά άβολο να συζητούμε αυτά τα θέματα με ειλικρίνεια. Ο Ρόμπερτ Γκρίνσταϊν, επικεφαλής του ερευνητικού ινστιτούτου Center on Budget and Policy Priorities (CBPP), επισημαίνει ότι η ομάδα του επικεντρώνεται σε βραχυπρόθεσμες τάσεις, στις οποίες είναι προφανής ο ρόλος της μετανάστευσης. Οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να κάνουν τον συσχετισμό. Στη πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του CBPP παρευρέθηκαν 44 δημοσιογράφοι. Εκτός από εμένα, κανένας δεν έθεσε ερώτηση σχετική με τις επιπτώσεις της μετανάστευσης στην φτώχεια και στα εισοδήματα. Τα γεγονότα, όμως, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν απλώς επειδή τα αγνοούμε.